+

Txtko: Friend, san ka? Gym tayo?

Txtnya: Bes, Masama pakiramdam ko eh.

Txtko: Naku, patest ka na (smiley)

Txtnya: Tapos na...

Txtko: Baliw

Txtnya: Oo nga...

Txtko: Letse...

Txtnya: Mamahalin mo pa ba ako Bes kung sakali?

Txtnyo: let's end this discussion...pagaling ka, sige gym ako mag-isa...mwah

Hindi ko inakalang maaari itong mangyari sa taong kakilala ko mismo. Marami akong blog na nababasa tungkol dito. Marami akong kilala sa Facebook at sa iba't ibang site na HIV+. Akala ko handa na ako para sa ganitong sitwasyon. Akala ko magiging madali na kung sakali.

Txtnya: Bes, payakap.

Txtko: Hugs...

Txtnya: Bes, +

Txtko: Ang alin?

Sa lahat ng pagiging positive, ito ang hindi ko pinapangarap. Para sa aking sarili, para kanino man. Pero ito ang katotohanan. Marami sa ating paligid ang HIV+. Maaaring di nating kakilala, pero napakalaki rin ng posibilidad na may kakilala tayo o kaibigan o maging mahal sa buhay na ganun.

Txtko: Buntis ka? (smiley)

Txtnya: Bes, yung tanong ko, mamahalin mo pa ba ako?

Txtko: Oo friend, unconditionally. Kape tayo?

Txtnya: Di ko pa kayang lumabas eh.

Txtko: Pupuntahan kita.

Sa isang iglap maraming magbabago dahil sa isang simbolo: +

Subali't ito kailanman ang hindi magbabago:

Mama

During my power nap at the office yesterday, Mama appeared three times in my dream. First, I was having lunch with my Green Archers-T-Group friends. We were talking about the recent game and suddenly I saw Mama listening intently, gulping below zero Red Horse Beer in between. Then the scene segued to dinner with my Sunday Group; she was there looking at me, waiting for me to raise a strong opinion against those bishops. But her disarming smile made me stop, as if she was reminding me when to give in an argument. And the last scene was with my brothers; there she was at her favorite side of the sofa, laughing with us at Vice Ganda antics. It was so real, surreal.

I miss Mama. I miss our breakfast together. I miss her fried rice, pork and beans and sunny side up. I miss her litany of bills to be paid and things needed to be bought. I miss her juicy stories about our neighbors. I miss those times she would check on my sleeves, ask if I had a hankie with me, and finally whisper ‘ingat’ before I’d leave for work.

I miss Mama. I miss her sinigang na baboy, tinolang manok, atay at balun-balunan and her ‘world-famous’ binagoongan’. I miss the way she looked at me. I knew when she needed something; I knew when she wanted to tell me something. She knew when I need a hug. She knew when I want to be alone. I miss her pat at the back; I miss her ‘ kaya mo yan, anak.’

I miss Mama. I miss our TV marathon. I miss our discussions about anything under the sun. She was the one who encouraged me to voice out but no vent, to raise an opinion but not to start an argument; she taught me how to listen and give in. I miss her courage, against all odds, against all bills. I miss her candor, her jokes, even at the time Meralco cut our electricity. I miss her charm; even at times I would feel angry for those unpaid bills. I miss her sweetness, I miss her strength. For me, she’s the original Iron Butterfly. I miss her ’pasensiya na anak, alam mo naman sa’yo lang ako nakasandal.’ The truth is si Mama ang sandalan ng aking buhay.

It makes no little wonder she appeared in those scenes in my dream yesterday. In all those vignettes, I was with people closest to my heart. I was with people I’m most comfortable with. I was with people I truly love. And there she was, and will always be, at the center of them all.

Usually, I would wake up from my power nap feeling cold and numb. But yesterday, I felt warm. It was like somebody was hugging me all the time. I touched my face and noticed dried tears. Mama has probably wiped them for me, just like what she would always do when she was still alive.

I miss you, Mama. I love you.

Si Maria Magdalena

Araw-araw nagsusumikap akong makapagsimba. Ganito ang routine ko sa umaga: gigising ng 4-4:30AM. Magdarasal, maglilitanya, magninilay. Magbabasa ng Ebanghelyo mula sa Pandesal, magbubukas ng Bibliya para sa Pagbasa at Salmo. Magninilay at magmuni-muni habang nagkakape. Tapos, magbabawas at maliligo. Lalabas para tumakbo at dadalo sa 5:45 AM Mass. May mga araw na sumasablay o di na talaga kaya at pag ganun ay tila may kulang o parang may mali sa aking araw.

Kaya masakit sa aking tawagin akong ipokritang bakla. Sayang daw ang madalas kong pagpunta sa Simbahan. Wala naman akong sinasabi na ako'y santo o pinakabanal o baklang pinagpala sa lahat. Ang totoo, kaya nga ako nagsusumikap magsimba araw-araw ay dahil sa ako'y mahina at makasalanan. Ang totoo, sa kabila ng aking pagdadasal ay may pagkakataong ako pa rin ay nadadapa at nasasadlak sa putik. Ang totoo, kaya nga ako nagsisimba dahil nais kong may makapitan, may masandalan, may masilungan, may masabihan, may makayakap --- sa lahat ng panahon, sa habang panahon.

Naniniwala kasi ako sa Habag at`Awa ng Panginoon, sa Kanyang Pag-ibig at Pagmamalasakit --- at dun sa pananampalataya ito ako nakakapit. Lagi ko ngang sinasabi sa sarili ko, kapit lang kay Hesus, kapit lang.

Siguro kung hindi ako nakakapit kay Hesus, nakapatay na ako ng tao. Nakipagsuntukan na siguro ako sa siksikang tren. Nabato ko na siguro bahay ng mga tsismosang sina JG at SM. Tumalon na siguro ako sa Enterprise Center. Isa na siguro akong sex offfender, tapos nakaheadline sa dyaryo, Bakla Naghipo, Tiklo. Nangholdap na siguro ako ng FX. Nagnakaw na siguro ako sa kaban ng Simbahan. Iniwan ko na siguro mga kapatid ko. Tinalikuran ko na siguro nang tuluyan ang Parokyang punumpuno ng makabagong Pariseo at Publikano. May ginilitan na siguro akong Atenista. Sinabuyan ko na ng asido ang lahat nang nang-api sa nanay ko at mga kapatid ko. Hinamon ko na sana ng sabunutan ang mala-anghel sa kabaitang si Charlie Sita na tumawag sa akin ng ipokritang bakla.

Yung karamihan sa taas ay exaggerated at extreme (echos at char-char lang, in other words). Ang pinupunto ko lamang ay ito: I could be worse than as I appear to be now. Kaya nagsususumikap akong magpakabuti. Mahihirapan siguro akong maging at makilalang mabait, pero pinipilit kong maging mabuti sa kapwa, sa sarili, sa bayan at sa harap ng Panginoon. At malaking bagay ang pagsisimba araw-araw, ang mataimtim na pagdarasal, ang tahimik na pagninilay. Dahil doon, natututo akong magtimpi, magbigay, magpa-ubaya, magmahal, umunawa at magpatawad ng iba at ng sarili.

Kapistahan ngayon ni Maria Magdalena. Pareho kaming biktima ng mga maling akusasyon, panghuhusga at 'character assassination and stereotyping'. Pareho kaming kilalang sawimpalad at talipandas. Pero pareho rin kaming nagsusumikap maging tapat na alagad ni Hesus, hindi mang-iiwan, hindi bibitaw. Sa aking buhay, nais ko ring sambitin ang sinabi ni Maria Magdalena sa Ebanghelyo ngayon: ' Nakita ko na ang Panginoon at ito ang kanyang sinasabi!'

Si Gretchen, Si Marjorie, Si Claudine

Tatlo kaming bading na magkakapatid. I don't want to sound defensive but we are happy as we are. Kaya nga gay eh. We're not a dysfunctional family. We may not be 'the usual' but probably that makes us also ' extraordinary'.

Ako ang pinakamatanda, si Gretchen. Breadwinner since birth and probably until death. Will do everything for the family. Suplada, hindi demonstrative, hindi affectionate. Stoic, Ice Queen, Reyna ng Deadma. The truth is, sa dami ng bagyong dumaan sa amin bilang pamilya, I had to be strong. Panganay, kaya mataas ang expectations. Pero sa totoo, malambot ang aking puso. Mapagmahal.

Like Gretchen, I'm aristocratic and authoritative. I say what I want to say, with finesse and prudence of course. Like Gretchen, I have mellowed. I used to be a real bitch, pero ngayon paminsan-minsan na lang. It was my mother who taught me this: You'd rather be a bitch than be somebody's mop. Like Gretchen, hindi ako sweet. Like Gretchen, I can be a poisonous scorpion, just leave me alone and I won't sting.

Sumunod sa akin si Marjorie. Mysterious. Now you see, now you don't. Araw-araw, laman ng aking dasal kasi nga hindi sa amin nakatira. Noong Sabado, nagsimba ako, nakiusap ako kay Lord na padalhan naman ako ng balita kung nasaan si Elisa, este, si Marjorie, kung kamusta na siya. Pagkauwi ko, ayun, dumating si Marjorie sa bahay. Sabi ko sa mga kaibigan kong pari, ang Panginoon, napakabilis tumugon. Nagluto si Marjorie ng paborito kong Sinigang sa Miso at Tokwa't Baboy. Kinabukasan, Beef Steak and Pinakbet naman ang niluto.

Kahit umalis din si Marjorie noong Sunday night, ang importante alam naming maayos ang kanyang lagay. Ganon siya eh. Mahilig mamalengke at magluto. Mahilig mawala at bigla-biglang darating at agad-agad ding aalis. Siguro nga ayaw niyang malaman namin ang kanyang mga escapade sa pag-ibig. Siguro akala niya itatatwa namin kung mabalitaan naming nagmamahalsiya ng sobra-sobra. Nagsawa na rin kaming paalahanan siya pero di kami nagsasawang mahalin at intindihin siya.

Si Claudine ang pinamataray sa amin. Party animal, gimikera, at travel bug. Magugulat ka na lang nasa Cebu na pala siya. Showbiz siya kaya nga noong bday niya e bisita namin si Vice Ganda. Dati nga tambay sa bahay namin si Krista Ranillo. Marami siyang gamit, galing kay Pooh, galing kay Pokwang, galing kay Angelica, galing kay Zanjoe, galing kay Pratty... noong isang araw, isang bag na pununpuno ng anik-anik galing kina Melason.

Mahilig din mawala sa gabi, yun ang kanyang lifestyle, dahil nga siguro showbiz. Rumaraket sa mga comedy bar, naghohost sa mga corporate events, nag-p-PA sa kung sino-sinong artista. Close kami ni Claudine although lately e bihira na kaming magshopping together ( wala na kasi akong pang-shopping) pero we try our best na maglunch sa labas kapag may time.

Like the real Gretchen, Marjorie and Claudine, nag-aaway din kami dati ( pero never kaming nag-away dahil sa boylet ha, magkakaiba taste namin, hahaha!). Pero hindi na ngayon. Siguro may mga kaunting iringan at supladahan paminsan-minsan, pero bahagi lang yun ng aming pagiging mahaderang magkakapatid. To each his own pero may pakialam at malasakit sa isa't isa. May kanya-kanyang lovelife (sila, pero ako wala), but at the end of the day at kapag umalis na rin ang huling lalaking minahal, kami pa rin ang magkakasama.

Si Gretchen, Si Marjorie at Si Claudine. Tatlo kaming bading na magkakapatid.

Mga Kaibigan Kong Kagandahan

Mapalad ako sa pagkakaroon ng mga kaibigang lubos ang kagandahan ng kalooban. Hindi ko na sila iisa-isahin o papangalanan bilang respeto at proteksyon. Pero sadyang maganda sila, inside and out.

Hindi ko man sila nakakasama araw-araw alam kong mahal nila ako bilang kabigan. Yung iba nga ay nasa iba't ibang bahagi ng mundo --- mula Ireland hanggang sa USA --- at salamat sa Facebook, ang kanilang kagandahan ay nasisilayan. Ang kanilang busilak na puso ay kumikinang hanggang dito sa Pinas. Ilang bata ba ang kanilang pinangiti, ilang scholars ba ang nabiyayaan ng kanilang kabutihan, ilang puso ba ang kanilang pinagalak. Kahit malayo, ang kanilang kagandahan ay aking nararamdaman.

Yung iba ay nakakasama ko sa hanapbuhay. Yung iba ay kapareho ko ng paborito: basketball at malamig na malamig na Red Horse. Pare-parehong nababanaag sa kanilang mga mukha ang dalisay na pusong nagmamahal at nagmamalasakit. May Madam, may Tita, may Gov, may Ms., may Gorgeous, --- iba-ibang tawag, iisa ang kanilang puso: puso ng kagandahan.

May nakilala ko lang sa UAAP. May mga girlfriend at naging asawa ng player, may feeling girlfriend, may best friend ng player, may supporter-friend ng buong team. Pero ngayon, ako na ang kanilang friend-friend. They come in all shapes and size, pero litaw na litaw ng kanilang kagandahan sa pagbubukas ng sarili, sa pagbabahagi, sa pagsasabi ng nararamdaman, sa pagbibigay ng tiwala, ang pagpapahalaga sa salitang kaibigan.

Yung iba ay parang langit at lupa ang aming agwat. Mayaman at nababalutan ng ginto pero mas ginto ang kanilang kalooban. Celebrity o almost celebrity, asawa ng coach, asawa ng manager. Pwede na akong hindi pansinin sa kanilang estado sa buhay, pwede na akong lampasan at di ngitian. Pero sa kanilang kagandahan, hindi lamang matamos na ngiti at beso-beso ang kanilang binabahagi.

Yung iba ay tulad ko ring may pinagdadaan. Pero sa kagandahan ng puso, malaya kaming nakakabukas sa isa't isa at lahat ay gumagaan at ang buhay ay lalong gumaganda.

Yung iba ay matagal kong di nakita. Mula Grade School. Mula High School. Mula College. Yung iba ay lagi kong nakikita. Mula Simbahan. Mula sa Bahay. Mula sa Opisina. Mula sa Karinderia. Mula sa Istasyon ng Tren. Mula sa Facebook.

Mapalad akong mapadalhan ng Panginoon ng mga kaibigang lubos ang kagandahan. Pakiramdam ko tuloy, maganda rin ako.

Mga Kaibigan Kong Pari at Seminarista

Mapalad akong magkaroon ng mga mapagmahal na kaibigang pari at seminarista. Hindi ko na sila papangalanan bilang respeto. Pero tunay ngang pinagmamalaki ko ito. Hindi ko naman sinasabi na sila ang pasaporte ko sa kaharian sa langit, pero sila ang aking nagiging sandigan at gabay upang ang langit ay matikman at makamit dito pa lamang sa lupa. Sila ang mga pinadalang instrumento ni Hesus upang sa Kanyang Habag at Pag-ibig, mananatili akong nakakapit sa Kanya.

My life has always been an open book, even in my Facebook profile and wall posts. Alam nang lahat na ako ay isang bakla. Alam nang lahat na ako'y madalas na nadadapa at nagkakasala. Alam nang mga kaibigan kong pari at seminarista ang aking daily struggle. Alam nilang bakla ako at buong puso nila akong niyayakap at tinatanggap sa kabila ng pagiging ako.

Tuwing Linggo ay kasama ko ang mga matatalik kong kaibigang pari (ang mga seminarista ay nasa loob). Kasabay sa almusal pagkatapos magmisa. At sa gabi naman ay mayroon kaming Sunday Night Club (susulat ako ng hiwalay na blog para dito) kasama ang ilan pang kaibigan. Marami kaming pinag-uusapan, pinagkukuwentuhan, pinagninilayan. From mundane to sublime, from religion to politics, from sports to showbiz, from books we read to movies we watched, from affairs of the heart (naming mga layko) to affairs of the Church, from people around us to all about us ---- just anything under the sun. Lahat ng issues, hihimayin. Lahat ng anggulo, bubusiin. Punto por punto. Minsan nagrorole playing pa kami. Ako si Boy Abunda at sila ang mga Bottomliners. O parang dun sa dating program na Points of View. Basta parang talk show. Lahat may point, lahat may opinion, lahat may kuwento (sa amin tanging si Arbie lang ang hindi kumikibo --- more on that later), lahat may stand.

Dun ko mas pinagmamalaki ang pagiging mapalad ko sa aking mga kabigang pari (at seminarista). Wala silang panghuhusga, lahat pinapakinggan. Bagama't paminsan-minsan ay hindi iisa ang aming opinsyon ( e hindi naman kasi kami mga robot, may mga sarili kaming pag-iisip) sa bagay-bagay, hindi kami nagsasalungatan, nagsasagutan o nagtatalo. Gaano man kababaw o kalalim ang issue, tungkol man sa lovelife ni Reynan (again, more on that later, hahaha) o ni Julius, tungkol man ito sa mga Obispo o kay Pnoy --- kami ay palagay sa isa't isa. Magcomment o kumontra man, laging nandun ang antas ng respeto sa opinyon ng isa't isa.

Mapalad ako sa mga kaibigan kong pari (at seminarista), at bahagi na sila ng aking buhay-panalangin at araw-araw na pamumuhay at pakikibaka. Sa mga panahong pakiramdam ko'y nahuhusgahan ako ng iba (may tumawag sa aking ipokritong bakla at multong bakla at sayang daw ang paglilingkod ko sa Simbahan), sa mga panahong kailangan ko ng assurance at affirmation, sa mga panahon ng kalungkutan at hirap nang kalooban, sa mga panahon ng pagsubok at pagkakasala --- ang mga kaibigan kong pari (at seminarista) ang tagatapik, tagabalik sa akin sa landas ni Kristo, tagapaalala, tagayakap, tagapunas ng aking mga luha, tagapagbigay ng aliw at ibayong sigla, tagapaghatid ng ngiti at malaks na halakhak at kadalasan, tagalibre ng dinner.

Mapalad ako sa pagmamahal nila sa akin bilang ako --- bilang baklang Kristyano.