The Gospel according to us

"I have fought a good fight, I have finished my course. . . . Make haste to come to me quickly. For Demas hath left me, loving this world. . . . Only Luke is with me"

Kapistahan ngayon ni San Lukas, isang doktor na naging tapat na kasama ni San Pablo sa pagpapalaganap ng Salita ng Diyos. Sa kalaunan, naging isa sa nagsulat ng Ebanghelyo. Kung ihahantulad sa panahon ngayon, marami ring naging isyu sa istilo ng pagsusulat ni San Lukas, marami raw inconsistencies, ma-drama o ma-palabok, ‘painter of words’. May nagsabi pa na ang Magnificat ay hindi naman talaga binigkas ni Maria kundi ni Elizabeth. Ginamitan daw ni San Lukas ng ‘creative license’ ang kanyang bersyon, kulang na lang ay kasuhan siya ng heresy, forgery at ng plagiarism.

Paborito ko ang Ebanghelyo ni San Lukas. Sa kanya lamang makikita ang mga talinghaga ng Alibughang Anak at ng Mabuting Samaritano; mga kuwentong napapanahon pa rin hanggang ngayon. Hindi ko naman sinasabi na ang ibang nasusulat ay obselete o hindi applicable sa ating henerasyon. ang punto ko lamang ang istilo ng ni San Lukas ay madaling isalarawan o iugnay sa pang-araw-araw na pamumuhay. Tila ba, hanggang ngayon ay nangyayari pa rin.

Napaisip tuloy ako, paano kung ako ang magsusulat ngayon ng Ebanghelyo? Paano ko ikukuwento si Kristo para sa susunod na henerasyon?

Gagamitan ko ba ng sarili kong style? Anong lengguwahe --- Bekimon, jejemon, txt language?  Anong medium --- blogger o wordpress? Facebook o Google +? Video ba sa YouTube o still photos sa Multiply o tmbler?

Madrama parang MMK? Hard news parang The World Tonight? Serialized ba parang teleserye? O parang indie film na experimental ang approach? Malakas ba ang dating na parang TV Patrol o free-flowing parang Bandila?

Paano ko nga ba ikukuwento o isusulat si Kristo?

Sa aking pagninilay, maisasalaysay ko lamang si Kristo ayon sa uri ng aking pamumuhay. Kung paano ako nagpapakatao, kung paano ko nararanasan si Hesus sa aking araw-araw na pakikibaka at paglalakabay. Maisusulat ko lamang si Kristo kung paano ko siya kinikilala at kung paano ako naging buhay na saksi para sa Kanya. Malalagay ko lamng sa aking blog, journal, at sa larawang-diwa ang Kanyang Salita kung isinasabuhay ko ito mismo.

Wala sa galing magsulat, wala sa galing lumikha o mang-imbento, wala sa lawak na imahinasyon --- masusulat ko lamang ang Ebanghelyo kung ako’y magpapakatotoo. 

FXperience

FWB: ‘Bakit kasi di ka na lang mag-kotse…’

Me: ‘Sige, mamaya bibili ako ng lima, para di problema coding…’

FWB: ‘Hahahaha, magjeep ka na lang kasi…o kaya cab…’

‘Me: Nag-cab ako kanina…praning na ako sa FX.’

Totoo yun, pagkatapos kong maholdap nung Wednesday night, nakadama na ako ng takot mag-FX uli. Hindi ko alam kung hanggang kailan ang trauma, ang paranoia, ang phobia  [Dr. Bernadette, usap tayo]. Basta alam ko lang, takot ako.

Marami na rin akong experience sa FX. Pa-Makati man o pa-Padre Faura o pa-Gateway.

Papuntang work sa Makati, sa FX ko nakilala ang lalaking akala ko ay may gusto sa akin. Yun pala gusto lang akong bentahan ng insurance. Nagkaroon na rin ako ng crush sa pila ng FX, inaabangan ko, hinintay at minsan nagpapalampas pa ako sa pila dahil alam ko ang oras ng dating niya. Nagkakilala kami --- nagkita kasi kami sa Bed Malate, may kahalikan siyang kapwa-lalaki. Sa FX ko rin nakilala ang mag-asawang gusto akong gawing ‘project’. Gagawin daw nila akong straight dahil mayroon daw ganung session sa Victory.

Pa-Padre Faura, papuntang Fitness First Manila, may nakilala akong law student. Sabado yun at maaga ako kasi hinahabol ko ang yoga class. Kami lang sakay sa gitna. Habang nagbibiyahe ay nagbabasa siya ng notes niya, nakibasa ako. Noong tinaas niya ulo niya, nagsmile siya. At nanginig ang tuhod ko. Maya-maya magkaholding hands na kami. Bago bumaba ay nagkapalitan na kami ng number. Pero hanggang doon lang. Busy kami pareho.

Pa-Gateway, manonood ng UAAP sa Araneta (I refuse to call it by its name today, lahat na lang kasi pinakialaman ni MVP), sa FX ko nakasabay ang dalawang hitad na tinawag na pangit si Kim Chui at Anne Curtis. Sa FX ko rin nakasabay ang dalawang balyena na nag-around the world at inokray ako sa pag-English. Tinawag ko silang mga baboy. Sa FX ko rin nakasakay ang asawa ng anak ng aking kaibigan; may kasamang iba at super sweet sila. Hindi siya mapalagay dahil text ako ng text. Akala sinusumbong ko siya. Oo naman. Ano akala niya, he can get away with it?

At nung Wednesday night, sa FX ako naholdap. Eto ngayon, may phobia sa FX. Hindi ko alam kung kailan ako sasakay uli para sa panibagong experience.

FWB: Mag-iingat ka na lang…kahit saan naman pwede kang maholdap…’

Me: Salamat ha, maglalakad na nga lang ako…

FWB: Pasalamat ka nga buhay ka pa

Me: Oo naman. Pasalamat din yung mga holdupper di ko dala yung bato

FWB: Bato?

Me: Bato ni Darna…

FWB: Luko-luko

Natatawa lang ako, pero ang totoo, takot na takot pa rin akong sumakay ng FX.

One Lucky Day

Naholdap ako kagabi.


It seemed the whole universe connived for this one lucky day. 


Umaga pa lang, mali na. Late ako nagising kaya di ko nagawa ang aking usual routine sa oras. Bagama't nakapag-Morning Prayer and Reflection, hindi na ako nakapagsimba. I just told myself --- and promised through a prayer na sa tanghali na lang magsisimba sa Don Bosco Makati.


Sa pila ng FX, BV na agad ang haba. Close to 30 minutes akong naghintay at nagwawala na aking mga varicose veins nung may dumating na sasakyan to Makati. Change of routine pa rin kasi dahil usually, sumasakay ako ng tren. Pero dahil tanghali na nga, didn't bother to catch it.


As promised to the Lord, pati na rin sa mga taong humihiling na isama ko sila sa aking panalangin, nakapagsimba naman ako sa Don Bosco at nakapag-short visit  sa Adoration Chapel. May bonus pang Adobo Pandesal na livelihood project ng kanilang mga kabataan.


Pagbalik sa office, nabasa ko sa sports page ng PDI na may laro ang Shopinas at Powerade. So ayun nagbago uli ng plano. Dapat kasi maggi-gym ako after office. Nagdecide na lang akong manood at gumawa ng paraan na magkatiket. Gusto ko kasing suportahan si Coach Franz et al at pati na rin si JVee na nasa kabilang team. 


At dahil paranoid ako pag Pasay ang pinag-uusapan, super tago ako ng aking wallet at celfone. Yung bag ko na may laptop ay super yakap ko all throughout the game. OK naman yung game at masaya ako dahil nakita ko sina Odette, Cholo, Gab Banal, Jvee, etc. 


Di na ako nanood ng second game kahit nandun sina Papa Yeo, et al kasi nga praning ako. Ayokong gabihin sa Pasay! 


Eto na, instead of taking the LIbertad route, sa Roxas Blvd ako naghintay ng FX. Nakasakay naman agad ako ng FX na Sucat-Lawton route. 


May mga lalaking sumakay sa kanto ng Roxas Blvd-Kalaw at bumaba rin agad sa kanto ng Kalaw-Taft. I got a strange feeling so sabi ko pagtawid ay bababa na ako instead of Lawton. Naisip ko madilim sa Lawton at mas safe na sa tapat ng Save More (Masagana dati) ako maghintay ng FX to Espana.


Maraming naghihintay at puro babae pa. E ever-gentleman ako kahit bading ako, kaya pinapauna ko sila kapag may FX na dumarating. Out of the blue, may dumating na FX na walang laman. At dahil masuwerte ako ng araw na iyun, sa harap ako napaupo. All throughout, wala akong katabi until may sumakay sa SM Manila. Pagdating sa bridge bago mag-Quiapo, naganap na ang declaration ng mga buhong na holdupper. 


Nung una, deadma pa ako. Bingi-bingihan. Nung narinig ko na hold-up talaga, nag-attempt akong buksan ang piinto at bababa talaga kami ng katabi ko. Aba, tinutok sa batok ko ang baril. Naramdaman ko! Malamig ang dulo pero mainit ang katawan ko. This is it na ba Lord?


I prayed. 


Noong hiningi celfone ko: Lord, dalawa dala kong phone, yung isa lang po bibigay ko...


Slow motion ako at dahan-dahan kong binababa ang bag kong dala habang inaabot ko ang E75. Dasal lang nang dasal.


Noong hiningi wallet: Lord, kakawithdraw ko lang, medyo malaki to, masakit mawala...


Yung gagong driver nagsalita, ibigay nyo na habang busy ang mga holdupper sa paglimas sa ibang pasahero. 


Hindi ko binigay wallet ko. Nagbigay na lang ako ng ilan.


Hindi ko rin binigay laptop ko dahil hindi naman hinihingi at malamang di na nga nakita bag ko. Lord, sana matapos na, sana bumaba na, sana hindi na kami saktan, sana tama na...


After 5 minutes, the ordeal was over. Bumaba na sila. Tapos na ang hold-up. Buhay pa kami. Buhay pa ako. Nakuhanan man ako, ang mahalaga buhay ako. Natutukan man ako ng baril, ang mahalaga di ako nasaktan. Mapalad pa rin ako.


Indeed, it was one lucky day. And I thank the Lord that I am safe, that I am still alive.

Mga Hayop Kayo!

Bilang pagpupugay sa kapistahan ni St. Francis of Assisi, ang patron ng mga hayop, nais ko ring magbigay ng pasasalamat sa aking mga kaibigan:


1. Harry - makulit na aspin. Siya ang dahilan kung bakit tinaasan ang ang aming bakod at gate. Kasi mataas siyang tumalon, as in pang Animal Planet sa taas. Noong di pa siya nakakatalon, nagtataka kami kung bakit lagi siyang nakatingin sa gate. Aatras-aabante, lalapit-lalayo sa gate. Saka na lang namin na-realize na sinusukat pala niya, kung paano bubuwelo, kung gaano ang effort para ma-hurdle niya ang 5-ft high fence. Noong first time siyang nakatalon, muntik nang atakihin sa puso ang kapitbahay naming nagdadaan. Akala niya raw may alaga kaming kabayo. Simula noon, lagi na siyang inaabangan ng mga kapitbahay namin at pinapalakpakan pang nakakatalon palabas. Uulitin ko, talon ha, hindi sampa. As in Elma Muros o Mikee Cojuangco na sakay sa kabayo. 


Noong tinaasan ang bakod ay naging malungkutin si Harry. Hindi na siya makapag-exhibition, hindi na siya makalabas. Pero sadyang makulit, sinasabayan niya kami kapag aalis kami o lalabas, as in sisingitan niya kami. Minsan nakakapundi kasi hahabulin namin. Hanggang mapagod na kami sa kakahabol, hahayaan na lamang namin. Tutal, bumabalik ng kusa. Minsan nga lang, madaling araw na nakakabalik.


Noong isang araw, maghapong wala si Harry. Nakalabas kasabay ng pinsan kong papasok sa UST. Madaling araw na kinabukasan ay wala pa rin. Nag-alala na kami. May araw na ng nakabalik. 


May sugat na halatang sinilo o sinakal siya ng makapal na alambre o ng lubid. Pabilog ang sugat niya sa leeg na nagdurugo pa. Parang bata siyang pinagalitan ng tiyahin ko. Parang anak na bumalik sa bahay na may sugat dahil nadapa o nakipag-away sa kalaro. Pero iba ito, muntik nang mapatay si Harry ng mga tunay na hayop na nagpapanggap na tao. Parang gusto naming rumesbak lahat. Parang gusto naming tugisin ang mga hayop na nanakit kay Harry.


2. Jewel. Ang reynang aspin. Kasi nga, siya lang ang babae sa aming mga alaga kaya laging buntis. Last month lang, 8 ang naging anak. Lahat yata ng aso sa kapitbahay namin ay anak ni Jewel. Malambing at mahilig mandila. Kailangang tuwing umaga at tanghali ay hihimasin mo ang kanyang baba at dibdib, at kung di mo gagawin, didilaan ka niya sa mukha. 


3. Donix. Simula ng bata ako, lagi kaming may asong may pangalang Donix. Babae, lalaki, puti, itim, brown. 17 yata ang naging aso namin na pinangalang Donix. Kalimitan ay namamatay sa old age. Yung Donix today ay cross breed, kaya mukhang may identity crisis. Japanese Spitz na hindi. Ito ang asong laging may subo. Siya lang naman ang kumain ng dalawa kong Havaianas. Ang umubos ng aming basahan at mop sa bahay. Ang tagakuha ng mga medyas at ikaw na bahalang maghanap ng kapares. Tuwing sasalubong sa gate ay may bitbit - basahan, tsinelas, laruan, stuff toy, bola, tshirt, twalaya, etc. Basta kailangan mayroon. Parang sinasabi na laro tayo kuya. Napakalambing din, kapag natutulog ka pa ay kakatok na para gisingin ka, makipaglaro at makipaglandian. Mahilig sumampa sa kama at sofa e ang laki-laking aso. Mahilig mandagan e saksakan ng bigat. At kapag nanood ka ng TV, ang hilig-hilig tumabi.


4. Grande - isang genuine dachshund. Akala namin mabait pero sobrang siba at siga. As parang pit bull sa pag-bu-bully sa iba naming aso pag feeding time. Gusto niya siya ang una e ang bilis niyang kumain kapag ubos niya na, aagawin niya yung ibang lalagyan. Kapag gutom na, kakagatin niya yung kanyang kainan at ihahagis hanggang makagawa ng ingay at makuha ang aming atensyon. Minsan nga, binabalibag pa ito sa may pintuan ng bahay para talaga masabi niyang gutom na siya. 


5. Mucho - isang pure breed mini-pinscher. Actually, adopted lang namin siya dahil nag-abroad yung original na may-ari. Major adjustment para sa kanya dahil nasanay siyang naka-kutson ang kanyang tulugan at fabulous ang kanyang surroundings.  Pero sa bahay namin, pantay-pantay ang treatment sa mga aso. Napakaingay kapag tumili este kumahol at saksakan ng arte. Tatabihan ka sa pagtulog at kapag nagising na siya ay gigisingin ka rin. Kapag di ka pa tumayo, di rin siya tatayo at sisisikin ka lang sa higaan. Pag tumayo ka para mag-CR, susunod siya.


Mahal na mahal ko ang limang aso na iyan. At alam kong mahal na mahal din nila ako. Minsan nga nasabi ko sa mga kapatid ko, buti pa mga aso, sumasalubong, parang tuwang-tuwa kapag nakauwi na ako. 


Makulit man, matakaw, madila, makalat, mabaho paminsan-minsan, maingay --- di pa rin namin papamigay ang mga aso. 


At kahapon lang, nadagdagan ang aming dahilan upang mahalin ng husto ang aming mga aso --- sinubukan kaming looban ng magnanakaw. As in nakasampa na sa bakod, as in papasok na sa aming bahay. Pero dahil sa limang asong parang mga tigre, hindi naging matagumpay ang hayop na magnanakaw.


Harry. Jewel. Donix. Grande at Mucho (Btw, ang kanilang mga pangalan ay kinuha sa beer, as in San Miguel Grande at Red Horse Mucho). Mga hayop sila. Pero mas hayop ang ibang tao sa kanila. 

The End of An Affair

Before I could say I love you
Before I could believe it's true
Before I could let it happen
Before I get hurt again


Before the beginning
Before it could become never-ending
I know the tears would eventually fall
If you'd become my all


Before it becomes too late
Before it turns out to be another heartache
Before I fall in love again
This has to come to an end


The end of an affair
The end of  pain
The end of a beginning
The end of my dreaming


The end.