English

Dati-rati, kapag magaling kang mag-English, ang tingin sa’yo conio. Mayroon pa ngang tinatawag na Atenista twang o Lasalista slang. Pero ngayon, kapag nag-English ka sa isang simpleng conversation, tatanungin ka na agad nang: sa Call Center ka ba nagtratrabaho? Para namang taga-call center lang ang pwede o marunong mag-English.

Wala namang masama sa pagsalita ng King’s language ika nga. At marangal na trabaho ang pagiging call boy, este ang pagiging call center agent. Kung nadadala man nila ang pag-iingles sa bahay o kahit saan sila magpunta, hindi natin sila dapat tingnan ng masama. Kahit pa sabihin nila sa jeepney driver na, ‘Kuya, just drop me off that corner’ o sa sales lady ‘ Miss, can I get a size 29 of this pair please and kindly show me where the fitting area is. Tenk yaw’  Hayaan na natin. Minsan, mahirap ma-detach sa trabaho. Lalo na kung kailangang sanayin mo ang sarili mo sa isang bagay na hindi mo naman nakalakihan pero kailangag maging ‘second nature’ na sa iyo dahil ito na ang source of income mo.  

Mayroon akong paboritong expression sa English. Freaky. Sinasabi ko to pag nagugulat ako, o pag may nangyayaring ganun, Freaky. Kapag naiinis ako sa isang taong slow o may kakulangan, at hindi ko masabi ng harapan, nabubulong ko sa aking thought balloon, Oh Stupid. Say it after me, Freaky, Stupid.

One time, uy English, papunta ako ng Gateway, may kasakay akong dalawang matabang babae na nagpapayabangan sa kanilang trip abroad. Sa Macau yung isa, ayaw patalo ng kausap, galing daw siyang Singapore. Wala raw makikita sa Malaysia, love raw nung isa ang Thailand. Banat naman isa, shopping sila next week sa Hongkong! Tili naman uli ng isa, nag-iipon ako for Korea. Masama pa nito, marami silang nilalait na tao, kasama na si Paris Hilton. So, jetsetter sila at kabog si Paris Hilton para sa kanila. At ang mas masama, kailangan nilang magsigawan para lang magkuwentuhan sa FX. Wala naman silang mga headset sa tenga o earplug, so hindi sila bingi. Gusto lang talaga nilang iparinig sa aming lahat kung saan-saang lupalop na sila nakarating at pupunta pa.

May hindi nakatiis, yung katabi kong lalaki sa likod (nasa likod din yung dalawang matabang babae, bale katapat namin), sabi niya sa driver:

‘Manong, masyado yatang malakas ang aircon nyo, malakas ang hangin dito sa loob…’

Walang keber ang dalawa, tuloy pa rin. Si Manong Driver naman ang bumanat:

‘Papatayin ko na nga yung radio, mas malakas kasi yung radio dyan sa likod’

Deadma pa rin ang dalawa, kahit may mga natatawa na sa harapan.

Ako, wala lang. Mainggit ba ako? Mainis ba ako? Ewan, basta kanya-kanyang trip yan. Tinitingnan ko na lang sila, hindi naman sila mukhang jetsetter. Hindi sila maganda kaya tingin ko yun lang ang paraan nila na masabing may magandang nangyayari sa buhay nila. O siya, wag nang pansinin ang dalawang babaeng mas maganda pa ang kuko ni Paris Hilton.

So, hindi ko sila pinapakialaman. Pero may nangyaring  freaky.

Muntik na kaming mabangga ng bonggang-bongga dahil na rin siguro sa kapapakinig ni Manong Driver sa dalawa o talagang distracted na nga siya sa lakas ng hangin sa loob ng FX. Napasigaw ako ng, FREAKKKKYYYYY!  At may pabulong na karugtong: Oh, stupid, how could you miss the red light!

At eto, ang dalawang babae, tiningnan ako mula ulo hanggang paa. At tapos nagtinginan at tumawa.

Sabi nung isa sa isa: Bakit kaya yung mga taga-call center, kahit saan nag-e-English! Hmp.

Aba. Maganda.

Sagot nung isa sa isa: Oo nga, akala mo kung sino, makapag-English lang…

Aba, aba, aba. Ang gaganda.

Marami pa silang sinabi. Napapatingin pa sila sa akin. Yung katabi ko ay hindi rin mapalagay, alam niya ako ang pinapatungkulan ng dalawang balyena.

Pero deadma lang ako. Hindi ko sila pinakialaman sa kanilang around-the-world at eto nga tinatarayan sa pagsigaw ng English. Pero, sige pagbibigyan ko kayong mga balyena kayo.

Eto na, Gateway na. Bababa na kaming lahat. E ako ang mauuna kasi ako malapit sa pintuan. Yung katapat kong Balyena 1, gusto akong unahan. Hinawakan ko yung handle at pinigilan siya, at sinabi ko sa pagmumukha niyang malaki: BAAABOOOOOOOOOY!

Sa Balyena 2: PPPPPPPIGGGGGGGGGGG!  With matching talsik ng laway.

Sa Dalawang Balyena: MGA BAAAAAABBBBBBBOYYYYYYYYYYYYYYYYYYYYYYYYY! OOOOINKKKKKKKKKKKKKKKKKKK! With a shower of laway freshness.

Natulala sila at hindi nakababa.

Lahat kami nakababa na pwera yung dalawa.  Naglalakad na ako with my version of tsunami walk at nilingon ko sila, with my imaginary bouncy hair.  Na-stuck-up ang handle kaya nandun pa rin sila sa FX na kailangan nang umandar dahil sinisita na ng traffic enforcer.

Freaky!

Di na ako aasa pang muli

' Di na ako aasa pang muli
Kung ikaw ay darating
Saka na lamang ngingiti
Tandaan mong mahal kang talaga
Tanging ikaw lamang ang nasa aking alala ...' 


Kanta yan ng Introvoys, yung bandang medyo sumikat nung 90s. Pinalitan ko lang ng darating, instead of babalik. Kasi nga eto na naman ako, umasa. Naghintay. Nag-akala. Ayun, di na nadala.


Kung kailan nagpatangay ako sa agos. Kung kailan ko muling binuksan ang puso. Kung kailan ako naniwala na handa na akong magmahal muli. Kung kailan ako umasa na maaaring siya na nga.


Niyaya niya ako ng lunch. 11AM pa lang daw magkita na . So ako, parang nagdadalaga, nataranta. Para akong si Kim Chui na pa-coy effect pero talagang kinikilig sa kaloob-looban. Dumating ang takdang araw, gusto ko nang hilahin ang oras. Gusto ko nang makita si Gerard Anderson ng buhay ko. Ang tagal-tagal ko nang hindi nakaramdam ng ganitong kaba at kilig. Sa loob ng mahabang panahon, natutulog ang aking puso. Parang si Sleeping Beauty lang, kailangang may Prince Charming na dumating para gisingin ang nahimbing damdamin.


Pero tama si Janice De Belen, hindi totoo si Prince Charming. Hindi siya dumating sa aming tagpuan. Dahil dalagang Pilipina ako at ayoko namang isipin niyang atat ako, di ko siya tinext agad. Hinintay ko pa rin at umasa na siya ay darating.  1 PM at talagang nagmumura na ang tiyan ko sa gutom, nagtext ako:


Ako: San ka?
Siya: Kakagising ko lang...
Ako: Hinihintay kita for lunch...
Siya: Ay sori, may bday kasi kagabi, ayun napuyat ako....


Hindi na ako sumagot pa. Kumain na ako. 


Nagtext siya uli, Di na ako sumagot. Text uli. Deadma uli. 3PM. Text siya uli.


Siya: Asan ka na?
Ako: Bahay na.
Siya: Awwww.
Ako: Bakit?
Siya: Bakit di mo ko hinintay?


Asa ka pa talaga? Di ko na sinagot. Text siya ng text hanggang kinabukasan, wala na akong sagot.


Hanggang kanina, nagkita uli kami.


Siya: Hoy Boy Tampo, bakit di ka nagrereply...
Ako: Di na ko bata para magtampo...
Siya: So galit ka, eto naman, may bday talaga...biglaan lang...
Ako: Ok.
Siya: Bawi ako sa'yo, mamaya ha, dinner tayo...


Habang nag-uusap kami, layo ako ng layo, Kim Chui nga eh. Yakap naman siya ng yakap, hila ng hila ng kamay ko. Pakiramdam ko, pinagtitinginan na kami. Kaya sumagot na ako.


Ako: Bahala ka...
Siya: Dinner ha


Nagsabi ng lugar at oras pero walang tumatagos sa aking pusong natututulog muli.


Dumating ang takdang oras. Nagtext siya.


Siya: Saan ka na, dito na ako....
Ako: Ay sori, may bday akong pupuntahan...biglaan lang
Siya: Awwwwwwwwwwwwwwww.


Alam ko nang katapusan na iyon ng aking kahibangang umasa pang muli. 


Sa iyo sana'y maghihintay
Ikaw ang gusto ko sa habang buhay, ngunit…
Di na ako aasa pang muli...

The Best Days of My Life.

The best days of my life

The day I answered Jesus. The invite said RSVP but didn’t click I’m attending immediately. I dilly-dallied. I bought for time. But He never wavered, He patiently waited. There’s no too late, no deadline, no last chance. The door was always open, flashing the neon sign that said: welcome. Finally, I heeded. I entered. My hedonist lifestyle is over, but I’m happier.

The day I stopped being lonely. The pursuit to happiness is endless. And most of the time, pointless. I was happy for a night with a bad hangover next day. I was ecstatic over sex but would feel dirty and guilty after. I was lonely in my struggle to be happy. Then, the paradigm shift. My concept of happiness changed. My happiness no longer depends on who I am with but who I am and what I am. It’s never lonely to be myself.

The day I forgave myself. Healing began in my heart. I could not move on and move forward and forever thought of my father, my mother and everything that has happened to my life.  I was so hard to myself. I was so hard to others. I didn’t feel any love until I forgave. When I decided to break the vicious cycle of hate, I found peace.  I was forgiven, I am now more forgiving.

The day I let go of my weight. And I’m not talking of just physical weight. I had to throw my excess baggage, the only way to believe in myself again. I had to let go of insecurities, anxieties and worries. I embraced myself again. I exhaled all animosity and bitchiness and inhaled all positive energy and good vibes. I am embracing others again. I am embracing life all over again.

The day I love. It’s coming soon, I know it will. I have passed up several chances. I searched for the wrong reasons at the wrong places. Now, I know I can love. I know I am capable of loving. I know I am lovely and lovable. 

Eavesdropping

Sometimes, listening to conversations of strangers makes you feel better about life.

Yesterday after yoga and light work-out, I passed by three lady-sidewalk vendors in front of UP-PGH:

‘Ayan, di na tayo haggard…’ one lady said after applying baby powder at her face.

‘Oo nga, para kahit matumal benta, tayo ay maganda’  another quipped.

‘Tamaaaaa, pa-retouch nga rin….’ The last lady agreed.

 I looked at them and smiled. Yes, they are beautiful in my eyes.

*******

 This morning, two prep boys were a pew behind me during Mass.

‘Our Father in heaven, holy be…’ the first boy, loudly and proudly recited.

‘…Your Kingdom come…’ the other boy was confident, too.

..Amen,’  they chorused.

Communion time, I heard the first boy said:

‘Sabi ni Teacher, di pa tayo pwedeng mag-communion….’

‘Ok lang, teacher said din naman,’  the other boy answered, ‘Jesus is always inside the hearts of kids like us.’

I looked at them and smiled. Jesus is right, if only we can have the kind of faith little ones possess.

********

On my way to work, a male student from CEU-Makati was talking to somebody on his phone:

‘Ma, wag mo na po akong ibili nyan, di ko kailangan ko yan…Ipunin mo na lang po, Ma…I don’t need an Ipad, promise…Ok lang po ako…Opo….eh, Ma, ok pa po naman tong phone ko…’

‘Ma, pogi na ako, di ko na kailangang magpapogi sa gadgets, hehehe…Opo, nag-aaral nga po akong maige, para di ka na bumalik diyan…para magkasama na tayo…Miss na miss na kita, Ma….’

‘Ma, lapit na ako baba, bye na po, ingat ka diyan Ma ha, don’t worry about me Ma, good boy tong pogi mong anak, hehehe…’

‘Ma…I love you!’

I looked at him and smiled. Whoever thought ‘corny kasing mag- I love you’  in that Nescafe TV commercial must listen to this young man [ and in fairness, pogi talaga siya].

13

'I was too young to take it all in. I was too young to even realize I was young. I was just living my life.'

I was still playing Chinese garter, pass the message, Siato, Patintero, street football and hide and seek when I was thirteen. Kids today don’t have those simple luxuries. What they have are the likes of Dota, Counter Strike, and what-seems-to-be-innocent-yet-still-borders-on-violence Plants vs. Zombies.  

I had real buddies --- opponents in Taob-Tiyaya teks, partners (Mother and Daughter) in Piko, and teammates in Cops and Robbers. Kids today don’t need ‘tangible’ playmates. All they need is to go online and play network games. They can have 4,999 Facebook friends, 90% of which, they haven’t met in person. They can follow strangers on Twitter and become not just fans but also copycats.

I was already gay when I was 13. I didn’t pass through any ‘identity crisis’ stage nor didn’t face a mirror to ask myself what am I. All I knew I was young and gay. But even then, I could talk to real people. I could express myself. Kids today are not comforted by the idea of having someone to talk to. They rant, shout out and post their status as if the whole world really cares. They chat with a faceless somebody, worse, to an avatar.

I don’t remember falling in love at 13. Perhaps, I had crushes but didn’t really mind them. My world didn’t revolve around them, although I blamed them for my pimples. I had a friend who lost her virginity at the age of thirteen, the guy was 21. Told her, it was rape. She retorted it was love. 13 and so foolishly in love. Take note, she met the guy through, your guess is right, Facebook.

And now this news:

A 13-year old gay shot his assumed 16-year old lover boy.

There are so many questions running in our minds. All the why’s and how’s. How could a thirteener fall in love like that? How could he kill out of love and jealousy? How could he commit suicide in the name of love?

My psychiatrist, who was interviewed on TV this morning, had an answer. He didn’t have someone to talk to. Perhaps, Dr. Bernadette was right.

The 13-year old kid has found and lost love and decided to end life on Facebook. Nobody really believed his status until he actually did it.    

Gays for Christ

‘Jesus journeyed from one town and village to another, preaching and proclaiming the good news of the Kingdom of God. Accompanying him were … women… Mary, called Magdalene, Joanna, the wife of Herod's steward Chuza, Susanna, and many others who provided for them out of their resources.’

Noong panahon ni Hesus, walang bilang ang mga kababaihan sa kanilang bayan. Sila ay nakatalaga lamang sa tahanan --- kalimitan sa kusina. Sa templo o sinagoga, mayroon silang pinaglalagyan, hindi maaring makihalubilo; silbing tagapagmasid lamang at hindi maaaring aktibong maglingkod. Kaya subersibong matuturing ang pagsama ng mga babae bilang tagasunod at alagad ni Hesus. Pinapakita lamang ni Hesus, walang pinipili, walang sinisikil ang paglilingkod. Walang diskriminisasyon o gender bias ang kaligtasan.

Naisip ko lang, paano kaya ang mga bading na tulad ko?

Malamang kasa-kasama ni Hesus ang mga bading sa bawa’t kasalan at bankete na kanyang pupuntahan. Aakyat sa bundok, tatawid sa lawa, titiisin ang init --- marinig lamang ang kanyang mga turo. Malamang taga-ayos kami ng pila ng mga maysakit, tagapag-aliw ng mga bata habang abala ang kanilang mga magulang sa mga pagtitipon. Malamang masaya naming tatanggapin ang aming misyon na ipahayag ang Kanyang salita at maging katuwang sa pagtatayo ng Kaharian ng Diyos dito sa lupa.

Naniniwala akong isasama kami ni Kristo.

Sa panahon ngayon, nasulat ko na ito sa dating blog, marami na naman talagang bading na hayag na naglilingkod sa Simbahan. Dati-rati, tagatahi ng damit ng Birhen, taga-ayos ng mga bulaklak sa altar, taga-tugtog ng organ (mabuhay ka, Bong Infante!)… Pero ngayon, marami na ring mga bading ang ‘decision maker’ sa kani-kanilang parish pastoral council.  Marami na ring mga bading ang organizer hindi ng mga Bingo o ng Santacruzan kundi ng mga communities na nagkakaisa para kara kay Hesus o Batayang Pamayanang Kristyano. Marami na ring bading ang binibigyan ng respeto at dignidad na makapaglingkod.

Kasama kami ni Hesus sa pagsusulong ng kaganapan ng buhay.

Kaya naman, nanawagan pa rin ako sa mga kasama ko sa rainbow. Anuman ang tawag niyo sa inyong sarili, becky, badush, bi, astig, effem, trannies --- lahat tayo ay pantay-pantay sa paningin ni Hesus. Lahat tayo ay tinatawag ni Hesus upang maglingkod. Kung nagkakaisa tayo para sa Miss Universe o para sa Love Yourself Project o para sa Ladlad --- bakit hindi tayo mag-volt in para kay Hesus at palawigin ang kanyang Kaharian? Huwag nang alahanin ang diskriminisasyon, sa totoo lang, sa atin din mismong mga bading, may rejection at prejudice; tayo-tayo naghihilahan pababa. Kapag matatagpuan natin ang ating karisma at gagamitin ang mga ito sa paglilingkod, mabubura na rin yang self-discrimination. Dahil si Hesus  mismo ang babaklas nito; si Hesus mismo ang yayakap sa atin upang tanggapin natin ang isa’t isa at tanggapin tayo ng lipunan.

Gays for Christ. It’s about time.

Celebrating Life

“Here is the test to find whether your mission on earth is finished: If you’re alive, it isn’t.”

I am still alive. I got varied, some violent, reactions from last blog about my ‘last will’. Some people aren’t really comfortable talking about death. I am cool about it. I cannot say I am ready for it, nobody will ever be. But I would like to be prepared. It’s not about life plan or insurance (I don’t have any) but more of making my life worthy for something truly eternal.

I thank God every morning I wake up, it only means I’m still alive. More than a decade ago, I attempted to commit suicide. But no way I am gonna do it again. I love life and my life. There are things I want to tweak or delete, there are things I want to undo or redo --- and so on and so forth; but still, I love my life as is, where is. It comes with a nice little package with everything on it --- no more, no less, no matter how imperfect.

I am celebrating life, I am living my life. Years ago, I met a freaky accident. Everybody was hurt, most especially the driver, except me. I went out of the vehicle in a stoic manner, like nothing happened. I was in space. I remembered I had a book, I was actually reading that book when the FX we were riding in collided with a bum truck. I found the book across the street, way, way far from the accident scene. The title of the book: Journeying with the Spirit.

I am still alive. My journey isn’t over yet. My mission has just started. My life has just begun. And I am living and loving every second of it.

Habilin, hiling at halik

Ang kamatayan ay hindi natatakasan.


Nagising ako kaninang 3AM; sabi-sabi, ito raw ang tinatawag na witching hour. Nakiramdam ako, naghintay ng multo o anuman. Wala.  Pero biglang sumagi sa aking isipan ang konsepto ng kamatayan. Paano nga kaya kung yung oras na iyon ang tinakda? 


Tumayo ako at kinuha ang aking journal. Napagpasyahan kong gumawa ng mga habilin kung saka-sakali ngang ito na ang oras.


Una, ang ilalagay sa aking lapida ay ito: Tonichi B. Fernandez. Born Gay. Died Happy.


Pangalawa, i-donate ang lahat ng organ ko na maaaring pakinabangan ng iba, mula sa retina hanggang sa kidney pati bone marrow.


Pangatlo, anuman ang malabi sa akin, di ko tiyak kung gusto kong pa-cremate. Bahala na ang aking pamilya kung ano ang mas convenient sa kanila. Kung i-cremate man, sana ilagak ang aking mga abo sa ossuary ng simbahan ng Holy Trinity. Malaking bahagi ng buhay ko ang aking Parokya at paaralan, kaya nararapat lamang na doon pa rin ako sa aking kamatayan.


Pang-apat, ayoko sana ng mahabang burol dahil ayokong mapuyat kayo. Pwede namang patagalin basta may viewing hour lamang. Ibig sabihin, may schedule ang pagpunta. Pero may ilang kaibigan akong nais ko sana ay gabi-gabi ay nandun. [kapag naka-tag ka sa facebook link nito, ibig sabihin kasama ka sa hiling ko]. Ayoko nang may sugal, lalo na ng Bingo.


Pang-lima, ayoko ng black. Kung pwede, green and white ang suot ng lahat, mula sa burol hanggang sa libing. Malaking bahagi ng buhay ko ang pagkahumaling ko sa LaSalle Green Archers, kaya hanggang sa huli ay nais kong humiyaw ng 'Animo!' Official photographer ko ang mag-asawang Icasas, Vic at Cyn, kasama sina Les at Karen. 


Pang-anim, kung kaya, sana no make-up make-up. Meaning, hindi halata na ako'y naka-makeup. Ayoko namang bawa't titingin ay sasabihin na ' si Tonichi hanggang sa ataul, oily pa rin'. Ang isususot sa akin ay ang aking barong na may burda ng mapa ng Pilipinas.


Pang-pito, hindi kailangang magmisa gabi-gabi. Ayoko naman mang-obliga ng mga kaibigan kong pari. Pero kung sila may gusto, ayos lang. Hiling ko lamang ay gabi-gabi ay may umaawit. Tulad ng ginagawa ng KSH. Nais ko sana na awitin nila yung Hesus, Hilumin Mo, Awit ng Paghahangad, Saan Ka Man Naroroon at Sa'yo Lamang.


Pang-walo, karugtong ng pang-pito, nais ko talaga na parang concert ang bawa' t gabi. Sana may kumanta ng Minsan at With a Smile ng Eraserheads. IIsa Pa Lamang ni Joey Albert. Kung Ako na lang Sana ni Bituin Escalante, Hagkan ni Sharon Cuneta, Hanggang ni Wency Cornejo,  Gaya ng Dati ni Gary V. at Hiram ni Zsazsa Padilla. Isama na rin sa repertoire ang What I Did For Love, One Hello, Falling, Alone Again Naturally, You made me feel like a natural woman,  Bridge over troubled water, Alone, Every Now and Then, I Turn To You, I just don't want to be lonely tonight, at One Last Cry.


Pang-siyam, sana magbigay ng eulogy ang aking mga kapatid, kamag-anak at kaibigan. Sa mga kaibigan, aasahan ko sina Fr. Erik, Fr. Jek, Fr. Edmund, CJ, Reynan, Baby Arcilla, Chu at Martin Gaerlan. Aasahan ko rin sina Bro. Jun, Tatay Nards, Nanay Glecy, Ate Carmen, Nanay Becka, Nanay Beng, Pareng Alex Villamar, Mareng Loida Malubago, Macmac, Emy Garcia, Liz, Dyz, Edna dela Cruz, Divino at Naida [ pwede ring isama si Nanay Lita kaya lang baka abutin ng tatlong oras ang kanyang sharing]. Sana rin ay may magbigay mula sa Tgroup, sina Gov et al pati ang dalawa kong prinsesa na sina Bea at Camille. Sana may kumatawan ng Green Archers, kung pwede sana si Simon. Aasahan ko rin sina Gale, Tin, BJ Manalo, Mike Gavino at Jvee Casio. Syempre, dapat magsalita sina Gap Marquez, Dre Villar at si Asyong. Dapat nanadun din sa listahan sina Cecille Santos, Malou Macarubbo, Nandy Ilagan. Mapet Aquino, Tenten Noguera at Atoy Ramirez. Pati na rin sina Che Arandela, Mafeth, Marix, Ryan at Kaye Rivera. 


Pang-sampu, ang mga pallbearers ko ay ang mga taong naging malapit sa aking puso mamon at ilang mga naging paborito. Arnold Van Opstal. Simon Atkins. Macmac Cardona. Mike Cortez. Samuel Joseph Marata. Junjun Cabatu. Joseph Yeo. Ty Tang. Cholo Villanueva. Kasama sina Milan, Wesley at Melvin. Di rin dapat mawala si Anthony Cruz.


Panghuli, hiling ko lamang sa lahat ay isang halik. Kahit sa salamin lamang ng aking ataul. Babaunin ko ang inyong halik sa kabilang buhay bilang pagpapatunay na may nagmahal sa akin.


Panginoon, salamat sa buhay, salamat sa kamatayan.

Goodbye South Gate

I was just an ordinary fan, waiting for a glimpse of you, hoping for a smile or at least a wave.

Ganyan ang buhay ng isang dakilang basketball fan tulad ko. Matalo, manalo at abutan man ng dilim, at kung mamalasin, ng bagyo --- nakatanghod sa South Gate ng Araneta. Marami nang taon ang nagdaan, marami nang players ang umakyat sa PBA o nag-iba ng landas na tinahak; marami nang players ang naggraduate at may mga bagong recruit. Nagpalit na ng coach, nagbago na ng managers, nabawasan na rin ako ng timbang --- nandun pa rin ako sa South Gate. Naghihintay, nagbabakasakali ng kaunting kaway at sana may kasamang ngiti. Pero ang importante, masilayan man lang ang mga paboritong Green Archers. Yung matiyak lang na okay sila, yung malaman ko lang na nakalabas sila ng mahusay pagkatapos ng laro. Yun lang masaya na ako.

Pero ngayong taon, wala nang South Gate. Nagpapatayo ang Araneta ng bagong hotel at ang dating parking area patungo sa South Gate ang location. Sa West Gate na pumapasok at lumalabas ang mga players at iba pang may kinalaman sa UAAP. Ewan ko ba kung bakit o dahil nga siguro may sentimental attachment ako sa South Gate, ni minsan ay hindi ako nag-abang sa West Gate. Iniisip ko nga mahigit sampung taon akong tumatayo sa South Gate at ni isang sandali di ko napagtyagaan ang West Gate.

Pero iba noong Linggo. Pinilit ko ang aking kaibigan na samahan ako sa West Gate. Para matiyak na okay lang ang aking mga paboritong Green Archers. Para makita ko lamang sila sa huling sandali, sa kanilang huling laro ngayong season.

Nauna kong nakita si Maui Villanueva; huling laro na ni Maui, huling taon nya na ito sa UAAP. Niyakap ko si Maui nang mahigpit at sinabihang ‘good luck.’ Nagpasalamat siya.

Nakita ko na rin yung iba pa, Jovet, Joshua, LA… pero yung pinakahihintay ko ay tumambad na mula sa West Gate.

Simon Atkins. No. 7 noon, No. 19 ngayon. Tulad ni Maui, huling laro niya na sa UAAP.

Hinayaan ko munang dumugin siya ng ibang fans, picture dito, picture doon, may nanghihingi pa ng pamasahe. Dumaan siya sa harap ko at kinamayan niya ako. Ayos na ako dun. Pinigilan ko ang sarili kong yakapin siya. Pinigilan ko ang sarili kong umiyak uli. Kakatapos ko lang humagulgol sa loob ng Araneta. Kakatapos lang namin mag-iyakan nina Tita Ellen, mommy ni Simon; Tita Bar, mommy-mommyhan ni Simon; pati ng mommy ng Maui at iba pang kaibigang solid sa  Green Archers.

Pagkatapos magpapicture at bumati sa iba. Umalis na si Simon. Nandun lang ako likod niya. Safe distance sa pagsunod. May mga humarang pa rin along the way, nagpapaalam, nagpapapicture. Noong malapit na siya sa entrance ng Gateway, humarap siya sa akin.

‘Simon, mamimiss kita…’ pabulong kong sambit sa kanya.

‘Magkikita pa tayo, Tonichi, magkikita pa tayo…’

Mayroon pa siyang sinabi at tapos kumaway na para magpaalaam. Pagtalikod niya, hindi ko na mapigilan ang aking sarili. Sa harap ng maraming tao, iniyakan kong muli si Simon Atkins.

Mawawala na ng tuluyan ang South Gate, pero si Simon Atkins, mananatili sa aking puso.

No, I am not just an ordinary fan. I am a Simon Atkins fan ---- and that makes me extra-ordinary.

 Thank you Cyn Icasas for the pics. 

Walang hanggang pasasalamat

44 years of unending grace.


44 years of unlimited second chances.


44 years of unconditional love.


Thank you Lord for those 44 years.


Hindi natatapos, hindi nauubos, hindi nauupos. Hindi mawawala, hindi magwawakas, hindi mawawaglit. Sa loob ng aking 44 taong pamumuhay, walang hanggang pasasalamat ang tanging alay.


Sa Panginoon ng lahat. Para sa lahat-lahat. 


Sa mga kaibigang dumating o dumaan; umalis at bumalik; nanatili o mayroong nawala. Kayo'y bahagi na hindi lamang ng aking karanasan kundi ng aking buong pagkatao.


Sa mga nagmamahal at minamahal.  Sa mga minahal kahit hindi naghintay ng kapalit. Sa mga nagmahal kahit hindi binigyang pansin. Ang inyong mga pangalan ay nakaukit na sa kaibuturan ng aking puso.


Sa mga nagbigay ng pasakit at nanakit. Sa mga naging pabigat. Sa naging suliranin. Sa mga dahilan ng aking mga pagkadapa at pagkabigo. Sa mga taong iniyakan ko at iiyakan pa. Sa mga taong tulad kong sugatan, sa mga taong tulad kong nahirapan. Kayo ang nagpapapatibay ng aking dibdib, kayo ang nagpapatatag ng aking kalooban.


Sa mga tumulong, sa mga naawa at umunawa. Sa mga nagmamalasakit. Sa mga nagpapasensiya, lalong-lalo na. Sa mga nagbigay ng sigla at naghatid ng saya. Sa mga nagpangiti, sa mga nagpatawa. Sa mga kasama ko sa halakhak at maging sa dusa. Kayo ay nagpapaalala kung bakit ako naging mapalad.


Sa mga nagpatawad. Sa mga hindi tumingin sa aking pagkukulang. Sa mga tumanggap sa akin ng buong-buo. Sa mga hindi nagbibilang ng pagkakamali, nguni't hangad akong ituwid. Sa mga kumakapit sa akin kapag ako'y nadadapada. Sa mga naghahanap sa akin kapag ako'y naliligaw o nawawala. Sa mga nagbabangon sa akin mula sa ibaba. Sa mga nag-aakay sa akin sa liwanag. Kayo ang pagpapatunay na habang buhay may pag-asa.


Sa inyong lahat, walang hanggang pasasalamat. 

Being OK

‘Okay lang yun, J.”

“Hindi ok yun, hindi ok sa kanila yun, mahirap mag-explain.’

Sometimes, in trying to comfort someone, we always utter the darn thing: it’s ok.  Or even the otherwise is obvious; we still try to bring sunshine to a dark moment.

Condolence, are you OK?

Of course, somebody who just lost a mother is not OK.

Of course, losing a game and missing the ride to the Final Four is never OK.

But still, we say it. Ok lang.

As a write this, I am sick. Yesterday somebody texted, see a doctor now! But I texted back, I will be OK.

That’s me!

In putting up a brave front, I say that: OK lang ako,  even I am not.

In showing strength, I muster enough courage and poise, like a beauty queen in a question and answer portion, just to let the world know that: I’m OK!. Even I am crying inside. Even I am hurting.

In trying to be undaunted by the trying times, I ask for prayers but still manage to say, don’t worry I’m Ok. When the fact is, I am so scared.

I remember one quip from a famous impersonator: I am Ok, but I don’t know if I am alright.

That’s my current state actually.

But still, with so much faith, soon I will be OK-alright.

Survey: I need your help, badly.

Tulungan niyo po ako. I need to make a decision kung sino ba talaga. 


Siya ba?

o siya? 




o isa sa mga ito?

o siya ba talaga ang para sa akin? 

I need to decide na dahil nung isang gabi lang ang may dalawang nagsuntukan diyan dahil sa akin. Please. Totoong survey po ito. Pampa-haba ng hair. Promise.

Cold Boy

Pagkatapos ng mahabang panahon ay nagkita kami at nagkainuman uli ni Cold Boy kagabi. Salamat sa hiwaga ng Facebook, nagkayayaan, napadaan, napasama sa umpukan, nagkakulitan. Parang mga gabi lang sa Orange dati.


Si Cold Boy ay isa sa mga iilang lalaking minahal ko nang tunay. Karamihan ng minahal ko ay ako ay nasaktan o iniwan.Yung ilan ay unrequited. Dalawa lang sila na ako ang tumalikod, ako ang umayaw, ako ang natakot sa wtf-commitment-thing. Isa si Cold Boy sa dalawang yun.


Sabi nga ni V kagabi, si Cold Boy lang ang nagpahaba ng buhok ko talaga. Si Cold Boy ang walang keber na nakikipag-holding hands sa akin sa Orange. Habang umiinom, habang nagkukulitan, kahit hindi ako ang kausap niya, hawak pa rin niya kamay ko. Kahit saan kami mapadpad, ok lang sa kanya na mag-HHWW kami [kadalasan, ako pa nga ang naiilang]. Tulad kagabi, halos buong gabing hinahawakan niya ang aking kamay at tanong siya ng tanong 'bakit ang payat-payat mo na...' 


Kay Cold Boy ko lang naranasan na ang supposedly 10-minute walk ay nagiging 45 minutes to one hour. Para kaming naglalakad sa buwan palagi. Siguro dahil sa dami naming napapagkuwentuhan, o siguro mabagal akong maglakad dahil sobrang bigat sa haba ng aking pamosong long hair. 


Kay Cold Boy lang ako nakadama ng lalaking komportable na katabi ako. Di namin kami naging official na 'kami', pero parang higit pa dun ang pinadama niya sa akin. He didn't make me feel like a natural woman, but he accepted and appreciated me for what I am.


Pero katulad ng iba,  natapos din ang lahat. Tanga ako eh. Naniwala ako sa reality. Naniwala ako   na it's all fantasy. Natakot na naman ako, Natakot masaktan, natakot maiwan, natakot umasa sa wala.  Inunahan ko na agad.


Noong huling gabing magkasama kami, ito ang tanong niya ' Bakit ang cold-cold mo na sa akin?' Kaya Cold Boy ang tawag ko sa kanya. Hindi ko nasagot ang tanong niya. Pero yun na yung nagpahiwalay sa amin. Pagkatapos nun, kagabi lang kami nagkausap talaga. Kagabi lang uli kami nagkatabi at nagholding hands. 


Kagabi sa aking pagtulog, iniyakan ko si Cold Boy. Iniyakan ko ang katangahan ko. Iniyakan ko ang paghihinayang. Iniyakan ko ang malamig ng gabi. Dahil sa takot kong magmahal, sa takot kong magpakita ng pagmamahal, ito ako ngayon: Ang cold-cold. 

Sauna Boy

Hindi ko alam kung bakit iritado siya sa akin.

Hindi naman siya kasing gwapo ni Neil Etheridge para magsuplado; but in fairness malakas ang dating niya, may personality kumbaga. Tulad ko, wala siyang permanenteng oras ng work-out, meaning pwede sa umaga, sa hapon o sa gabi depende sa free time. Kaya madalas, nagkakasabay kami sa Fitness First at dun niya ako pinagsusupladuhan.

Hindi ko naman siya pinangarap na maging kaibigan. Actually, ganun ako sa gym. Although friendly ako by nature, pero hindi ako trying hard. Para que pang naging Gretchen Barreto ako kung ako ang mauunang tsumika sa mga taong di ko kakilala. Besides, nandun naman ako sa Fitness First hindi para dumami ang friends sa Facebook, kundi para magbawas ng timbang. Hindi naman ako naghahanap ng katropa, gym lang talaga. Kaya kadalasan, ang kabatian ko lang ay yung mga staff, mula maintenance hanggang guard. Maski nga sa mga fitness instructor ay ingat na ingat din ako, baka kasi isipin, lumalandi ako o kumakarir. Sus. Excuse me.

Hindi naman ako nagsususuplado. Nag-iingat lang. We were not born yesterday kaya alam naman nating lahat na hunting ground at cruising area ang gym, lalo na sa Fitness First. Pag niloloko nga ako ng mga kaibigan ko na kaya lang ako nagigi-gym e dahil naghahanap ng lalaki, ito lagi ang aking sagot: e mas bading pa sa akin ang karamihan dun. E totoo naman, sa kalkula ko, mga 80% na lalaki dun ay may bahid. In all labels, in all colors, in all 'denominations'.

Kaya hindi ko na lang pinapansin ang lalaking suplado na ito na tatawagin kong Sauna Boy. Bakit Sauna Boy? Kasi dahil halos sabay kami sa oras, nagtatagpo rin kami sa Sauna/Steam room after work out. Akala ko guni-guni ko lang pero everytime na papasok ako ay lalabas siya. Minsan, may kasama pang balibag ng glass door. Pag nakakasalubong ko siya sa gym area ay nag-iiba siya ng daan. O super side view na parang may kasamang pandidiri na hindi ko maintidihan.

Ayoko naman siyang intidihin.

Pero noong isang Linggo, nalaman ko ang dahilan. Nakita ko siya sa Gateway na may kasamang mga alagad ni Remington, mga pa-machong sinumpang maging bading habang buhay. Nakita kong pumipilantik ang mga daliri at narinig ko siyang humalakhak na parang si Celia Rodriguez at tumataginting ang kanyang boses na para lang si Roderick Paulate. At sa totoo lang, pinkish white ang kanyang foundation. Si Sauna Boy ay certified kapamilya, isang bading na tulad ko.

Ngayon alam ko na kung bakit niya ako pinagsusupladuhan. Kaya pag nagkita uli kami sa Fitness First, aabot ko na sa kanya ang aking korona, ang koronang kanyang kinaiinggitan.

Ikaw na, Sauna Boy, ang Reyna.