asa

Nabaligtad na yata ang mundo. Noong isang blog ko, ako nagsabi na 'di na ako aasa pang muli...'. Pero kahapon, siya ang nagsabi sa akin nito. 


Siya: Ano ba, sabihin mo mga kung may pupuntahan to...sabihin mo kung wala, para di na ako umasa...


Ako: Ha? [Iniba ko topic] Kagigising mo lang ba?


Siya: Oo, pero alam ko sinasabi ko, ano nga, may dapat ba akong hintayin o wala? Para di na ako aasa...


Ako: [tumawa lang]


Siya: Ganyan ka naman, akala mo lahat joke...


Ako: Seryoso ba? O sige, wala na lang...


Siya: Anong wala?


Ako: Yung tanong mo di ba...tama ka, para di ka na nga umasa...Siguro yun ang safe answer...


Siya: Safe answer?


Ako: Kasi ayokong magpa-asa. I know the feeling...Yun. Gusto ko lang i-enjoy nang walang inaasahan...


Siya: Sige...


Ako: Anong sige?


Siya: E wala naman pala, di sige. [sabay alis]


Ako: [tulala - walang background music - walang maramdaman]


The truth is I love being loved. I love being in love. But having a relationship because of that love is way too heavy for me. No, not because of my religious convictions or 'hang-ups' - as they say. No, not because I am scared of what people, including my brothers and relatives, would say. No, not because I am not ready; I am too old for it actually.


But yes, I love love but I just can't handle it. 


Ngayon, aasa pa ba akong may magmahal sa akin?