Ang Ebanghelyo ngayong araw ay tungkol sa paanyaya at panawagan. Kung iintindihin natin, marami ring tumatanggi sa paanyaya ni Hesus. Siguro dahil tayo bilang tao ay pinagkalooban ng kalayaan. Tulad sa mga ordinaryong imbitasyon, malaya tayong sumagot ng oo at hindi, ng oo pero hindi naman pupunta, hindi pero magbabago ng isip at pupunta na rin, pupunta pero wala naman sa kalooban ang pagtugon at hindi nakahanda.
Tunay ngang maraming tinatawag, katunayan, lahat tayo ay tinatawag. Yun nga lamang, para sa nakakarami, mas madaling tumanggi. Bagama't binibigyan tayo ng bago at malinis na puso (Unang Pagbasa, Ezekiel) at ginagabayan ng Kanyang Espiritu, ang kalayaan pa rin nating makapamili ay lagi nating pinapairal. Minsan, matigas pa rin ang puso natin sa pagtanggi. At kung susuriin, kung ang Diyos ay natatanggihan natin, paano pa kaya ang mga taong hindi natin gusto?
Si Ate N ay tinanggihan ng kanyang asawa at iniwan ng tatlong anak na lalaki hindi upang mangibang bayan, kundi para mangibang bahay. Mahabang panahon na mag-isang binuno ni Ate N ang pagpapalaki sa tatlong anak. Hindi yun madali lalo na kung ang trabaho niya bilang Librarian ay hindi naman sapat na pantustos sa pagpapaaral ng mga anak. At sa kabila ng hamong ito, si Ate N ay masigasig na tagapag-ugnay sa Parokya. Siya ang namumuno ng Ministri ng Paghuhubog. Hindi ko alam kung superwoman si Ate N pero mahusay rin niyang nahubog ang mga anak, maging sila ay naglilingkod sa Simbahan at sa mga pamayanan. Arkitekto na yung panganay ni Ate, yung pangalawa ay maayos naman ang buhay at yung pangatlo ay nagsa-Saudi na rin. Wala kang makikitang bahid ng pagkagalit sa mundo kaninuman sa kanila, kilala sila sa Parokya bilang mga magagaang ka-trabaho, walang excess baggage ika nga.
Minsan ay nakatanggap ng tawag sa telepono si Ate N. May sakit daw ang kanyang asawa at malapit nang mamatay. Hindi tinanggihan ni Ate N ang pakiusap ng nasa kabilang linya: ang alagaan ang dating asawa. Sa madaling salita, inuwi niya ito at inaruga. Nung namatay, sa bahay pa nila binurol, si Ate N na iniwan at tinanggihan ang nag-asikaso.
Ang kapatid ni Ate N ay naglilingkod din sa Parokya, siya rin ay biktima ng rejection sa pamilya. Intsik ang kanyang napangasawa kaya hindi siya tanggap ng pamilya ng lalaki. Kung ano-anong pagkukutya ang pinagdaanan ni Ate L lalo sa kanyang biyenang babae. Pero gaya ni Ate N, may ginintuang puso si Ate L. Noong nagkasakit dahil sa katandaan ang biyenan, siya ang nagsilbing tagapag-alaga nito. Kahit na minsan ay nagagalit sa kanya ang ilan niyang mga anak, pinakita ni Ate L na walang puwang ang galit at paghihiganti sa kanyang puso. Hindi niya tinanggihan ang hamong magpakabuti, magmalasakit at magmahal maging sa taong niyurakan ang kanyang tao.
Ang kasama namin ni Ate L sa BEC cluster na si Vacion ay kasambahay. All-around. Tagalaba, tagapag-alaga, tagalinis, taga lahat. Ang twist ang amo niya ay lider din sa aming Parokya. Mabait naman ang kanyang amo pero minsan ay pinipigilan itong dumalo sa mga pulong. Istorbo raw yung mga gawaing Simbahan, magkasya na lamang daw sa pagdarasal. Pero nakakagawa pa rin ng paraan si Vacion, ikanga, time management lamang. Hindi niya pinapabayaan ang trabaho habang binibigyan niya ng panahon ang pagbubuo ng munting langit sa mga pamayanan. Pero hindi yun ganun kadali. Dahil 'katulong lang' siya, hindi siya pinaniniwalaan ng karamihan. Paano daw ay siya nga mismo ay hirap daw, hindi raw maganda ang buhay, ang trabaho ay hindi raw marangal. Tinatanggihan siyang maging lider ng pamayanan dahil siya raw mismo ay alila lang.
Pero nalagpasan ni Vacion ang lahat ng pagtanggi at panlalait sa kanya. Para sa kanya, hanggang dala niya sa kanyang puso si Hesus, sa gabay ng Espiritu Santo, kakayanin niya ang lahat ng panlilibak. Sa kanyang pagtugon sa paanyaya ni Hesus, ito mismo ang kanyang sandata sa pag-anyaya sa iba. Si Hesus mismo, si Hesus lamang. Kaya kung tatanggihan ninuman si Vacion, si Hesus na rin ang kanilang tinalikuran
Sa pagbubuo natin ng munting langit, tayo ay makakaranas ng pagtanggi. Maraming-maraming pagtanggi.
Sa paglilingkod sa Panginoon at sa kapwa ang lahat ay pantay-pantay. Tulad ng diwa ng Ebanghelyo ngayong araw, walang lamang ang nauna at hindi sagabal kung huli ka nang tumugon. Ang mahalaga ay tinanggap mo ang panawagan at hamon na magbigay ng panahon para maging ka-manggagawa ni Kristo. Hindi sagabal ang anumang kalagayan sa buhay, mahirap man o mayaman, anuman ang kasarian, upang sumama sa pagtataguyod ng mga Munting Langit dito sa lupa.
Sa aming Parokya ay mga 'kakaibang ka-manggagawa' na sumasalamin sa pagkapantay-pantay ng dignidad; na sa kabila ng pagkakaiba o pagiging 'iba' ay nakiisa sa paglilingkod.
Unang halimbawa ay si Ryan, 11 years old, altar boy. Siya ay isang special child. Sa isang politically incorrect na lipunan ang tawag sa kanya ay Mongoloid. Subali't hindi balakid ang kanyang anyo at pagkatao, maging ang pagkutya ng mga ibang tao, upang siya'y maging aktibong kumikilos sa pagdiriwang ng Banal na Misa. Nung una ay nakakailang ang kanyang kalikutan. Pero sa masigasig at matiyagang pagsasanay at pagkalinga, si Ryan ay tila isang anghel na nagpapadagdag ng sigla at nagbibigay ng inspirasyon tuwing 6PM Mass, araw ng Linggo.
Pangalawa si Engel, lector/commentator. Walang 'tama' si Engel pero ang kanyang ina na kung tawagin sa Simbahan ay Ate Guy ay mayroon. Minsan dumadalo sa mga Misa ang kanyang ina na naka-saya, minsan naka-long gown, minsan nakacostume na parang doktora at may bitbit na manika. Tahimik lamang si 'Ate Guy' sa kaniyang sariling mundo sa loob ng Simbahan. Nagtataas ng kamay at winawagayway ito habang umiikot na inaawit ang Papuri. Nakadipa kapag sinasambit ang Ama Namin. At minsan ay naglalakad ng paluhod. At Si Engel? Sinasamahan ang kanyang ina at laging handang tupdin ang kanyang tungkulin sa pagbabasa ng Salita ng Diyos.
Pangatlo si Mareng Loida, isang pilay na nagtratrabaho bilang Accounting Clerk sa opisina ng Parokya. Napagtanto niyang hindi lamang siya dapat makahon sa pagbibilang ng koleksyon. Naisip niya na bakit hindi niya i-organize ang mga PWD o mga persons with disabilities ng Parokya? Ginawa nga niya ito at makikita mo sa mga Misa, magkakasamang nagsisimba ang mga pilay at pingkaw, ang mga bulag, ang mga pipi't bingi. May mga volunteer na rin, pati na si Mareng Loida, na nag-aral ng sign language para tumulong sa paggabay o pag-interpret tuwing Misa. Nakarating na sila kung saan-sana, nakapasyal na rin sa Ocean Park, buwan-buwan ay may sharing at formation, nagkaroon na ng recollection....lahat sa pamumuno ng aking kumareng Loida.
Pang-apat si Nanay Glecy, 86 years old. Kung iba ay nag-aalaga na lang ng apo o nakaupo sa tumba-tumba at nanggagantsilyo, si Nanay Glecy ay tagabukas pa rin ng Simbahan at tagaasikaso ng mga Misa sa umaga. Kung yung iba ay dinadala sa home for aged o inuuwi sa probinsiya, si Nanay Glecy ay silbing inspirasyon sa ibang matatanda (at maging sa mga bata). Katunayan, hinihikayat niya ang mga ito upang tumulong bilang collector o usherette tuwing Misa. Aktibo rin siya sa mga organisasyon lalo na sa mga may kinalaman sa gawaing pagsamba. Pero hindi lang dun nagtatapos, si Nanay Glecy ay may ginintuang puso rin na laging nagbibigay, laging tumutulong. Naalalala ko tuloy yung Babaeng Balo na pumasok sa Templo, ang kanyang kahuli-huling sentimo ay binigay niya pang handog. Ganun si Nanay Glecy, yung kanyang kahuli-huling hininga ay iaalay pa rin niya.
Marami pang Ryan, Engel, Mareng Loida at Nanay Glecy sa ating paligid; ang kanilang kalagayan, kahinaan, kakulangan, kapansanan ay nagsisilbing kalakasan upang sila'y makapaglingkod at tumulong sa pagtaguyod ng Munting Langit para sa iba.
Pero paano nga kung may kapatid kang addict sa shabu? Paano kung ikaw ay nagsilang ng sanggol out of wedlock? Paano kung stage 4 na yung breast cancer mo? Paano kung tulad ka ng nasa Ebanghelyo nuong Lunes, isang napakayamang tao na hindi kayang isuko ang kanyang yaman para makapamahagi sa iba?
Pero sabi nga sa Ebanghelyo ngayon araw, ang imposible sa tao, posible sa Diyos.
Posible na sa kabila ng pagkainis ni T sa kanyang kapatid na C, tutuparin pa rin niya ang pangako niya sa kanyang mga nasirang magulang na hindi niya ito papabayaan. Minsan ay sumusuko siya, minsan paimpit siyang sumisigaw sa banyo o sa sariling silid. Minsan lumuluha na lamang sa Adoration Chapel. Minsan tumatakas at tinatalikuran na lamnag ang kapatid para hindi nito nakikita ang ginagaw nitong mga kalokohan. Ilang beses na siyang pinagnakawan, ilang beses na siyang niloko at inisahan.
Posible pa ring magpasalamat at magpuri si T dahil sa kabila ng kalagayan ng kapatid, makakakita pa rin siya ng kabutihan sa kalooban nito. Sa kabila ng pagiging sakit ng ulo, tamad at 'palamunin' , gumagawa pa rin ng paraan si C para mahilot ang puso ni T. Mga maliliit na bagay na nagbibigay pa rin ng dahilang ngumiti si T.
Posible ring ituring ni M ang kanyang anak na biyaya mula sa Panginoon, kaya nga ito ang tawag niya dito. Kaya sa kabila ng mga sitsit at bulong-bulungan, matatag na nakatayo si M mula sa kanyang pagkadapa. Kung tutuusin, hindi ito pagkadapa o pagkakamali para kay M. Ito ay desisyon, kanyang kagustuhang maging ina, sa kabila ng pagiging dalaga. Maganda na ang trabaho ni M uli. Bagama't hirap siya sa oras, nagmamadali sa pagpasok, nagmamadali sa pag-uwi. Sa umaga kailangang tiyakin niyang maayos ang anak bago ibilin sa kasama sa bahay. Sa gabi, nakikipag-unahan sa pila ng FX para madaling makapiling ang anak. At sa kanyang pagtulog, katabi niya ito at laging pinagmamasdan. Ito ang kanyang munting anghel sa munting langit na kanyang binubuo sa kanyang tinutuwid na pamumuhay.
Si A ay tinuturing nang dead woman walking. Dati kapag kausap ko siya, ako ang nahihirapan para sa kanya. Sa kanyang kanser sa dibdib, iisipin mong dapat ay nakahiga na laman siya lalo na't stage 4 na ito. Ika nga, isang hibla na lamang. Pero yun mismong hibla na iyon ang kanyang pinanghahawakan upang patuloy na ipagdiwang ang buhay. Upang namnamin ang bagong umaga at ang pag-asa na dulot nito. Upang gamitin ang bawa't minuto upang maglingkod at magpuri't magpasalamat sa Panginoon.
Aktibo si A sa aming Parokya. At kakaiba ang kanyang tungkulin dahil isa lang naman siya sa mga tagapagtaguyod ng mga Batayang Pamayanang Kristyano. Ito yung BEC o basic ecclesial communities, mga magkakapitbahay na tinipon at binuo upang maging 'maliliit na Simbahan'. Marami na siya na-organize at hanggang kaya niya ay ginabayan niya ang mga ito para maging matatag. Karamihan sa mga kasapi nito ay mga simpleng tao, yung mga hindi naaabot ng institusyon ng Simbahan, yung mga unchurched o hindi nagsisimba. Hinahatid ni A sa kanila ang Mabuting Balita upang sila rin ay makapamahagi sa iba, makapagtaguyod din nga mga munting langit sa lupa simula sa kani-kanilang pamilya, upang sila rin ay makapagpuri at makapagpasalamat sa kabila ng kahirapan.
Tulad ni T, ni M, at ni A....patuloy tayong magpuri at magpasalamat, sa kabila ng lahat.
Sa Ebanghelyo kahapon, pinakita kung paano nagpuri at nagpasalamat si Maria sa Panginoon sa pamamagitan ng kanyang 'Magnificat'. Sa homiliya ng aking kaibigang pari na ssi Fr. Erik, hinamon niya ang mga nakikinig na patuloy na magpuri at magpasalamat sa Panginoon sa gitna ng mga pasakit at pagdurusa, sa kabila ng mga pinagdaraan natin. Naisip ko tuloy, paano ka magpapasalamat kung ikaw ay may matinding sakit? Paano ka makakapagpuri sa Panginoon kung ikaw ay nahihirapan sa iyong kalagayan. Patuloy pa ni Fr. Erik sa kanyang homiliya, hinahamon din daw tayo ng Ebanghelyo na gawin natin ang misyon ng Panginoon, na tanggapin natin ang biyayang makapagbuo ng mga munting langit dito sa lupa.
Magpuri, magpasalamat, magtaguyod ng munting langit?
Habang nagsesermon si Fr. Erik ay naalala ko ang aking kaibigang si C. Nung isang buwan lamang ay nadiagnose siyang HIV positive. Dahil bakla ako, iisipin niyong bakla rin ang kaibigan ko. At ikakahon niyo rin na kaya siya nagkaganun ay dahil sa kaniyang kabaklaan. Bahala na kayo sa inyong panghuhusga. Si C ay Bi, pero kakaunti lamang ang may alam na kanyang oryentasyon. Tinatago niya ito lalo nasa kanyang pamilya. Takot siyang malaman ito ng kanyang mga magulang lalo na kanyang ama na mailap sa kanya. Hindi kasi siya lumaki na kasama ito sa bahay. Matagal na panahon na namalagi bilang OFW sa Saudi ang kanyang ama at hindi sila nagkaroon ng pagkakataong magkaroon ng lalaki-sa-lalaking usapan bilang mag-ama. Higit pa dun, nararamdaman din ni C na alam ng kanyang ama na 'iba' siya. Kaya halos di sila nagkikibuan sa bahay mag-ama.
Pero sa hipo ng Diyos, ang pagiging HIV positive ni C ang nagbigay ng daan upang maging magkalapit silang mag-ama. Sa pagitan ng mga hagulgol ay kinuwento ni C sa akin kung paano siya niyakap ng kanyang ama ng gabing sabihin niya sa mga magulang ang kanyang kalagayan. Atubili man, naglakas loob siyang kumatok sa kuwarto ng mga magulang upang sabihin sa kanila ang nalaman niya. Hawak ang 'confirmatory letter' mula sa San Lazaro, walang gatol niyang sinabi na siya ay HIV positive. Hinihintay niya na ang galit, hinanda niya na ang sarili sa mga mura ng ama. Pero hindi iyon ang nangyari. Bagkus ay tumayo ang kanyang ama at nung akala ni C na lalabas ang kanyang ama sa silid ay napayuko na lamang siya at sinikil ang kalooban sa dobleng sakit na kanyang nararamdaman. Pero nagulat siya dahil naroon ang kanyang ama na lumuhod sa kanyang harapan at niyakap siyang pagkakahigpit-higpit at sinabi sa kanya " Hindi kita pababayaan anak, hindi tayo papabayaan ng Diyos.'
Ito si C, ang aking kaibigan, nagpupuri at nagpapasalamat sa Diyos, dahil sa kabila ng kanyang pagiging HIV positive, natagpuan niya ang bagong langit sa pamamagitan ng pagmamahal ng kanyang sariling ama.
Mayroon pa akong isang kaibigan, si Reynan. Isa ang kanyang Mama sa mga dinakip at pinaratangang komunista ng pamahalaang Arroyo. Yung mga 43 health workers na ngayon ay nasa Camp Bagong Diwa. Nung Biyernes lamang ay nagmisa sina Fr. Erik doon. Natuklasan naming sa kabila ng kanilang pagkakulong, sila ay patuloy na naglilingkod sa kapwa. Paano? Dahil sila ay mga tunay na health volunteers at ilan ay mga doktor at nars talaga, ginagamit nila ang kanilang angking galing upang gamutin at arugain ang mga maysakit sa Camp Bagong Diwa, mga tulad nilang preso, mga tulad nilang pinagkaitan ng mga basic rights na dapat binibigay ng pamahalaan kahit sa sinumang nakakulong. Dahil di naman maganda ang hygiene at talamak ang mga sakit dahil di pinapanatili ang kalinisan at kaayusan sa mga kulungan dito sa Pilipinas, karamihan sa kanila ay mga galis sa balat, may mga ubo at madalas na tinatrangkaso....Dito, dito natagpuan ng 43 health workers na komunista raw ang kanilang misyon, dito nila nalaman na sa kabila ng pagiging preso, patuloy pa rin nilang magagampanan ang kanilang hangaring makapagluingkod sa pamamagitan ng paggagamot.
Natagpuan at tinataguyod ng 43 health workers ang munting langit sa Camp Bagong Diwa.
Ikaw, sa kabila ng anumang problema, maliit o malaki, magaan o mabigat ---kaya mo bang maging tulad ni C at ng 43 health workers? Kaya mo pa bang magpuri at magpasalamat at magtayo ng munting langit sa lupa kung ikaw ay nasasaktan o nahihirapan?
Ang dami-dami nang nanalo run sa Yaman promo ng Tide, Ariel at Safeguard. Nakakatuwa naman yung mga pinapakita nilang nanalo sa kanilang mga TVC. Puro mahihirap, taga-probinsiya o rural area, may sakit o may pinag-aaral. Bawa't isa sa kanila ay may kuwento kaya siguro pinagpalang manalo. Naisip ko tuloy, sila ba talaga ang target market ng mga produktong nabanggit o sila lang nilagay para maengganyo pa ang iba na sumali? Ganun naman talaga ang advertising eh, aspirational. Lumilikha ng hangarin o paghahangad. Yung tipong kahit wala ka nang makain, dudmihan mo damit mo lalo para makabili ka ng mas maraming Ariel. Yung tipong gusto mo rin na ikaw mayroon nang pinapakita sa commercial o maranasan kung anuman ang pakiramdam ng may buhok na mukhang na-hot oil ng todo tulad ni Kim Chui.
Ako rin naghangad na manalo sa promong ito. Noon pa man Ariel at Safeguard user na sa bahay. E ako tagabili kayo sinisiguro ko na may tatak-Yaman yung mga pakete para may tsansang manalo. Kaya ayun, bawa't bukas ko ng kahon ng Safeguarad, hinahangad kong may mga katagang: 'You won 1 million!" tulad ng sabi dun sa commercial. Pero gabundok na ang nalabhan namin sa Ariel, sangtrak na banil na ang natanggal ng Safeguard, eto lagi ang lumalabas sa pakete: Sorry, please try again.
Siguro nga ang buhay ay walang katapusang hangarin ---mapamateryal man o hindi, makatotohanan man o ilusyon lamang. Marami tayong hinahangad na minsan ay imposible nating makamtam. Mga suntok sa buwan. Mayroon din namang mga abot-kamay na lang, napupurnada pa. Mayroon namang mga tao, marami sila, na walang kasiyahan. Hindi makuntento sa kung anumang mayroon na o naabot na. Naghahangad pa ng iba kaya kadalasan ay nabibigo lamang. Wala ring katapusan ang kabiguan sa mga taong walang katapusan ang paghahangad.
Pero maaaring gawin na ang bawa't paghahangad ay pagbibigay ng pag-asa. Hindi lang naman kayamanan o pera ang pinapangarap natin, di ba? Maari ring pag-ibig, katiwayasan, kapayapaan, yung iba, world peace, yung iba masaya na sa good health. Subali't kalimitan sa hinahagad natin ay kailangan ng kaukulang pagtataya. Commitment sa iba, o kumbaga, investment. Tulad halimbawa ng pag-ibig, o di ba, mag-iinvest ka talaga? Nandun magpapa-body scrub o magpapa-Belo ka. Nandung magpapalit ka ng brand ng pabango, nandung magreregalo ka ng Ipad, nandung mag-aaral ka ng paggamit ng chopsticks. Marami kang gagawin para makamit mo lang ang hinahangad mong pag-ibig. Sasabihin mo sa sarili mo, paano ka nga naman mamahalin kung di mo mamahalin ang iyong sarili o kung di mo gagawing kaibig-ibig ang iyong pagkatao. Paano mo makakamit ang hinahagad mo kung di ka tataya o di mo susubukan, kung di mo gagawin, kung di ka kikilos.
Para lang din naman promo ng Tide, paano ka mananalo kung Surf gamit mo.
At tulad ng promo, di lahat ng investment ay panalo. Sa bawa't hangarin, may sablay, may mintis. Sa bawa't pagsubok at pagtataya, may tablado. Sa buhay, sa pag-ibig, sa lahat ng paghahangad, minsan tayo ay natatalo. Maaring tumigil ka sa sa paghahangad pero huwag na huwag kang mauubusan ng pag-asa.
I don't remember when and how it happened. All I know is despite the fact that I'm proudly Tomasino, I'm in love with the Green Archers.
This will reveal my age, my fascination with the Archers started with Dindo Pumaren and the Lago brothers. (I became a fan of Bigote, I mean Coach Franz (Sorry Odette) when he was already with Magnolia, I think.) I remember those were the years UST was unstoppable and instead of celebrating with Golden Tigers (before), I wept with Dindo. The image of him sprawled on the floor crying like a little boy is forever etched to my memory bank.
Fast forward to Renren Ritualo's time. Correct me please, but I believe his last championship game was against my alma mater, UST. It was the Archers' turn to be unstoppable and Renren was the spark plug for the team. The image of him standing on the ledge, waving and saying goodbye to everybody brought some goosebumps. If I could only hug him that time, I would.
Then came the time of BJ and Mike. BJ faced the booing crowd, yes those Ateneans who hated him so much for transferring to the fiercest rival school. BJ showed to everybody it was all worth it . Despite the chants, win or lose, it's the school we choose, BJ proved he made the better choice.
Mike, the cool cat, entered the court like how we was billed. UAAP was so out of his league. He was the best.
Both of them had un-happy endings with DLSU. I was just too happy to be with them, even in those hard times. Those endless hate emails and faxed white paper (for Mike's case, the cool cash story) won't stop me from believing that they are the good guys here. Through BJ and Mike, I met also the wonderful guys around: Mike Gavino, JayR Aqunio, Manny Ramos and even the late Migs.
Next men on line were Jun2, Mac and Joseph. I called them the party set, along with PJ and Ryan. But hey, even ballers need a break. I am glad that both Mac and Joseph have found their matches and married them. I just hope Jun2 will find his too (although I still root for Ria F). I really love Jun2, Mac and Joseph. But that will require another write-up.
Then the ever humble Jvee, rich kid but always pleasant TY, and the down-to-earth Cholo came to the picture and of course the gentle but menacing, Rico. These guys remain the same, sweet and lovable.
It's now the time of my nephews and babies: Simon, Joel, LA (sayang not playing this year), Maui and the rookies and sophies who would soon lead the Archers to great redemption.
And like a cycle, my very first Archer'crush' is coaching the Green Archers. Go Coach Dindo!
I will try to write more about this love affair next time.
I love basketball. But I love basketball players even more. I don't know why I am so attracted with those long legs and broad shoulders. Seriously, I have immersed myself to the sport in all these years of being a great fan. Although not exactly a junkie, I have learned to appreciate all those moves and stats. I understand the game. I can say that I know the rules.
I have also set some rules (for myself) as a fan. It's necessary to keep myself grounded and know the limits and parameters. If not for these rules, I would just come home frustrated and disappointed, even the team won the game that night. If I didn't draw the line, I would be forever have this grand illusion that all basketball players know me or owe me. reality bites, I don't have the franchise, I don't own a single basketball player, even I am the greatest fan in the entire universe.
Rule no. 1 You are not the girlfriend, you're just the fan. I always remind myself that and it gives me lesser heartaches. I cannot expect a hug from the basketball player who just got out of the shower. With no pretenses, I know where I stand. Sure I will forever wait there at the South Gate of Araneta Coliseum but I don't expect that the Player would come to me and say hello. But if he did, it's heaven. If I got the hug, it's a bliss. But for me, a simple hello would be comforting already.
Rule no. 2. You're not the only fan. My edge really is I could get inside the dugout. Or at least, I can stand there and wait right at the door. But the advantage stops there. I cannot act like a primadonna and snoot over other fans. Outside the South Gate, I wait for my turn to get a glimpse of my Idol. Sure I can easily grab him away from them all, but I don't want to be lynched or be hated by the other followers and supporters. Which brings me to rule no. 3
Be Friendly. Don't hate those screaming fags, I mean, fans. Some of them get (or bluntly ask for) transpo allowance from players. Some of them would actually ask you for some merienda. For me, the set-up is perfectly fine. If the player has the budget( some of them have financiers), why not? I am friendly with other fans because it gives me the feeling of not being alone. It helps to be friendly so that you can share those high fives or those tears. It's nice to chat with them and hear their stories. We have common enemy: nope, not the fans of other players but the girlfriend. And yes these fans are very loyal not only to the players but also to the friends and families of the players. But sorry, never to the girlfriend.
Rule no. 4. Don't ask for the jersey. Every ordinary fan does that and I am not an ordinary fan. I wait for the player to make the offer or at least to promise. Now, if you would expect that those promises will be fulfilled at the end of the season, you'd only be disheartened. I am sobeyond that. I can be a fan without the jersey. But yes, I have the jersey of the some of the best UAAP players. And I didn't have to beg for them. Up to now, some players who promised to give their jerseys but didn't would tell me, huy, may utang pa ako sa'yo. I will just smile. I can live with that.
Rule no. 5. Don't come to the party or dinner if you're not invited. I am fan and not a gatecrasher. I am a follower not a stalker. I am supporter not a free rider. I can buy myself a dinner, thank you.
Rule no. 6. Don't be clingy. Most players are straight men. Some are bi, some have gay benefactors. Whatever is the orientation, I don't wrap myself around the player. I don't hug, I wait for the player to hug or to buss (some actually do).
Rule no. 7 Don't pick a fight. I will shout my heart out. I will yell for them to make these shots. I will curse the bad luck but never the man beside who's rooting for the other team. Be a good sport, basketball is supposed to be fun and should not be the cause of my death.
Next blog: Clingy fans and Feeling pretty girlfriends
Nakakasanayan ko na at hinahanap na ng sistema ko ang pagsakay sa tren tuwing pupunta ako ng Makati. Ayoko nang pumila ng matagal para mag-fx service. Bihira lang naman talaga ako magtaxi papunta (mas madalas pag pauwi na at najejebs). Sa lahat ng makakabasa nito, subukan niyo rin. Hindi lang laking tipid (imagine 10 pesos lang from españa to makati, e dati 47 pesos ang pamasahe ko) kundi sobrang bilis din (15 to 20 mins, no traffic). Ang lakas din ng aircon compared sa mga fx at taxi. Pero yun nga lang dahil sa mass transport ito, marami talagang sumasakay. Masa man o sosyal, karpintero man o bossing, nakikinabang sa tren na ito. Ito lang yung mga dapat mong tandaan at paghandaan pagsakay sa tren:
1. Amoy Jovan. Pag papunta, asahan mo na ang sari-saring amoy ng pabango at pomada. Dito ko nga lamang nalaman na may gumagamit pa pala ng Tancho. Uso pa pala ang Jovan at mayroon pa rin palang Forest Interlude. Mayroon ding mga amoy banig pa at mayroon ding amoy tapsilog. Alam na alam mo kung anong almusal nila.
2. Tibayan ang dibdib. Literally, dibdiban ang labanan sa puwesto sa loob ng tren. Kung ayaw mo nang siksikan, sabi nga ni Manong Guard sa Sta. Mesa Station, magtaxi ka. Pero kung nagtitipid o nagmamadali ka o gusto mo lang ma-experience, be ready to be bumped. Gamitin ang pagiging quarterback o sumo wrestler. Make sure also na kaya mong tumayo nang 15 minutes habang nagpapagewang-gewang ang tren sa daang bakal.
3. Kung babae ka, dun ka. May reserved coach para sa mga babae (unfair!) kaya please lang huwag nang makipagsiksikan pa sa lugar ng mga lalaki (kami na lang makikipagkapaan sa kanila!). Ewan ko ba sa mga ibang girl, gustong-gustong pumapagitna sa mga brusko. Gustong-gustong makipagdibdiban kahit wala namang boobs! Tse. Huwag nang umasa na may magpapa-upo sayo. Hello.
4. Kumapit. Kung wala ka nang rail na makapitan, ok lang dumantay sa katabi. Make sure lang walang malisya o hindi pabigat ang iyong kapit. At huwag ding sa pantalon kumapit at baka may sumabit.
5. Wear a smile. You will never know kung sino makakasakay mo, kaya dapat easy ka lang. Wag magmasungit o magmaganda kung ayaw mong masiko. Kung manit ang ulo mo, wag dalhin dito. Magbigay ng daan sa iba at respect each other's space (gaano man ka-imaginary). Wag ka ring umere na feeling boss ka, hindi uubra dito yan kahit amoy perry ellis ka pa. Dahil pangmasa ang tren, asahan mong pantay-pantay lahat dito. Kung nababahuan ka sa katabi, think of happy thoughts na lang. Swerte-swerte lang yan.
6. Ingat sa mandurukot. Kahit saan meron. Pero wag naman ma-praning na lahat ng katabi ay tinuturing mong suspek. Ang sinasabi lang, mag-ingat. Mag-sling bag kung carry.
7. Huwag magbasa o maglaro ng PSP. Kung siksikan, huwag nang maging pasaway na para kang walang pakialam na maglalaro ng PSP at tutungkuran yung nasa harapan mo. Tsong, baka makutusan ka, di kita sagot. Kung magbabasa ka ng pocketbook o magazine o dyaryo, make sure na hindi ka sagabal sa iba. At huwag magsuplado, dahil kung magbabasa ka, asahan mong makikibasa ang katabi mo. Pahiram mo na lang yung sports page.
8. Gamitin ang phone ethics. Naku maraming ganito, kung kailan nasa loob ng tren, dun magtetext o dun tatawag. At para malaman ng lahat na may load, makikipagsigawan siya sa kausap nya sa cellphone kahit puro sige-sige, ok-ok lang naman ang sinasabi.
9. Have fun. Sa lahat ng bagay, ito ang huwag na kakalimutan. Enjoy the ride. Lalo na kung it's the start of your day. Isipin mo rin na yung kasabay mo e nagsisimula rin ang araw at hindi mo hahangarin na sirain ang araw ng isa't isa.
sa mundong puno ng diskriminasyon, bibihira ang mga lalaking magsasabing may kaibigan silang bading. may takot na mapagkamalang bading din o pumapatol sa bakla. may asiwa o ilang na makasama ang bading sa lakad.
pero masasabi ko na mapalad ako dahil nakakilala ako ng mga tunay na lalaking nagpahalaga sa akin bilang kaibigan at bilang tao. hindi ako tinuring na special o abnormal, tinuring ako na bilang ako.
kilalanin niyo sila at alamin kung paano ako naging mapalad.
Fr. Erik. Ang aming parish priest who's willing to take risks. Pareho kaming galing sa UST at naging girlfriend pa niya ang aking kaklase (pasencia na padre) habang seminarista pa siya. Sa madaling salita, mahaba-haba na rin ang panahon na magkakilala kami. Pero umusbong ang aming pagkakaibigan nung na-assign siya sa aming parokya. At sa Parokya ni (Fr) Erik, walang diskriminasyon. Tanggap ang mga Juana, Salome at mga Magdalena. Tanggap din ang mga Antonio na Antonia sa gabi. Marami-rami na rin kaming pinagsamahan ni Padre, marami nang giyerang sabay na hinarap at ginupo. Gabundok na rin ang mga intrigang sinalag. Tagapagtanggol ko si Fr. Erik maski sa nanay niyang minsan ay pinagdudahan ako. Sa ikakatahimik ng mga makakabasa nito: Una, wala akong gusto kay Fr. Erik. Hindi ko siya type. at pangalawa, hindi siya bakla. Hindi dahil kasalanan ang tingin ng iba sa pagka-bakla, kundi dahil hindi lang talaga siya bakla.
BJ Manalo. Tiwala, yun ang operative word. Mula sa pagiging fan, naging bukas ang Atenistang naging Lasalista na gawin akong kaibigan. Dahil lagi akong tambay sa dug-out ng La Salle, lubos kong nakilala si BJ dahil sa kanyang pagbabasa ng bibliya bago magsimula ang laro. Naging bahagi ako ng kanyang Bible Study Group at naging bahagi din ng ilang mahahalagang desisyon at okasyon sa buhay niya. Mananatiling espesyal sa puso ko si BJ at si Diane (asaw niya). Ewan ko kung naniniwala si BJ sa anghel, pero sa totoo lang, isa siyang anghel na pinadala ni Hesus sa aking buhay.
Jun Cabatu. The giant with a gentle heart. sa aking misyong magbigay ng tuwa sa iba, lalo na sa mga bata, katuwang ko si Jun. Tuwing Pasko, nagpapadala ng mga goodie bags para sa mga batang kapuspalad sa Sampaloc. Ubod ng lambing at bait, at sobrang cool. Malaki ang respeto ko kay Jun maging sa kanyang buong pamilya.
Mike G at JR Aquino. Hindi ko makakalimutan ang gabing halos ikutin namin ang buong Ateneo para lang isigaw nila ang galit nila sa kanilang pagkatalo nung gabing iyon. Kasama nila ako sa tagumpay, pero mas magkakasama kami sa mga kabiguan. Alam mo yung gustong-gusto mong maglaro. Alam mo yung gustong-gusto mong ipakita ang kakayahan mo. Pero ako, alam ko magaling sina Mike at JR, kaya nga proud ako na kaibigan ko sila at proud akong sinusuot ang jersey nila.
JV. Maliit pero matinik. Magaling pero saksakan sa pagiging magalang. walang yabang, walang hangin sa katawan. Rookie pa lang si JV, tinitilan na siya. Pero lahat ng papuri ay hindi pumasok sa isip niya. Puso ang dahilan kubg bakit namayagpag si JV at puso rin ang dahilan kuna bakit mahalaga siya sa akin bilang kaibigan.
Milan. Natsimis kami dati pero wala naman talagang nangyari sa amin. Kung tutuusin, may mga pagkakataong natukso ako pero hanggang doon lang yun. Respeto na lang kasi eh. Kahit minsan ay barubal at matigas ang ulo ni Milan, he will always occupy a special spot in my heart.
Gap. Best Friend ang tawag niya sa akin. Sweet di ba. At talagang malambing si Agapito. Mahilig mangyakap, manghalik at kung ano-ano pa. Hindi rin nahihiyang sabihin sa asawa niya at sa kanino pa niya 'mahal ko tong taong ito' Yun si Gap, tao ang turing niya sa akin. Sira-ulo lang talaga si Gap kapag lasing pero it comes with the package. Kung ako nga tinanggap niya, ako pa kaya ang magrereklamo?
Dre. Mahal na mahal ko si Dre. Hindi rin siyang nahihiyang yakapin ako at halikan sa pisngi. Bahagi na siya ng aking sistema at kahit di kami araw-araw nagkikita, alam namin na laging kaming nasa isip ng isa't isa.
Ian. Baby ko tong isang to. Hindi ko makakalimutan ang pamosong ' part of gowing up'... at talagang bahagi na ako ng kanyang pag-grow up at pagmature. Makulay din ang buhay ni Ian pero sa kabila ng mga heartaches at hardships ay nanatiling matatag at mapagmahal si Ian. Pero alam niyo naman na iniwan na ako ni Ian. Hanggang ngayon, iniiyakan ko pa rin siya. Kapag nagigising ako ng madaling araw, pumupunta ako sa lugar kung saan siya naaksidente. Tumatayo lamang ako dun at umiiyak. Alam ko kapag ganun, kayakap ko si Ian at bumubulong ng Mama Nich....
Macmac. Hindi puwedeng hindi ko isama ang isang to bagama't hindi na ak0 sure kung kilala pa niya ako eh. Hehehe. Siguro naman. Sana naman.
Mabibilang lamang sa aking mga daliri sa kamay ang mga lalaking aking tinangi. Sa dinamidami ng nagdaan sa akin, iilan lamang ang tumimo sa aking puso. Ilan sa kanila ay nagpaiyak sa akin ng bonggang-bongga. Mga luha na maaring dulot ng pasakit o ng katotohanang may katapusan ang lahat ng tuwa. Karamihan sa kanila ay aking pinasasalamatan dahil sa kabila ng kung anumang nangyari sa amin ay higit kong nakilala ang aking sarili. Sa kanila ko napatunayan ang kapasidad kong magmahal at katangian kong mahalin. Hindi lahat ay requited o sinuklian o tinapatan. Ilan sa kanila ay hinayaan lang na mahalin ko sila. Ilan nga sa kanila ni hindi alam na minahal ko sila. Pero ang mahalaga, in one way or another, ang pagmamahal ko sa kanila ay sumalamin sa pagmamahal at pagpapahalaga ko sa aking sarili.
Kilalanin niyo sila. (dahil may nag-react, may kailangan lamang po akong idagdag.)
Anthony. Kababata ko to. Kaaway nung umpisa dahil saksakan ng kulit at pagiging mapapel. Wala akong matandaang pagkakataon na naging magkaibigan kami nung bata pa kami dahil nga asar kami sa isa't isa. Ang natatandaan ko lang nagsumbong siya sa nanay niya dahil hinampas ko siya ng raketa ng badminton. Paano kasi, tukso siya sa akin ng tukso. Ayun sa kakatukso, nagkagusto ako sa kanya. Ngayon, ninong na ako ng anak niya.
Vince. Parang teleserye ang buhay ng isang to. At sa lahat ng bagyong nilampasan niya, nandun lang ako na parang suhay na magtatayo muli sa kanya. Nawala siya, namatay at muling nabuhay. Umalis, nagbalik, nawala tapos biglang magpapakita o magpaparamdam. Malikot, malaro, mapagbiro. Sugatang puso pero matapang sa laban ng buhay. Matindi magmahal ng babae, kahit sabay-sabay. Maraming galit at kagalit. Punong-puno ng angst. Lahat susubukan, lahat gagawin sumaya at magpasaya lang. Mahusay ding kaibigan, handang ibenta ang cellphone para lang makapag-enrol ang katropa. Hay, nakakapagod mang mahalin, alam kong sa mundong ito, yun lang ang kailangan at hinahanap niya.
Mike C. Akala ko ilusyon, akala ko panaginip. Pero nandun ako sa kanilang quarters. Akala ko kabaliwan, akala ko laro lang. Pero nandun ako handang magbitbit ng sapatos at maghintay sa labas ng dugout. Nagising na lang ako minsan nung ipinakilala niya ako sa mapapangasawa niya.
Chris D. Ito ang rollercoaster ride sa lahat. Kapag masaya, talagang nasa taas ako ng walang hanggan. Yung di mapapantayan ang kasiyahan o maabot ninuman. Kapag nasa baba, para naman akong batang inagawan ng kendi. Buong buhay niya ay binulatlat niya sa akin. Buong pagkatao niya ay sa akin pina-angkin. Pero yun ang mali, akala ko akin nga lang siya. Pero hindi pala. May hanap siyang iba na hindi ko kayang ibigay: ang pagmamahal ng tunay na babae.
Fer. Marumi. Madilim. Makipot. Yan ang mundong pinagtagpuan naming dalawa. Tago siya, alam ng lahat na bakla ako. Takot siya na malaman ng iba ang tunay na pagkatao niya kaya nagtatago siya sa dilim kapag may pagkakataon. Sa dilim ay nagagawa niya ang kanyang gusto, natitikman ang hilig ng katawan. At sa gitna ng dilim ng iyon, natagpuan namin ang liwanag ng pag-ibig. Sabi niya sa akin, di ko raw siya puwedeng mahalin dahil hindi siya totoo. Pero sa mundo ng pag-ibig, ano nga ba ang totoo?
Melvin. Hinding-hindi ko makakalimutan ang kanyang linyang 'bakit ang cold-cold mo na sa akin?' Tuwing makikita ko siya ngayon, lahat ng paghihinayang ay aking nararamdaman. Guwapo, may magandang posisyon sa isang food conglemorate, saksakan ng bait. Isa lang ang dahilan kung bakit ako naging cold sa kanya: boring siyang kausap. Eto ako ngayon, hindi niya na kinakausap.
Russel. Sa lahat-lahat, ito yung pinakatangang episode ng buhay ko. Macho Dancer/Masahista siya. Pero hindi ko siya nakilala sa mga lugar na kanyang pinagtratrabahuhan. Nakilala ko siya sa gym. May theme song kami. Apologize ni Justin Timberlake. Kasi sabi niya sa akin, ito raw ang pang big night niya. Dito raw siya pinapalakpakan ng mga tao ng husto. Kapag daw gumigiling siya saliw sa kantang ito, para siyang nasa taas ng mundo. Para raw ang galing-galing niya. Magaling naman talaga. Napanood ko ang sayaw na iyon, pero hindi sa entablado kundi sa isang silid. At maski ako hindi ko napigilang humanga at pumalakpak. At ang paghangang iyon ay nauwi sa pagpapakatanga. Hindi ko alam kung bakit naging sunod-sunuran ako sa taong ito. Hindi ko alam kung anong bertud meron siya at tila nawalan ako ng dahilang magsabi ng hindi. Ang hirap tanggihan ni Russel, lalo na kapag gumigiling na siya sa saliw ng Apologize.
Wesley. Mailap. Galit daw sa bakla, nanghampas ng dos por dos sa baklang nangahas na hipuan siya. Pero ewan ko ba at tila na-challenge ako sa kanya. Special sa akin ang taong ito. Alam niya na mahal ko siya pero alam ko rin na hanggang doon lang iyon. Kaibigan lang ang turing niya sa akin. At talagang mabuting kaibigan yan. Aaminin ko, selos na selos ako kapag may iba. Hanggang ngayon, mailap si Wes subali't manananatili siya sa puso ko.
Minsan ang pag-ibig parang nananadya. Darating sa panahong pagod ka nang magmahal at masaktan. Darating sa lugar na hindi mo inaasahan. Kapag di ka naghahanap dun darating, parang taxi. Pero yung sa akin hindi dumating nang naka-taxi kundi dumating sa riles ng tren.
Tawagin nating siyang Ejhay. Jejemon na jejemon ang pangalan, may H ang J. Nakilalala ko siya sa Pasay Road Station ng PNR. Dahil mahilig talaga akong magboywatching maski saan, napansin ko siya dahil matipuno ang kanyang katawan. Maganda ang kutis at mukhang mabait kahit na bruskong-brusko ang dating. Hula ko karpintero siya o construction worker sa Avida o sa Beacon o sa alinmang proyektong nakatiwangwang sa paligid ng Pasong Tamo at Pasay Road.
Lagi ko siyang nakakasabay kapag Martes, Miyerkules at Biyernes, sa byaheng 4:31PM ng PNR patungong Maynila. Sa Sta. Mesa siya bumababa, ako naman sa España. Di ko maiwasan pero lagi akong napapatingin. Mula sa hapit na hapit niyang t-shirt na nagpapamalas ng kanyang magandang ‘chest’ at ‘pectorals’ hanggang sa kanyang mayamang likuran. Ewan ko pero para sa akin, puwet ang biggest attraction ng isang lalaki. Parang pag solid ang rear, asahan mong he’s loaded and shoots well (pasencia na, minsan feeling Margie Holmes ako, di ko ma-translate sa Tagalog yung ganitong grapikong deskripsyon).
Pero di rin matatawaran ang kanyang maamong mukha. Bagama’t bakas sa kanya ang hirap ng trabaho, kita mo ring maalaga siya sa sarili o sadyang nabiyayaan ng makinis at mamumulang kutis. Kapansin-pansin din ang kanyang magandang ngiti na lalong nakapagdagdag sa kanyang charm. Pero aaminin ko, sa katawan niya ako unang humanga. Siguro nga dahil nagbubuhat (term sa mga nagpapakahirap mag-gym) din ako, kaya yun ang una kong napansin sa kanya.
Sa katagalan, napansin na yata niya na lagi ko siyang tinitingnan. Nalaman na yata niya ako na sinusukat ko ang buo niyang katawan, mula ulo hanggang paa. Tinitingnan na rin niya ako. Hinuhuli sa aktong panunukat. Ako naman e hindi masyadong maarte, nagpahuli naman. Pinaalam ko sa pamamagitan ng tingin na hinahangaan ko ang kanyang katawan.
Hanggang umabot sa araw na nginitian niya ako. Tingin ko, tinimbang muna niya ako o tiniyak kung bading nga ba ako o kung talagang tinitingnan ko siya. At dahil di nga ako maarte, ngumiti na rin ako ng pagtamis-tamis na tila singkapan ng arnibal at panutsa. Singtamis ng ngiti ni Erich Gonzales noong matikman niya ang unang halik sa Katorse. Shit. This is so high school. Ayokoooooo.
Nagsuplada ako nang sumunod na araw. Umiwas. Lumayo sa kanyang kinauupuan pag naghihintay ng pagdating ng tren. Lumipat sa ibang pintuang papasukan para makasakay ng tren. Sa ibang coach na ako sumakay. Yung hindi ko maamoy ang lalaking-lalaki niyang samyo, hindi makikita, hindi mararamdaman ang kanyang titig o nakakatunaw na ngiti.
Isang Miyerkules, di ko siya nakita at dun ko naramdaman na may something na nga ang letseng paghangang ito. Biyernes, nandun na siya, para na akong trumpo na ikot nang ikot sa taranta. Hindi na ako nagpakimi, umupo ako sa tabi niya. Tyempong-tyempo, wala siyang kasamahang kasabay nang hapon na iyon. Solo ko siya. Nanginginig tuhod ko pero tinitibayan ko dibdib ko. Shit uli. High school na high school si Neneng…
Nagsalita siya.
Di ko naintindihan dahil siguro nakakabingi ang ganitong pakiramdam. May puntong Bisaya siya nguni’t may halong lambing, hula ko Ilonggo ang machong ito.
Ano yun? Tanong ko. Kung tagasaan daw ako…simpleng opening line na nakapagbukas ng mas maraming tanong sa isa’t isa. Mula sa trabaho hanggang sa mga personal na detalye. Hanggang natanong ko siya, sinong kasama mo sa bahay mo?
Pamilya ko….
Nagkapalitan din kami ng cellphone number ng araw na iyon. Pero para di masyadong halata na atat ako sa kanya, di ako nagtext agad sa kanya. Siya ang unang nagtext:
Kamusta ka? (at least hindi jejemon magtext). At sa ilang beses naming pagtetext, ni minsan ay di siya humingi ng pangload. Alam nyo yun, yung ibang lalaki ganun. Yung tetetxt kunwari na huy last text ko na to ha, ubos na kasi yung load ko, etc. Hindi ganun si Ehjay.
Madalas na kaming magtabi sa upuan habang naghihintay ng tren. Kapag nakikita na niya akong dumarating ay lumalayo siya sa mga kasamahan niya at lalapitan ako.
Kamusta ka? Sa mga araw na nagkakasabay at nagkikita kami sa riles, ito lagi ang bungad niya. May ngiti kasabay na malambing niyang Ilonggong punto.
Marami na kaming napag-usapang kung ano-ano. Pinag-usapan naming yung pagbubuhat. Nagbigay siya ng tip kung paano iimpis tyan ko. Sinabi nya rin kung saan siya naggym, dun sa pag-aari ni Inday Garutay. Alam ko yun gym na yun at hindi yun ordinaryong neighborhood fitness gym. Kumbaga, mag paka-upper C to B ang market niya. Parang di afford ng constructrion worker na si Ejhay. Yun pala, raket niya ang pagiging gym instructor sa gabi.
Dun ko naisip maaaring niraraket niya lang ako, na gusto niya akong gawing customer sa pagtuturo. Gaya nga ng sinabi niya, kailangang kumayod ng extra, kailangang kumita ng malaki. Inisip ko na lang, at least hindi pako-callboy ang source ng extra income. Pero sa kabilang banda naisip ko rin, malay ko naman. Ang dami naman niyang sideline…
Nalaman kong mula sa Iloilo ay dito na sila nakipagsapalaran sa Maynila. Nag-aral siya sa TIP pero di niya natapos, kung ano-anong trabaho na rin ang pinasok niya. Matagal na sa bahay nila sa Sta. Mesa, sa likod ng SM Centerpoint. Sabi ko madalas ako dung mamili, lalo na pag Pasko kasi nga malapit sa Balic-Balic kung saan ako nakatira. Sabi niya, sige raw magkita kami dun minsan.
Hanggang sa dumating ang araw ng pagkikitang iyon. Walang nangyari sa amin na gaya ng aasahan ng iba. Nag-usap, kumain at nag-usap lang kami. Wala siyang pinabili, hiningi o pinadamang pangangailangan. Dahil dito, wala rin akong pinadamang pangangailangan ng katawan. Kung anumang pagnanasa na namamagitan sa mga oras na iyon, medyo naglaho dahil sa tiwalang binibigay naming sa isa’t isa. Tiwalang nakapagbukas ng aming mga puso at isipan. Tiwalang nagbigay ng respeto na bihira mo nang makamit sa mga panahong ito.
Aamin ako, noong una, libog lang ang lahat. Pero dahil sa SM Centerpoint na iyon, ang aking pusong mamon ay muling nagmahal at nakaramdam ng respetong matagal ko nang hindi nararanasan.
Isang Martes, wala siya. Natural, hahanapin ko. Kunwari pa kong lilinga-linga nang may lumapit sa akin.
Absent siya.
Sino po?
Si Bos Ejhay, di ba kaibigan ka niya?
Alam nila ha…
Nakuwento po niya kayo sa amin minsan.
Nakupo…pinag-uusapan na ako sa construction site.
Mabait po si Boss Ejhay, palakaibigan po talaga, wala namang masama dun.
Natulala ako sa sinabi ng mama. Tama nga naman, ano naman ang masama kung magkaibigan kami ni Ejhay. E ano kung alam na sa buong construction site. Ako lang naming itong takot. Ako lang naman itong mahilig magduda sa motibo ng iba. Ako lang nman itong hindi basta nakikipagkaibigan, lalo na kung wala namang pakinabang o kapalit. Ako lang naman….
Buong gabi kong inisip si Ejhay. Tanong ako ng tanong sa sarili ko, ako ba mauunang magtext? Inalis ko ang takot o hiya, nagtext ako sa kanya.
Kamusta ka? Bkit wla k knina?
Nakakainip maghintay ng reply. Parang gusto ko namang magalit sa Globe dahil iniisip ko mahina na naman ang kanilang signal. Pinadala ko uli yung text na may dagdag:
Kamusta ka? Bkit wla k knina? Ano gawa mo?
Wala pa rin. Lintek na Globe. Nagtext uli ako. Tinanggal ko na talaga yung natitirang pride sa aking katawan:
Kamusta ka? Bkit wla k knina? Ano gawa mo?Miss you.
Kung pwede lang lagyan ng pusong disenyo, ginawa ko na para maipadama yung pag-aalala ko at pagtatangi ko sa kanya.
May nagtext. Si Ejhay na!
Hu u?
Para akong binagsakan ng crane sa kanilang construction side. Kalimitan pag ganitong text, deadma na, maghanap ka na lang ibang katext. Pero dahil nga nahuhulog na loob ko kay Ejhay, nilunok ko na lahat ng aking kaartehan at diretsong nagtanong:
Ejhay, ano ka ba? Playtime ba ito? Tonichi to…anong nangyari…
Reply:
Ikaw pala si Tonichi….
Ano to? Tinigilan ko na. Inisip ko, katulad din nga siya ng iba. Siguro nga gusto niya lang akong maging customer sa gym.
Lumipas ang dalawang Linggo na hindi ko siya nakikita o nakakatext. Wala. Inisip kong nag-iba siya ng oras o hindi na nagtetren.
Hanggang napadako uli ako sa SM Centerpoint para bumili ng sapatos. May tumawag sa pangalan ko, si Ejhay.
Hay salamat, natiyempuhan din kita…
Bakit, yamot kong tanong.
Anong Bakit? Di mo ba ako namimiss? Halika nga, alis tayo dito.
Bakit, saan tayo pupunta, kunwaring nagpupumiglas kong buwelta.
Ayaw mo ba?
Gusto ko pero parang di ko masabi.
Bibigay ko sayo ang gusto mo.
Di ako makapagsalita. Magkahalong kaba at tuwa, may kasama ring inis at galit. Nawala na ba yung respeto sa isa’t isa? Tulad na nga ba siya ng iba?
May nangyari sa amin ng araw na iyon. Hindi ko na idedetalye ha pero masasabi kong iba siya dahil may kasamang pagmamahal, at least on my part. Dun naramdaman kong mahal ko na nga si Ejhay, nahulog na nga ang loob ko sa kanya. At handa ako kung tulad din siya ng iba na nagbebenta ng sarili, tutal sulit naman. Inisip ko na lang, sige mahal kita kahit dapat bayaran kita mahalin lang.
Tahimik kami pagkatapos, siya ang unang nagsalita, as usual:
Kamusta na?
Ikaw ang kamusta!, mabilis kong sagot.
Mahabang kuwento eh.
Nagtext ako sa’yo. Sabi, Hu U, Sabi, ikaw pala si Tonichi…ano yun Ejhay?
Wala na sa akin yung phone. Nasa kanya na.
Sinong kanya?
Asawa ko.
Ha? Wala kang sinabing ganun.
Meron. Tinanong mo ako dati kung sino kasama ko sa bahay, sabi ko pamilya ko.
Pamilya. Akala ko nun, tatay, nanay, kapatid. Pamilya pala as in asawa’t anak.
Dalawa na anak ko, magtatatlo na nga. Buntis si Tess, kaya lagpas-langit pagkaselosa.
Ahhh.
Yun lang sasabihin mo? Aahhh? Tsk-tsk, ano ka ba pusong bato? Wala nga pala ako sa Makati. Natransfer ako sa isa pang project sa San Juan, isang sakay lang mula sa amin. Ayun mas tipid. Mas madali akong nakakauwi at nakakapasok.
Sa gym?
Hindi na, ayaw na rin ni Tess, maramni raw akong baklang customer.
Hindi ako sumagot.
O bakit natahimik ka? Hindi ka naman kasama dun…Sabi ko kay Tess, ahente ka, nagbebenta ng unit sa condominium na tinatayo namin. Teka, nagtext ka nga bang Miss you?
Tumango lang ako.
Kaya pala, nagduda siya. Hahaha. Sabi ko, hindi ka bakla. Sabi ko, magiging ninong ka ng bunso namin. Namiss mo ba talaga ako?
Gusto kong sumigaw ng OO. Pero mas malakas ang tinig ng aking konsensiya: may pamilya na si Ejhay!
Tumayo ako at kinuha ang wallet ko. Kumuha ako ng pera at inabot kay Ejhay.
Ano yan?
Para sa’yo.
Matagal pa yung binyag, eto naman…patawa pero mapait ang kanyang tinig.
Hindi ito para sa binyag, para dito ito…
Para saan? Para sa katawan ko? Para sa nangyari sa atin? Putang ina, tulad ka rin pala ng iba.
Tulad ka rin pala ng iba! Umaalingawngaw sa buong silid ang huling sinabi ni Ejhay.
Hindi niya kinuha yung pera. Iniwan niya akong nakatanga sa kawalan. Hindi ko matandaan kung paano ako nagbihis at nakalabas mag-isa sa inupahan namang kuwarto. Wala akong sa sariling naglakad nang naglakad sa V. Mapa hanggang makatawid sa Altura. Sumakay sa tricycle. At para namang sinadya, umulan. Kulang na lang background music, kumpleto na sana ang eksenang hinugot sa teleserye.
Pero hindi ito eksena sa teleserye, eksena ito sa buhay ko. Aminin ko, umiyak ako ng balde-balde. Galit na galit ako sa sarili ko.
Balik sa ‘normal’ buhay ko. Nagtetren pa rin ako. Nagboboy-watching sa riles pero sabi ko nga, nag-iisa lang si Ejhay. Tinitingnan pa rin ako ng mga dati niya kasamahan pero di ko alintana, hindi naman nila ako siguro pinag-uusapan.
Nagtangka rin akong magtext kay Ejhay pagkatapos ng gabing iyon pero dahil normal na nga uli buhay ko, kaya umiiral pride ko. Di ko talaga matext si Ejhay kasi baka si Tess na naman ang may hawak ng cellphone. Saka isa kung si Ejhay man, baka murahin niya uli ako at sigawan nang: Tulad ka rin pala ng iba!
Pusong bato talaga ako. Puno ng takot, duda at pagtatakip ng totoong nararamdaman.
Kahapon, Martes, sa Pasay Road Station ng PNR, sa gitna ng daang bakal, sa paligid ng mga manggagawang nag-aaabang ng pagdating ng tren; bumilis ang tibok ng puso ko dahil sa isang taong malayo pa lang ay nakangiti na sa akin. Si Ejhay.
Kamusta ka na?
Hindi na ako natakot magpakita ng aking pagka-pusong mamon.
i grew up hating my own father. i believed he hated me, too. i was his namesake, his junior; and his junior is gay. i carry his name, i was burdened with the pain of him not loving me for being gay. ours was far from being ideal. i was born to be despised, abhorred, disowned. i grew up unloved.
i thought doing good in school and in life in general would change all his perspectives. i thought in trying to behave and not to act like gay in front of him would please him. NO. he would always bring up the day he caught me wearing my mother's skirt. i grew up unforgiven.
he didn't shout at me but he never talked to me. he didn't hit or slap me but his verbal assaults and dagger looks hit me down the spine and straight to my already broken heart. i grew up unhealed.
my parents separated after years and years of fighting. i was one of the reasons of their frequent fights. i was the scapegoat. i was the curse. i was the jinx. i was the reason why we're dysfunctional. i grew up believing i was unwanted.
my father died a few years ago. he died in the arms of his brothers and sisters who never felt love or care for me and my siblings. i didn't go to his wake. i didn't see him buried. i never visited his tomb. and i never thought i would feel this guilt.
i never loved him, he died unloved.
i never understood and listened to him, he died unforgiven.
i never took care of him when he got sick, i never let him in in my life again when he tried to be with us, he died unhealed.
i never defended him to people who hated him, my relatives, my brothers, my neighbors, my self, he died unwanted.
i grew up hating my father, and God, I am so sorry for that.
i heard Mass this morning. Fr. Erik's homily posted a question to reflect on: HAVE YOU GIVEN UP ON LOVING?
Why do people give up in the first place? And why would anyone give up on love? and why would they give up on life?
Once in my life, I gave up on life. I was so silly and stupid to even contemplated on it, but yes, I attempted to end my life. I took as many pills (200 plus, my aunt worked in a pharma company) I could. But the effect on me wasn't that bad. As a matter of fact, it was a reprieve from Somebody. He made me sleep three days straight. And when I woke up, I felt relieved. like Somebody was actually hugging me all the time.
Since then, I valued life hundred times over. I still had problems, mishaps and miscalculations. But never enough to make me stupid and silly again. I won't say I was re-born. But Somebody gave more reasons to live... and love.
i have given on love a couple of times already. when i know it's going to be a long, winding, dirt road, i take a quick u-turn. when i know it's going to be endless, useless battle between love for someone vs. love for yourself, i will walk out and rather be alone.
that's so me, i'd rather be alone. i was so afraid to invest on emotions. i was so proud to get hurt. no one can make me bleed. i rather hurt myself than be hurt by someone i love or loved.
indeed, it was so easy for me to give up on romantic love. it was easy for me to give up pursuing a relationship. just when we have began discovering and exploring each other, i was already on exit door. i find it weird, squeamish to be in love for too long.
and talking about giving up, by twist of fate, someone has given up on me. i was beaten to the draw. that someone has given up chasing, playing around, and hoping.
the famous last words will be forever etched: someday, you will be alone; furious about letting go a what-could-be one great, true love.
while on the net, background music was 'angels brought me here'. tis the season to be surrounded by angels. as they say, Christmas is for children and we are here to make it merrier for them. By saying children, we don't just mean our sons and daughters, nieces and nephews, godchildren or students... I mean, children with lesser things in life (or nothing at all except the shirts they are wearing). I mean the streetkids of Sampaloc and Aeta children of Barangay Diaz in Porac, Pampanga.
These kids are my angels and they surely brought me to a place where the true meaning of Christmas is found: our heart. In this heart we see our natural goodness, we just have to learn to nurture it well. If our hearts can only see that there are so many 'angels' needing our love.
On December 20, we will have this Christmas Party for 200 kids of Balic-Balic, Sampaloc, Manila. These kids are our 'students' in the various catechetical units in our Parish. These kids are mostly 'unschooled' and most definitely, 'unchurched'. As in they don't know Jesus Christ that much. So how can they celebrate Christmas without knowing the whole reason for the celebration? Thus, the weekly catechism. It's all about Him, Jesus Christ.
So far, so many friends have contributed for this party on the 20th. So many have responded to my request for toys and loot bags. Thank you very much to all of them but I also encourage all of them and all of you to PASS IT ON. Go, find your own angels. I'm sure nearby where you are living or working or studying, so many kids roaming around needing you. Embrace them, love them, make them closer to Jesus. And make yourself closer to Jesus.
It's not an easy task, I'm telling you. There will be doubts and people will misjudgeyou. People will question your intentions and will think you have hidden agenda. Despite of all these things, JUST DO IT. Just spread your wings and find your angels.
On December 21. I'm 'flying' to Porac, Pampanga to return to the Aeta community where I lived weeks ago. I'll be bringing little Christmas gifts to Aeta kids. But more than toys and dresses, I'll be sharing Christmas joy with them. This early, I can imagine their shrieks and giggles. This early, I anticipate their hugs and kisses. They will be singing songs, dancing 'low,low, low' (yes, they know that hiphop music!). They will be calling me Kuyaaaaaa! Ah, these angles of eate descent surely leave a big lump on my throat. They make me feel needed. They make me feel I'm an angel too.
Go ahead my friends, be an angel too. So many children are waiting for your love.
