Atenista

Noong Linggo ay hindi talaga ako dapat manonood ng laro ng DLSU vs ADMU sa personal na kadahilanan. Pero dahil may kausap ako somewhere sa Ali Mall (high school memories! Skatetown!), napadpad pa rin ako sa Gateway. At dahil gusto kong makita sina Bea at Camille, dumaan pa rin ako sa Pizza Hut, ang meeting place ng TGroup na kasa-kasama ko sa panonood kapag may game ang Green Archers.

Later on, pumasok na sila sa Araneta samantalang ako ay nagpunta muna sa Ali Mall. Saglit lang yun. Pagbalik ko, halos 30 minutes akong nakatunganga sa green gate. Nag- toss coin – head kung manonood, tail hindi. Ilang beses kong dinaya sarili ko, kasi puro head lumalabas. Ilang beses din akong kinausap ng mga nag-aalok ng condo. Yung isa, pinagtripan kong pakinggan. Maya-maya may lumapit sa aking naka-asul, at tinanong ako ng: dude you have a ticket already? Got spare, you might want it, for free.

Di agad ako nakasagot. Una, English. Hehehe. Pangalawa, naka-asul siya, naka-green ako. Bakit ako? Dami namang Atenista diyan na walang tiket. Pangatlo, gwapo siya at maganda katawan. Again, bakit ako? Hinawakan ko ang ulo ko, ang alam ko kakagupit ko lang ng semi kalbo, bakit parang ang haba-haba ng hair ko?

Nakasagot na rin ako sa wakas, in English! You know, I’d be glad to take it, But I already have one…thank you!. At parang gusto kong mag quarter-turn dahil tapos na ang q and a portion. Pero bumanat uli siya, ah ok, I just thought you don’t have yet…

Naisip ko na kaya inakala niyang di pa ako pumapasok dahil nag-aabang pa ako ng libreng tiket.

Pumasok na rin ako sa wakas at ito ang pinakamaganda sa lahat, dahil sa kaartehan ko, ang tiket ko pala ay sa Ateneo side. Ang upuan ko ay napapaligiran ng blue people na hiyaw ng hiyaw ng one big fight. Hmp.

3^rd quarter, alam ko na more or less ang kahihinatnan ng game, nagpunta ako sa CR, hindi para umiyak sa napipintong pagkatalo pero para mag-jingle bells. Wiwi, pagpag, hugas ng kamay at emote sa salamin. May naka-asul na bumati sa akin: You’re so thin, what’s your secret?

Siya uli.

Promise, di ko siya kilala. Unang-una, Atenista siya. Pangalawa, Ateneo ang team niya. Pangatlo, naka-asul siya.

Bumirit uli, sorry, you might not know me, but I always see you watching games. Like for 10 years already! And as far as I can recall, you were so chubby before!

Di naman agad ako nakasagot, parang akong si Dindi Gallardo na iniinterview ni Apa Ongpin sa Bb. Pilipinas. Parang gusto kong bumanat ng I beg your pardon?’ Pero napaka-high school naman nun.

‘I’m attending yoga classes, into free weights…but no deprivation diet, just everything in moderation’

‘That’s kewl’ , sagot niya, ‘Saang gym ka?’

E marunong naman palang mag-tagalog. Binanggit ko yung pangalan ng gym, saang branch at kung ano-ano pang chika. Saglit naming nakalimutan ang laro, saglit kong nakalimutan yung pagkatalo ng LaSalle, saglit kong nakalimutan yung dahilan kung bakit ayaw kong manood ng laro. [At buti na lang nanood ako!]

‘Oh, we better get back inside…sorry for LaSalle, hehehe, see you around. By the way, I’m _________. Add me on FB.’

Nauna siya pumasok. Ako nakatunganga at parang may background music: Believe it or not I’m floating…’

Hinawakan ko yung buhok ko, ang haba-haba na lalo ng long hair ko, mula Araneta hanggang Eastwood sa haba. Itsura mo lang Rapunzel.

Love+Yourself.

Story 1. Gie is HIV positive. When he got the confirmatory letter, he didn't know where to go and what to do. In his room, afraid that his father will hear his sobs, he cried quietly. He wanted to wail, he wanted a hug. His father is a former military man who never accepted him for being gay. His father never spoke to him after the day Gie told him that he's gay. Christmases have passed, Mom has passed away --- Gie was all alone by himself. He was the only child, his father's junior who happened to be gay.

Gie went out of the room to get water. He found his father at the kitchen crying, holding a piece of paper. It was the confirmatory letter. His father stood up and went to Gie. Gie thought he will get some beating from his stocky, ex-military father. Instead, he got a warm hug.

Srory 2. Maxie went gaga over this college basketball superstar. She watched every game, she followed him everywhere. She gave him gifts, she brought food at his dorm. Maxie is not pretty. She's fair, she's got nice boobs, she's got shapely legs. But for the player, she's not pretty. One rainy night, Maxie went to the dorm and she was surprised that she was allowed to go upstairs. Usually, she would just leave her gift at the guard's station. She went to the unit of the basketball player and like a perfect set-up, something happened to them. The player was so horny that rainy night and even the un-pretty Maxie will suffice. Besides, his teammates placed a bet, dared him to do it with Maxie. Call of money and raging hormones, he obliged. He even allowed some players to actually watch. They hid at the closet and Maxie who was so clueless was just so giving to the man of her dreams.

Nine months later, she gave birth to a handsome young boy. Maxie may have lost her virginity that night, but she's gained her self-esteem after she decided to keep the baby.

Story 3. Toni committed suicide when he thought he couldn't take it anymore. All the expectations, all the harassment, all the accusations. He just wanted to make his family happy --- but in fulfilling his obligations, he forgot his own pursuit of happiness. He just wanted to give them everything, but in the end, he found he's got nothing for himself. He just wanted to provide them the best, but never saved anything for himself. On that miserable fateful day, he found himself alone. Unpaid bills, collectors calling him left and right, and not a penny on his pocket. He thought after giving his all, he's still alone. Unhappy. No money. No dignity. He took 238 pills to overdose himself. He put himself in deep slumber not hoping to wake up again.

After three days, Toni woke up. He claimed he already saw the light. He claimed he heard voices, people calling his name. In the end, one voice remained. It was the voice of his mother telling him, anak, gising ka na....

Today, Gie is giving seminars to raise the awareness on HIV and AIDS. His father drives for him --- to the seminars, to the hospital during check-ups or for his medications.

On Sunday, Maxie's child is celebrating his sixth birthday. I got an invitation for the party, the father is not invited. On the child's birthday and on his life.

On this very minute, Toni is about to finish this blog. He claims he's found the light and embraced it. He's sharing that light to others.

Gie, Maxie and me. We survived, and still surviving, because we found love. And that love started inside our hearts.

Si Audrey, Si Manang Edith at ang Package.

Deny yourself. Carry your cross. Follow Me. Napakalinaw nang sinasaad ng Ebanghelyo ngayon. Kumbaga, no ifs and buts, no excuses, no conditions, as is where is. Kung gusto mong sumunod kay Kristo, aba dapat mong kalimutan ang iyong sarili at pasanin ang krus. Yun na yun. Sabi nga ni Fr. Erik sa kanyang homily kaninang umaga, package yun. Parang promo, you can have one, when you get the other. Di maaaring yung isa lang at huwag na lang yung iba. Hindi tama na sinasabi mong sumusunod ka kay Hesus tapos ay makasarili ka pala at walang pakialam sa kapwa.

Ang Panginoon ay magaling sa 'timing'. Sa Misa kanina, noong peace be with you na, ang nasa likod ko pala ay sina Manang Edith at Manong Jun na 'nakaaway' ko. May quotation mark yung nakaaway kasi hindi naman talaga ganun ang nangyari. Pero matagal ding panahon na kami ay pinaghiwalay ng 'circumstances'. At kanina ngang umaga, pinagtagpo kami sa isang perfect set-up. Deny Yourself. Carry your cross. Follow Me. Kung gusto kong tunay na sumunod kay Hesus, iwawaglit ang pride, kakalimutan ang sakit na dulot nang 'away' na parang krus na nagpapabigat lamang ng kalooban --- isang maningning na Peace be with you lamang ang paraan. Ang gaan-gaan nang pakiramdam ko pagkatapos ng Misa. Nabawasan ako ng tinik, nabawasan ako ng kaaway, nabawasan ako ng krus.

Kung mayroon mang may bitbit na krus sa panahong ito, isa na si Audrey dito. Sa kasagsagan ng mahaba at madamdaming speech ng kanyang asawa, nagtext ako sa kanya. Walang sagot. Naintindihan ko dahil alam ko namang mas kailangan siya ng kanyang asawang nasa gitna ng isang matinding political storm. Pero kahapon, nagtext siya. Nagpapasalamat. Maikli lamang ang palitan ng aming text subali't punumpuno ng damdamin. Nangako akong pagdarasal ko silang mag-asawa. Nawa'y makatagpo ng katiwasayan ng kalooban sina Audrey sa pamamagitan ng pagharap sa katotohanan. Kasama sa package ng Panginoon ang pagtanggap sa katotohanan, gaano man kasakit. Ganun talaga eh - Deny Yourself. Carry your cross. Follow me.

+

Txtko: Friend, san ka? Gym tayo?

Txtnya: Bes, Masama pakiramdam ko eh.

Txtko: Naku, patest ka na (smiley)

Txtnya: Tapos na...

Txtko: Baliw

Txtnya: Oo nga...

Txtko: Letse...

Txtnya: Mamahalin mo pa ba ako Bes kung sakali?

Txtnyo: let's end this discussion...pagaling ka, sige gym ako mag-isa...mwah

Hindi ko inakalang maaari itong mangyari sa taong kakilala ko mismo. Marami akong blog na nababasa tungkol dito. Marami akong kilala sa Facebook at sa iba't ibang site na HIV+. Akala ko handa na ako para sa ganitong sitwasyon. Akala ko magiging madali na kung sakali.

Txtnya: Bes, payakap.

Txtko: Hugs...

Txtnya: Bes, +

Txtko: Ang alin?

Sa lahat ng pagiging positive, ito ang hindi ko pinapangarap. Para sa aking sarili, para kanino man. Pero ito ang katotohanan. Marami sa ating paligid ang HIV+. Maaaring di nating kakilala, pero napakalaki rin ng posibilidad na may kakilala tayo o kaibigan o maging mahal sa buhay na ganun.

Txtko: Buntis ka? (smiley)

Txtnya: Bes, yung tanong ko, mamahalin mo pa ba ako?

Txtko: Oo friend, unconditionally. Kape tayo?

Txtnya: Di ko pa kayang lumabas eh.

Txtko: Pupuntahan kita.

Sa isang iglap maraming magbabago dahil sa isang simbolo: +

Subali't ito kailanman ang hindi magbabago:

Mama

During my power nap at the office yesterday, Mama appeared three times in my dream. First, I was having lunch with my Green Archers-T-Group friends. We were talking about the recent game and suddenly I saw Mama listening intently, gulping below zero Red Horse Beer in between. Then the scene segued to dinner with my Sunday Group; she was there looking at me, waiting for me to raise a strong opinion against those bishops. But her disarming smile made me stop, as if she was reminding me when to give in an argument. And the last scene was with my brothers; there she was at her favorite side of the sofa, laughing with us at Vice Ganda antics. It was so real, surreal.

I miss Mama. I miss our breakfast together. I miss her fried rice, pork and beans and sunny side up. I miss her litany of bills to be paid and things needed to be bought. I miss her juicy stories about our neighbors. I miss those times she would check on my sleeves, ask if I had a hankie with me, and finally whisper ‘ingat’ before I’d leave for work.

I miss Mama. I miss her sinigang na baboy, tinolang manok, atay at balun-balunan and her ‘world-famous’ binagoongan’. I miss the way she looked at me. I knew when she needed something; I knew when she wanted to tell me something. She knew when I need a hug. She knew when I want to be alone. I miss her pat at the back; I miss her ‘ kaya mo yan, anak.’

I miss Mama. I miss our TV marathon. I miss our discussions about anything under the sun. She was the one who encouraged me to voice out but no vent, to raise an opinion but not to start an argument; she taught me how to listen and give in. I miss her courage, against all odds, against all bills. I miss her candor, her jokes, even at the time Meralco cut our electricity. I miss her charm; even at times I would feel angry for those unpaid bills. I miss her sweetness, I miss her strength. For me, she’s the original Iron Butterfly. I miss her ’pasensiya na anak, alam mo naman sa’yo lang ako nakasandal.’ The truth is si Mama ang sandalan ng aking buhay.

It makes no little wonder she appeared in those scenes in my dream yesterday. In all those vignettes, I was with people closest to my heart. I was with people I’m most comfortable with. I was with people I truly love. And there she was, and will always be, at the center of them all.

Usually, I would wake up from my power nap feeling cold and numb. But yesterday, I felt warm. It was like somebody was hugging me all the time. I touched my face and noticed dried tears. Mama has probably wiped them for me, just like what she would always do when she was still alive.

I miss you, Mama. I love you.

Si Maria Magdalena

Araw-araw nagsusumikap akong makapagsimba. Ganito ang routine ko sa umaga: gigising ng 4-4:30AM. Magdarasal, maglilitanya, magninilay. Magbabasa ng Ebanghelyo mula sa Pandesal, magbubukas ng Bibliya para sa Pagbasa at Salmo. Magninilay at magmuni-muni habang nagkakape. Tapos, magbabawas at maliligo. Lalabas para tumakbo at dadalo sa 5:45 AM Mass. May mga araw na sumasablay o di na talaga kaya at pag ganun ay tila may kulang o parang may mali sa aking araw.

Kaya masakit sa aking tawagin akong ipokritang bakla. Sayang daw ang madalas kong pagpunta sa Simbahan. Wala naman akong sinasabi na ako'y santo o pinakabanal o baklang pinagpala sa lahat. Ang totoo, kaya nga ako nagsusumikap magsimba araw-araw ay dahil sa ako'y mahina at makasalanan. Ang totoo, sa kabila ng aking pagdadasal ay may pagkakataong ako pa rin ay nadadapa at nasasadlak sa putik. Ang totoo, kaya nga ako nagsisimba dahil nais kong may makapitan, may masandalan, may masilungan, may masabihan, may makayakap --- sa lahat ng panahon, sa habang panahon.

Naniniwala kasi ako sa Habag at`Awa ng Panginoon, sa Kanyang Pag-ibig at Pagmamalasakit --- at dun sa pananampalataya ito ako nakakapit. Lagi ko ngang sinasabi sa sarili ko, kapit lang kay Hesus, kapit lang.

Siguro kung hindi ako nakakapit kay Hesus, nakapatay na ako ng tao. Nakipagsuntukan na siguro ako sa siksikang tren. Nabato ko na siguro bahay ng mga tsismosang sina JG at SM. Tumalon na siguro ako sa Enterprise Center. Isa na siguro akong sex offfender, tapos nakaheadline sa dyaryo, Bakla Naghipo, Tiklo. Nangholdap na siguro ako ng FX. Nagnakaw na siguro ako sa kaban ng Simbahan. Iniwan ko na siguro mga kapatid ko. Tinalikuran ko na siguro nang tuluyan ang Parokyang punumpuno ng makabagong Pariseo at Publikano. May ginilitan na siguro akong Atenista. Sinabuyan ko na ng asido ang lahat nang nang-api sa nanay ko at mga kapatid ko. Hinamon ko na sana ng sabunutan ang mala-anghel sa kabaitang si Charlie Sita na tumawag sa akin ng ipokritang bakla.

Yung karamihan sa taas ay exaggerated at extreme (echos at char-char lang, in other words). Ang pinupunto ko lamang ay ito: I could be worse than as I appear to be now. Kaya nagsususumikap akong magpakabuti. Mahihirapan siguro akong maging at makilalang mabait, pero pinipilit kong maging mabuti sa kapwa, sa sarili, sa bayan at sa harap ng Panginoon. At malaking bagay ang pagsisimba araw-araw, ang mataimtim na pagdarasal, ang tahimik na pagninilay. Dahil doon, natututo akong magtimpi, magbigay, magpa-ubaya, magmahal, umunawa at magpatawad ng iba at ng sarili.

Kapistahan ngayon ni Maria Magdalena. Pareho kaming biktima ng mga maling akusasyon, panghuhusga at 'character assassination and stereotyping'. Pareho kaming kilalang sawimpalad at talipandas. Pero pareho rin kaming nagsusumikap maging tapat na alagad ni Hesus, hindi mang-iiwan, hindi bibitaw. Sa aking buhay, nais ko ring sambitin ang sinabi ni Maria Magdalena sa Ebanghelyo ngayon: ' Nakita ko na ang Panginoon at ito ang kanyang sinasabi!'

Si Gretchen, Si Marjorie, Si Claudine

Tatlo kaming bading na magkakapatid. I don't want to sound defensive but we are happy as we are. Kaya nga gay eh. We're not a dysfunctional family. We may not be 'the usual' but probably that makes us also ' extraordinary'.

Ako ang pinakamatanda, si Gretchen. Breadwinner since birth and probably until death. Will do everything for the family. Suplada, hindi demonstrative, hindi affectionate. Stoic, Ice Queen, Reyna ng Deadma. The truth is, sa dami ng bagyong dumaan sa amin bilang pamilya, I had to be strong. Panganay, kaya mataas ang expectations. Pero sa totoo, malambot ang aking puso. Mapagmahal.

Like Gretchen, I'm aristocratic and authoritative. I say what I want to say, with finesse and prudence of course. Like Gretchen, I have mellowed. I used to be a real bitch, pero ngayon paminsan-minsan na lang. It was my mother who taught me this: You'd rather be a bitch than be somebody's mop. Like Gretchen, hindi ako sweet. Like Gretchen, I can be a poisonous scorpion, just leave me alone and I won't sting.

Sumunod sa akin si Marjorie. Mysterious. Now you see, now you don't. Araw-araw, laman ng aking dasal kasi nga hindi sa amin nakatira. Noong Sabado, nagsimba ako, nakiusap ako kay Lord na padalhan naman ako ng balita kung nasaan si Elisa, este, si Marjorie, kung kamusta na siya. Pagkauwi ko, ayun, dumating si Marjorie sa bahay. Sabi ko sa mga kaibigan kong pari, ang Panginoon, napakabilis tumugon. Nagluto si Marjorie ng paborito kong Sinigang sa Miso at Tokwa't Baboy. Kinabukasan, Beef Steak and Pinakbet naman ang niluto.

Kahit umalis din si Marjorie noong Sunday night, ang importante alam naming maayos ang kanyang lagay. Ganon siya eh. Mahilig mamalengke at magluto. Mahilig mawala at bigla-biglang darating at agad-agad ding aalis. Siguro nga ayaw niyang malaman namin ang kanyang mga escapade sa pag-ibig. Siguro akala niya itatatwa namin kung mabalitaan naming nagmamahalsiya ng sobra-sobra. Nagsawa na rin kaming paalahanan siya pero di kami nagsasawang mahalin at intindihin siya.

Si Claudine ang pinamataray sa amin. Party animal, gimikera, at travel bug. Magugulat ka na lang nasa Cebu na pala siya. Showbiz siya kaya nga noong bday niya e bisita namin si Vice Ganda. Dati nga tambay sa bahay namin si Krista Ranillo. Marami siyang gamit, galing kay Pooh, galing kay Pokwang, galing kay Angelica, galing kay Zanjoe, galing kay Pratty... noong isang araw, isang bag na pununpuno ng anik-anik galing kina Melason.

Mahilig din mawala sa gabi, yun ang kanyang lifestyle, dahil nga siguro showbiz. Rumaraket sa mga comedy bar, naghohost sa mga corporate events, nag-p-PA sa kung sino-sinong artista. Close kami ni Claudine although lately e bihira na kaming magshopping together ( wala na kasi akong pang-shopping) pero we try our best na maglunch sa labas kapag may time.

Like the real Gretchen, Marjorie and Claudine, nag-aaway din kami dati ( pero never kaming nag-away dahil sa boylet ha, magkakaiba taste namin, hahaha!). Pero hindi na ngayon. Siguro may mga kaunting iringan at supladahan paminsan-minsan, pero bahagi lang yun ng aming pagiging mahaderang magkakapatid. To each his own pero may pakialam at malasakit sa isa't isa. May kanya-kanyang lovelife (sila, pero ako wala), but at the end of the day at kapag umalis na rin ang huling lalaking minahal, kami pa rin ang magkakasama.

Si Gretchen, Si Marjorie at Si Claudine. Tatlo kaming bading na magkakapatid.

Mga Kaibigan Kong Kagandahan

Mapalad ako sa pagkakaroon ng mga kaibigang lubos ang kagandahan ng kalooban. Hindi ko na sila iisa-isahin o papangalanan bilang respeto at proteksyon. Pero sadyang maganda sila, inside and out.

Hindi ko man sila nakakasama araw-araw alam kong mahal nila ako bilang kabigan. Yung iba nga ay nasa iba't ibang bahagi ng mundo --- mula Ireland hanggang sa USA --- at salamat sa Facebook, ang kanilang kagandahan ay nasisilayan. Ang kanilang busilak na puso ay kumikinang hanggang dito sa Pinas. Ilang bata ba ang kanilang pinangiti, ilang scholars ba ang nabiyayaan ng kanilang kabutihan, ilang puso ba ang kanilang pinagalak. Kahit malayo, ang kanilang kagandahan ay aking nararamdaman.

Yung iba ay nakakasama ko sa hanapbuhay. Yung iba ay kapareho ko ng paborito: basketball at malamig na malamig na Red Horse. Pare-parehong nababanaag sa kanilang mga mukha ang dalisay na pusong nagmamahal at nagmamalasakit. May Madam, may Tita, may Gov, may Ms., may Gorgeous, --- iba-ibang tawag, iisa ang kanilang puso: puso ng kagandahan.

May nakilala ko lang sa UAAP. May mga girlfriend at naging asawa ng player, may feeling girlfriend, may best friend ng player, may supporter-friend ng buong team. Pero ngayon, ako na ang kanilang friend-friend. They come in all shapes and size, pero litaw na litaw ng kanilang kagandahan sa pagbubukas ng sarili, sa pagbabahagi, sa pagsasabi ng nararamdaman, sa pagbibigay ng tiwala, ang pagpapahalaga sa salitang kaibigan.

Yung iba ay parang langit at lupa ang aming agwat. Mayaman at nababalutan ng ginto pero mas ginto ang kanilang kalooban. Celebrity o almost celebrity, asawa ng coach, asawa ng manager. Pwede na akong hindi pansinin sa kanilang estado sa buhay, pwede na akong lampasan at di ngitian. Pero sa kanilang kagandahan, hindi lamang matamos na ngiti at beso-beso ang kanilang binabahagi.

Yung iba ay tulad ko ring may pinagdadaan. Pero sa kagandahan ng puso, malaya kaming nakakabukas sa isa't isa at lahat ay gumagaan at ang buhay ay lalong gumaganda.

Yung iba ay matagal kong di nakita. Mula Grade School. Mula High School. Mula College. Yung iba ay lagi kong nakikita. Mula Simbahan. Mula sa Bahay. Mula sa Opisina. Mula sa Karinderia. Mula sa Istasyon ng Tren. Mula sa Facebook.

Mapalad akong mapadalhan ng Panginoon ng mga kaibigang lubos ang kagandahan. Pakiramdam ko tuloy, maganda rin ako.

Mga Kaibigan Kong Pari at Seminarista

Mapalad akong magkaroon ng mga mapagmahal na kaibigang pari at seminarista. Hindi ko na sila papangalanan bilang respeto. Pero tunay ngang pinagmamalaki ko ito. Hindi ko naman sinasabi na sila ang pasaporte ko sa kaharian sa langit, pero sila ang aking nagiging sandigan at gabay upang ang langit ay matikman at makamit dito pa lamang sa lupa. Sila ang mga pinadalang instrumento ni Hesus upang sa Kanyang Habag at Pag-ibig, mananatili akong nakakapit sa Kanya.

My life has always been an open book, even in my Facebook profile and wall posts. Alam nang lahat na ako ay isang bakla. Alam nang lahat na ako'y madalas na nadadapa at nagkakasala. Alam nang mga kaibigan kong pari at seminarista ang aking daily struggle. Alam nilang bakla ako at buong puso nila akong niyayakap at tinatanggap sa kabila ng pagiging ako.

Tuwing Linggo ay kasama ko ang mga matatalik kong kaibigang pari (ang mga seminarista ay nasa loob). Kasabay sa almusal pagkatapos magmisa. At sa gabi naman ay mayroon kaming Sunday Night Club (susulat ako ng hiwalay na blog para dito) kasama ang ilan pang kaibigan. Marami kaming pinag-uusapan, pinagkukuwentuhan, pinagninilayan. From mundane to sublime, from religion to politics, from sports to showbiz, from books we read to movies we watched, from affairs of the heart (naming mga layko) to affairs of the Church, from people around us to all about us ---- just anything under the sun. Lahat ng issues, hihimayin. Lahat ng anggulo, bubusiin. Punto por punto. Minsan nagrorole playing pa kami. Ako si Boy Abunda at sila ang mga Bottomliners. O parang dun sa dating program na Points of View. Basta parang talk show. Lahat may point, lahat may opinion, lahat may kuwento (sa amin tanging si Arbie lang ang hindi kumikibo --- more on that later), lahat may stand.

Dun ko mas pinagmamalaki ang pagiging mapalad ko sa aking mga kabigang pari (at seminarista). Wala silang panghuhusga, lahat pinapakinggan. Bagama't paminsan-minsan ay hindi iisa ang aming opinsyon ( e hindi naman kasi kami mga robot, may mga sarili kaming pag-iisip) sa bagay-bagay, hindi kami nagsasalungatan, nagsasagutan o nagtatalo. Gaano man kababaw o kalalim ang issue, tungkol man sa lovelife ni Reynan (again, more on that later, hahaha) o ni Julius, tungkol man ito sa mga Obispo o kay Pnoy --- kami ay palagay sa isa't isa. Magcomment o kumontra man, laging nandun ang antas ng respeto sa opinyon ng isa't isa.

Mapalad ako sa mga kaibigan kong pari (at seminarista), at bahagi na sila ng aking buhay-panalangin at araw-araw na pamumuhay at pakikibaka. Sa mga panahong pakiramdam ko'y nahuhusgahan ako ng iba (may tumawag sa aking ipokritong bakla at multong bakla at sayang daw ang paglilingkod ko sa Simbahan), sa mga panahong kailangan ko ng assurance at affirmation, sa mga panahon ng kalungkutan at hirap nang kalooban, sa mga panahon ng pagsubok at pagkakasala --- ang mga kaibigan kong pari (at seminarista) ang tagatapik, tagabalik sa akin sa landas ni Kristo, tagapaalala, tagayakap, tagapunas ng aking mga luha, tagapagbigay ng aliw at ibayong sigla, tagapaghatid ng ngiti at malaks na halakhak at kadalasan, tagalibre ng dinner.

Mapalad ako sa pagmamahal nila sa akin bilang ako --- bilang baklang Kristyano.

Iisa Pa Lamang.

Buong buhay ko di pa ako nakakaranas ng romantikong pag-ibig. Wala pang nagsasabi pa sa akin ng 'I love you!' o 'Mahal kita' na hindi matalik na kaibigan o kamag-anak. Sabi nga sa kanta, sa dinami-dami ng lalaking dumaan sa akin, mga kalaro o kabigan .... sa dami-dami ng inaasam-asam...lahat ay panandalian lamang. Marami na akong pinalampas na pagkakataong mag-invest para sa isang pag-ibig na mutual at busilak. Marami na rin akong pinanghinayangan, mayroon ding iniyakan at di na binalikan.

Pero ngayon sa buhay ko ay iisa lang ang aking hinahangad: ang pag-ibig ni Hesus. Yun lang at sapat na. Wagas at walang hanggan ang pag-ibig na inaalay ni Hesus sa kanyang mga kaibigan. Alam ko isa ako sa kaibigan ni Hesus. Ilang beses ko ba siyang tinalikuran pero Siya pa rin tatambad sa aking harapan. Ilang beses ba sa buhay ko na ako ay nagtago sa dilim, nawala at nagwala; pero Siya pa rin ang sa akin ay naghahanap, yumayakap at umaakay pabalik sa liwanag. Ilang pagkakataon ba akong napagsarhan ng pintuan, hinusgahan at nasaktan; pero nariyan Siya upang ako'y kalingain, ingatan at hilumin ang sugatang puso at pagbuksan ng walang katapusang pinto ng pag-asa. Ilang pagkakakataon bang ako'y nadapa, nagkasala, nanakit ng kapwa; pero si Hesus ay di nagbibilang, di nanunukat, di nagbibigay ng parusa --- patuloy Niya akong minamahal, pinapatawad, pinamamalasakitan.

Si Hesus ang tunay na Kaibigan at wala nang pag-ibig ang hihigit sa Kanyang inaalay sa akin.

Subali't sa Ebanghelyo [John 15:12-17] ngayon, pinapaalala ni Hesus: This is my commandment: love one another as I love you. No one has greater love than this, to lay down one's life for one's friends...

Simple lang, hindi sapat na mahal ako ni Hesus. Hindi sapat na naniniwala, nananampalataya at nakakapit ako sa pag-ibig na iyon. Kailangan ko ring magmahal. Magmahal ng sarili. Magmahal ng kapwa. Magmahal ng kapatid, kamag-anak at kaibigan. Magmahal ng kaaway. Magmahal ayon sa pag-ibig na inaalay ni Hesus. Magmahal sa ngalan ni Hesus.

Buong buhay ko iisa pa lamang ang pag-ibig na aking hinahangad, ito'y pang habambuhay, hanggang sa kabilang buhay.

At buong buhay ko, ang iisang pag-ibig na ito ang aking isasabuhay at sa iba'y iaalay at ibibigay.

Ang pag-ibig ni Hesus.

Walang Pag-ibig

walang hangganan

walang katapusan

walang wakas

walang humpay na bukas

walang pasakit

walang hapis

walang pait

walang hambing ang tamis

walang kapalit

walang makahihigit

walang kapantay

walang kasing tunay

ganyan ang pag-ibig na

tanging si Hesus ang may bigay

ganyan ang pag-ibig na

tanging hinahangad sa aking buhay.

wala nang iba.

wala nang hahanapin pa.

Nang umiyak si Hesus

Tama. Pati si Hesus ay nalulungkot, nalulumbay, umiiyak at nananangis. Sa Kanyang pagiging Tao, siya rin ay nasaktan, siya rin ay iniwan, siya rin ay tinanggihan --- at may ilang tagpo sa Kanyang Buhay na mga ito'y Kanyang ininda at sadyang napaluha. Tulad ng Ebanghelyo noong Linggo [John 11:1-45.] , siya ay nanangis para sa kanyang kaibigang si Lazarus.

Tayo, kailan ba tayo huling umiyak? Kailan ba tayo lumuha para o dahil sa ating kaibigan o mga mahal sa buhay? Kailan ba tayo nagpa-iyak ng kapwa?

Inisip ko rin, karapat-dapat ba akong iyakan ni Hesus?

Habang pinagninilayan ko ito noong Linggo, inisip ko, nakakahiya sa Panginoon. Ako pa mismo atang aking mga kasalanan ang dahilan ng kanyang pagluha. Ako pa ang pabigat at pasakit kaya siya ay tumatangis.

Tumatangis din ang Panginoon kapag ako ay nasasaktan. Pero mas naluluha siya kung ako mismo ang dahilan kung bakit may mga taong nasasaktan.

Sinasamahan ako ng Panginoon sa aking pag-iisa. Pero naluluha siya kapag may mga tao akong pinapabayaan at hindi minamahal.

Niyayakap ako ng Panginoon sa oras ng mga pighati at kabiguan. Subali't mas naluluha siya kapag galit at poot ang nananaig sa aking puso.

Kinakalinga ako n g Panginoon sa panahon ng ako'y tinanggihan, niyurakan at hinusgahan. Pero mas naluluha ang Panginoon kung ako mismo ang dahilan ng kawalan ng hustisya.

Sa mga oras na ako lulumuha, naroon ang Panginoon, nakikiiyak sa akin. Pero mas mananangis Siya kung wala na akong pag-ibig at masalakit sa kapwa; kung hindi na ako marunong magpatawad at magbigay; kung nakalimutan ko nang maging asin at liwanag para sa iba.

Tama. Si Hesus ay lumuha. At patuloy na mananangis kung ako'y hindi mabubuhay muli para sa Kanya at sa kapwa.

pakiusap

kung ikaw ay lilisan,

huwag ka nang magpaalam

kung ikaw ay lalayo,

huwag ka nang lilingon

kung ako'y iiwan mo na

huwag mo na akong tingnan

kung ako'y muling mag-iisa

huwag mo na akong tatawagan

kung tayo'y tuluyang maghihiwalay

ako ay malulumbay

kung talagang ikaw ay hindi para sa akin

pakiusap lang, ngayon pa lang, ako'y iwan na.

Minsan

Minsan gusto ko lang magbulalas at magbahagi ng nararamdaman.

Minsan hindi laging ok lang ang ok lang. Hindi naman sa nagpapanggap pero minsan ok lang ako on the surface pero deep inside, nasasaktan. Minsan gusto kong sabihin yun sa mga taong tinuturing kong kaibigan - na marunong din akong masaktan. Akala ng tao, ang pagkakilala sa akin ay matapang at matatag. OO naman. Pero minsan, bumibigay din ako. At minsan gusto ko ring sumalag, gusto ko ring ipangtanggol ang sarili ko. Minsan gusto ring ako naman ang pakinggan ng aking mga kaibigang pari. At hindi lamng yung mga tsismosang nagbabait-baitan o yung mga taong mahilig magpa-awa at magpabida.

Minsan nakakapagod nang maging scapegoat sa mga shortcomings ng iba. Sa mga taong may hang-ups. Sa mga taong sobrang bigat ng excess baggage sa buhay. Wala naman akong problema o pakialam sa kanila. Iniintindi ko na lang. Pero minsan ako pa ang lumalabas ng masama. Kadalasan ako ang ginagamit sa kanilang mga hinaing sa buhay kahit wala naman akong kinalaman. Sa akin binubuhos, ako ang sinisisi sa mga problema o isyung gawa-gawa lamang ng kanilang mga malilikot na imahinasyon o ng mga makakating dila.

Minsan gusto ko nang pumatol. Pero kadalasan ako pa rin ang kontrabida. Ako pa rin si Rubi at si Clara in one. Ako lagi ang Bella Flores-Crerie Gil-Gladys Reyes. Ako pa rin ang talo dahil pinatulan ko raw ang matanda. Ako pa rin ang lugi dahil ako raw ang nagkuwento sa kumbento. Ako raw ang nagsabi. Ako raw ang may ayaw, o ang nagbabawal. Ako raw ang hindi nang-imbita. Ako raw ang nagsumbong, ako raw ang nagtaray. Ako raw tumalak. Ako raw ang nang-away. Ako raw ang nanugod. Ako raw ang tagabulong sa pari. Ako pa rin ang mali, dahil ako ay naging ako.

Minsan parang gusto ko nang bumigay at sumuko. Mahirap nga talaga para sa isang bading na maglingkod sa Simbahan. Para kang nasa aquarium na laging pinapanood ang kinikilos at inaabangan ang sinasabi. Laging misquoted, misunderstood, mismo. Nakakapagod ding magpaliwanag. Nakakapagod na ring mag-adjust. At nakakapagod na ring magpasensya at manahimik na lang lagi.

Minsan gusto ko nang tumalikod. Minsan inisip ko, sana Born Again na lang ako o walang relihiyon. Minsan mas gusto ko na lang na simpleng mananampalataya. Yung simpleng nagsisimba lang, nananalangin at nagsusumamo, nagpapasalamat at humihingi ng awa at patawad, nagnonovena at namamanata, pumupunta sa adoration chapel...Yung simple lamang na tagasunod ni Kristo. Walang isyu at hindi nagiging pabigat kanino man, yung hindi na kailangang ipagtanggol o ipaglaban. Yung hindi laman ng usapan at ng bible sharing. Minsan kasi, maski sa bible sharing, ako pa rin ang pulutan.

Pero siguro nga ang pagsunod kay Kristo ay may katumbas na pagbubuhat din ng krus. Ito siguro ang aking krus sa buhay, ang pagiging bading na tagapaglingkod.

Pero minsan, parang ako ay sasabog. Minsan gusto ko lang umiyak. Tulad ngayon.

Focus

Noong uso pa ito, pataasan ang mga kapitbahay namin ng TV antenna. Maya't maya ay may pumapanhik sa kani-kanilang bubong para dagdagan ang taas at suhayan ito upang hindi liparin ng hangin. Kapag lumalabo ang TV screen, may aakyat sa taas upang pihitin ang antenna at sisigaw 'O, malinaw na ba?' May sasagot nang: pihit pa ng konti...o ayan...ay, balik mo, ayan, ...malinaw na....ay gumalaw uli..."

Noong nag-aral ako ng Film Theories, laging binabanggit ng aming instructor ang kahalagahan ng focal point. Kung saan naka-focus ang kamera ay doon naka-focus ang kwento o takbo ng eksena. Bagama't may background o iba pang elemento sa paligid; importanteng malinaw kung saan naka-focus ang paningin ng manonood upang malinaw ang mensahe o sinasabi ng eksena. Kapag hindi malinaw kung saan nakatutok ang kamera, malamang ay maraming distraction na mas napansin ang manonood. Hindi naging malinaw ang kuwento kapag ganito.

Sa Ebanghelyo ngayon (Mark 8: 22-26), nagtanong si Hesus sa bulag na Kanyang pinapagaling kung nakakita na siya. Sumagot ang bulag na mayroon daw siyang nakikita pero hindi malinaw kung tao o puno. Muling hinipo ni Hesus ang bulag at tila tinanong nang 'O, malinaw na ba?'

Ganito rin ang tanong sa ating lahat ng Panginoon. Malinaw na ba sa atin ang lahat? Maaaring nakita na natin si Hesus sa ating buhay, maaaring nakilala na natin Siya, maaaring naglilingkod na tayo sa Kanya at sa ating kapwa...pero maaari pa ring hindi malinaw ang lahat dahil may iba pa tayong tinututukan. Iba ang nakikita sa tinitingnan, iba ang tinititigan, iba ang tinatanaw kaya hindi pa rin malinaw.

Hindi malinaw dahil mas nakatuon tayo sa mga background o sa mga nakapaligid. Sa kapangyarihang nakakabulag, sa kayamanang nakakasilaw. Sa panlabas na kagandahang kumukupas, sa mga panandaliang kaligayahang agad ding lumilipas.

Subukan nating galawin ang antenna sa ating mga sarili. Ang kuwento ng ating buhay ay iisa lamang ang focal point: si Hesus.

si lola lourdes, si heidi mendoza at si angelo reyes

Minsan gusto ko nang maniwala na hindi maganda sa kalusugan ang panonood ng TV at pakikinig ng balita.

Minsan hindi lamang sa Mara Clara magdurugo ang iyong puso o magigimbal ang iyong isipan. Mapanganga at mapapasuntok ka sa hangin sa mga balitang hinahayag, sa mga imaheng nakikita, sa mga pasabog na naririnig, sa mga expose' na lumalabas.

Bato na lamang ang hindi nasaktan sa ginawa nila kay Lola Lourdes. Ang mga video sa XXX na nagpapakitang nakakulong, hinahampas at minumura ng sariling anak at manugang si Lola Lourdes ay gumuhit sa aking kamalayan. May ganito ba talagang mga anak? Pero ang nagpaluha sa akin ay ang sinabi ni Lola Lourdes: mahal na mahal pa rin daw niya ang kanyang anak.

Tugatog ang katumbas ng katapangang pinapakita ni Heidi Mendoza. Pero alam nating lahat na hindi niya ginagawa ito dahil matapang siya, ginagawa niya ito dahil ang pagsasabi ng totoo ang tama at nararapat na gawin. Kung hindi makukulong si Carlos Garcia at iba pa, kung hindi madadawit si GMA, kung hind mapapaalis ang Ombudsman --- ang matuwid na daang pinangako ni PNoy ay hindi na mararating pa. Buong bayan ang magbabantay sa susunod na kabanata.

At kaninang umaga, naganap ang bagong kabanata sa katiwaliang nagaganap sa AFP.

Mula pedestal ay bumagsak ang heneral, mula sa mataas na langit na kanyang kinalagyan ay bumagsak siya sa lupa at sa harap pa ng puntod ng kanyang sariling ina. Si Angelo Reyes ay wala na pero ang misteryo ng korupsyon at katiwalian ay hindi mabubura . Anuman ang kanyang nagawa, hangad natin ang kapayapaan ng kanyang kaluluwa. Subali't hangad din natin ang katotohanan. Hindi mapapatahimik ni Kamatayan ang Katotohanan.

Masakit sa kalooban ang mga balita, kaya pa ba natin?

Liwanag

Ngayon ay kapistahan ng Pagdadala ng Panginoon sa Templo (Presentation of Child Jesus to the Temple) na tinatawag ding Candelaria. Kaninang umaga bago ako magsimba ay bumili muna ako ng mga kandila para pabasbasan. Sinabi ko sa tinderang mahal naman ang tinda nyang kandila. Sagot niya, naku, Liwanag kasi ang tatak niyan. Mahal ba talaga ang Liwanag? Kung sabagay, ang Meralco ay ganun din ang sinasabi, May liwanag ang buhay... pero ang totooo ang mataas na electric bill ang nakakadulot sa atin ng nakakamatay na alta-presyon. Nakakamatay ang sinasabing liwanag ng buhay.

Ano, o sino, nga ba ang nagbibigay ng tunay na liwanag sa ating buhay? Huwag na tayong tumingala o lumingon para maghanap pa ng iba, Si Hesus ang Liwanag.

Pero tila baga mas gusto natin sa kadiliman o manatiling nakatago sa dilim. Ako mismo, namuhay sa karimlan. Gumawa ng mga bagay na hindi ko kayang gawin sa liwanag. Tila mas masarap sa dilim. Tila may kakaibang saya, may kakaibang ginhawang dulot ang dilim. Ang di nakikita nang ganap, ang di nakikilala nang husto --- ito ang nagpapadagdag ng hiwaga ng kadiliman. Nakakaakit ang dilim kaya minsan gusto nating doon nakatago.

Yung iba naman ay nasa dilim dahil sa kalagayan sa buhay, parang nasa ilalim ng walang katapusang kuweba. Problema dito, problema doon. Krisis, kaliwa't kanan. Namatayan, nanakawan, nawalan, nasunugan. Iniwan, nilayuan, pinabayaan, pinagsamatalahan. Walang may gusto sa ganitong kadiliman pero minsan ay doon na lang tayo nakasadlak. Doon na tayo namuhay at nanatili.

Pero si Hesus ay makulit. Hahanapin ka Niya saan ka man nakatago. Tatagos ang kanyang Liwanag sa kadilimang iyong kinasadlakan. Ang kanyang awa at pag-ibig ay patuloy na mag-anyayaya sa iyo upang sundan ang walang hanggang liwanag na dulot Niya.

Patuloy akong naglalakbay patungo sa Kanyang Liwanag. Paminsan-minsan ako ay nadadapa, natisisod at bumabagsak. Paminsan-minsan ay tinatawag pa rin ako ng kadilimang dulot ng kasalanan. Paminsan-minsan ako ay natutukso at nasasadlak sa dilim. Paminsan-minsan nagdidilim ang aking ng puso at isipan; nagagalit sa kapwa at sa mga nangyayari sa paligid.

Kaya patuloy din akong nagdarasal, nagmamakaawa, kumakapit sa Kanyang Pag-ibig. Patuloy kong titigan at susundan ang Kanyang Liwanag. At hindi rito nagtatapos, nagsisikap din akong maging liwanag para sa iba. Isang kandilang magbibigay gabay sa iba, isang tanglaw na maghahatid sa kapwa palapit kay Kristo. Sa aking munting pamamaraan, nais kong maging liwanag sa iyo kaibigan.

Kung magiging liwanag tayo para sa isa't isa, kung si Kristo ang kinakapitan nating Liwanag, masasabi nating tunay ngang may liwanag ang buhay.

Relo 3

Ang wall clock namin sa bahay ay abante ng mahigit sa sampung minuto. Ganundin sa relong bigay ng aking kaibigan. Katwiran ko ay ayokong mahuli sa anumang lakad, ayokong mataranta, ayokong mabansagang late-comer. Pero ito rin mismo kaya hindi ako mahilig magrelo: ayokong paalipin sa oras. Sino bang may gusto na laging nakatingin sa orasan? Sa iba, parang ang bagal ng oras. Sa iba, laging bitin o kulang, laging mabilis, madaling lumipas. Sa akin, sakto lang. Lagi akong may oras dahil ayokong ang oras ang magdikta ng aking buhay.

Bago mag-Pasko binigay ng aking kaibigan ang relong suot ko ngayon. Pasalubong niya ito sa akin galing Amerika. (May iba pa siyang binigay pero hindi ko na babanggitin kung ano-ano at baka mainggit ang iba naming katropa). May kalakip na sulat ang munting kahon:

Pare, alam kong hindi ka mahilig magsuot nito. Pero pinaghirapan kong hanapin ito. Kaya sana isuot mo...

Medyo tinamaan ako sa sulat at naalala ko ang Papa ko. Naalala ko ang inis at tampo niya nuoong hindi ko nga sinuot ang relong graduation gift niya sa mismong araw ng aking pagtatapos. Nakabalik na siya sa Saudi ay halos di niya ako kinausap o kinibo man lang. Inisip ko na lang na sanay na ako ng ganun. Manhid na rin siguro ako. Hindi ko na ikukuwento ang relasyon naming mag-ama pero naging daan sana ang relong graduation gift niya sa akin para maski papaano ay may connection kami habang nasa Saudi siya. Subali't yung mismong relong graduation gift niya ang nagpalalim ng aming hidwaang mag-ama.

Noong nagtapos na ako ng kolehiyo at nagtrabaho sa isang ad agency sa Makati, pinadalhan ako muli ng Papa ko ng relo. Mas maganda, mas mamahalin. Ang tingin ko nga ay may ginto sa gitna, Sauding-saudi ang dating. Bago ang relo na iyon ay simubukan ko na ring magka-Swatch, Tag, at Guess. Lahat ng yun ay hindi ko rin nasuot ng matagal. Iniisip ko nga ngayon, saan nga ba napunta ang mga relong yun?

Pero itong relong mamahalin na bigay ng Papa ko, alam ko kung saan napunta. Lagi ko itong suot para makabawi sa ginawa ko sa graduation gift niya. Saka isa pa, bagay na bagay na pamporma sa mundo ng advertising. May ilang kaibigang tinutukso akong Saudi Boy, anong oras na? Pero hindi ko pinapansin. Pakiramdam ko lang, inggit sila dahil mukha talagang sosyal ang relong mamahalin na bigay ng Papa ko.

Ang hindi ko alam, ang relong mamahalin na bigay ng Papa ko ang magiging mitsa ng buhay ko. Naholdap ako sa Quezon Ave. Ang masakit pinaghubad pa ako. Inalis ko lahat ng suot ko maliban sa aking underwear at sa relong mamahalin na bigay ng Papa ko. Binigay ko ang wallet at kinuha pati sapatos ko. Pero ang relo, pilit kong tinakpan. Sabi nuong isa sa holdaper, akin na yang relo mo. Sabi ko, Boss, arbor na lang to, bigay sa akin ng Papa ko eh, importante to sa kanya, kaya dapat pahalagahan ko....Ayaw mo, ayaw mo? Sigaw noong isa pang holdaper, habang inuundayan ako ng saksak at ako naman ay ilag nang ilag. Nadaplisan ako ng isang beses sa may hita at nang nakakita na ako ng dugo ay sinuko ko na ang relong mamahalin na bigay ng Papa ko.

Iyak ako ng iyak sa galit. Pinulot ko ang mga damit at medyas na kanilang kinalat sa kahabaan ng Quezon Ave. Sumakay ako sa taxi at nagpahatid sa bahay namin. Di ko pinansin ang sugat ng daplis na saksak. Ang iniisip ko ang sugat na lilikhain na naman ng relong mamahalin na naholdap lamang. Iisipin na naman ng Papa ko, hindi ko pinahalagan ang bigay niya, ang anumang galing sa kanya.

...pahalagahan mo iyan ha... - ito yung huling kataga sa maikling sulat na kalakip sa relong bigay ng kaibigan ko bago mag-Pasko. Kaya naalala ko ang Papa ko. Sana napatawad na niya ako, saan man siya naruroon ngayon. Sana nga napahalagahan ko hindi lang ang anumang relong bigay niya, kundi siya mismo noong nabubuhay pa siya. Sana napahalagahan ko ang pagiging mag-ama namin.

Relo 2

Habang may ginagawa akong research, parang nanadya ang relong bigay ng aking kaibigan. Bagama't nakalong sleeves ako, ang relong bigay ng aking kaibigan ay tila nakasilip at naghihintay o maaaring nagbabantay sa aking sususunod na hakbang ngayong araw. Tila ba nagpapaalala na ipagpatuloy ko na ang kuwento ko tungkol sa relong graduation gift ng Papa kop.

Hindi ko nasuot ang relong graduation gift ng Papa ko sa araw ng aking pagtatapos ng high school. Lame excuse pero totoo, nakalimutan ko. Ang aga-aga kasi ng 'call time', tanghaling tapat samantalang alas tres pa naman yung simula ng programa. Kailangan daw ay nandun na kami at nakasuot na ng Barong Tagalog. Ang mga parents at iba pang guests ay dapat nakapasok na sa venue ng 2PM. Dahil dito, nagmamadaling nauna na ako sa aking mga magulang. Pawis na pawis akong dumating sa venue at unang inintindi ay yung ayos ng aking buhok. Noong medyo nahimasmasan ay nakipagkuwentuhan na at harutan sa mga kaibigan. Kulitan. May iyakan at kung ano-ano pang kaeklayan. Wala sa isip ko yung relong graduation gift ng Papa ko.

Noong pinapila na kami para sa simula ng martsa, natanaw ko na ang aking magulang sa assigned seat nila. Kumakaway ang aking Papa. Akala ko naman ay excited lang siya. Ngumiti lang ako dahil bawal pa kaming lapitan at hindi kami puwedeng umalis sa pila. Habang nagmamartsa ako ay natanaw ko pa rin ang Papa ko na parang may sinesenyas. Hindi ko naintindihan.

Natapos ang graduation, yakapan at piktyuran, at nakarating na sa bahay kung saan may salo-salo ang pamilya. Dun ko lang napansin na parang tahimik ang Papa ko bagama't kasama namin siyang kumakain. Inisip ko lang na pagod siya o naiinitan o naiinip. Hindi ko inisip na siya ay naiinis.

May party sa aming bahay noong kinagabihan. Nagpunta ang mga kaklase ko at iba pang kaibigan sa ibang batch. Nag-disco kami sa bahay. Masaya kami at maingay. Sayawan kahit marshmallow at hotdog lang ang pagkain. May punch na nilagyan namin ng gin, ayun, lalo kaming naging maingay at magulo. Ala-una ng madaling araw ay nahinto ang kasiyahan. Binuksan kasi ng Papa ko ang ilaw at pinatay ang tugtog. Tapos na raw ang party. Pinauwi ang aking mga bisita.

Napahiya ako noon at parang gusto kong awayin ang Papa ko. Pero dahil, pagod at lasing na rin ako, natulog na lang akong luha sa aking mga mata.

Tanghali na akong nagising, tinamad bumangon at nakatitig lamang sa kisame. Inisip ko yung magaling kong ama. Thank you for spoiling my night. You did it again, Papa, you made another reason for me to hate you. Yes, I hate you! Para akong si Sharon Cuneta sa Dear Heart na walang tigil sa pag-eemote. I hate you!

Mayamaya ay bumangon na rin ako at inayos ko ang kama. Sa pagpagpag ko ng unan at kumot, may maliit na kahon na bumagsak. Ang relong hindi ko nasuot sa araw ng graduation. Ang relong bigay ng lalaking kinamumuhian ko nuong oras na iyon. Ang relong pinaghirapan ng Papa ko sa Saudi. Ang relong dahilan ng kanyang pananahimik at pagpapahinto ng aming party. Ang relong magpapatibay sana ng aming connection bilang mag-ama.

Pero dahil na rin sa relong hindi ko sinuot nuong graduaton ko, nadagdagan ang lamat ng aming relasyon bilang mag-ama.

relo

Ako ang taong hindi mahilig sa borloloy sa katawan. Wala akong alahas at hindi talaga ako magsusuot; galing Saudi o may hepa ang tingin ko sa mga taong maraming suot na alahas. Maski relo ay di ko nakagawiang magsuot. Pero ngayon habang tinitipa ko ito ay eto at 'nakakabigat' sa aking kaliwang braso ang relong regalo ng aking kaibigan noong Pasko.

Halos lahat ng naging relo ko ay galing sa mga taong mahal at minahal ko.

Noong grumadweyt ako ng grade school ay relo ang regalo sa akin ng Mama ko. Natatandaan ko pa ang galak sa mukha ng aking ina noong inabot niya sa akin ang munting kahon. Mas excited pa siya sa akin noong sinisira ko na ang balot at kitang-kita kong namilog ang kanyang mga mata noong tumumbad ang maganda at mukhang mamahaling relo. Suot mo na, suot mo na...kitam bagay sayo...naku anak, tamang-tama sayo... Sabay pupog ng halik sa akin. Tuwang-tuwa siya sa aking bagong relo na siya ang nagbigay. Sa aking isip, alam kong mahalaga sa Mama ko ang regalong iyon kaya sinuot ko ito saan man ako magpunta. Kaya nga noong first year high school ako ay napagkamalan akong anak-mayaman dahil sa relong bigay ng aking Mama. Dahil dito, tinago ko ang relo sa aking bag at sinusuot lamang kapag malapit na ako sa bahay namin. Para lang makita ng Mama ko na suot ko ang relong regalo niya.

Noong nagpunta sa Saudi ang Papa ko ang unang padala niya sa akin ay relo. Medyo mas malaki ito kaysa sa bigay ng Mama ko, dahil binata ka na, sabi niya sa kalakip na sulat. Tinago ko pa rin ang bigay ng Mama ko at sinuot ang galing sa Papa ko. Tukso ng mga kaibigan ko, hindi raw ako pantay maglakad dahil sobrang bigat ng aking bagong relo. Kaya ang ginawa ko, tinago ko na lang ang relong regalo ng Papa ko sa kahon kasama ng relong regalo ng Mama ko.

Malapit na akong magtapos ng high school ay umuwi ang Papa ko para siya raw magsabit ng aking medalya. Natural hinanap niya ang relong pinadala niya dati. Sabi ko, tinago ko. Kinakahiya mo ba ang regalo ko sa'yo? Gaya ng alam ng nakakarami kong kaibigan, hindi ako close sa tatay ko at alam kong pamamaraan niya yung pagbibigay ng relo upang magkaroon kami ng 'connection' kahit wala siya dito sa Pilipinas. Hindi ako nakasagot sa tanong na iyon pero alam kong nasaktan ko siya. Kinagabihan habang kumakain ay may inabot siya sa akin, maliit na kahon na alam ko na kung anong laman: relo. Suot mo iyan sa graduation mo ha.

Alam kong pag sinuot ko ang relo na iyon ay, kahit papaano, mapapasaya ko ang aking mga magulang. At alam ko rin na testamento lamang ang relo sa pagiging proud sa akin ng Papa ko, maski mas maraming taong hindi kami nagkita, mas maraming taong hindi kami nagkausap, mas maraming taong magkalayo ang aming kalooban sa isa't isa. Alam kong mahalaga sa kanya ang relong regalo niya sa akin kaya napagpasyahan kong isusuot ko ito sa araw ng aking graduation.

Pero hindi ko ito nasuot.

(to be continued)

Pari

Marami akong kaibigan at kakilalang pari. Pinagmamalaki ko ito pero hindi ibig sabihin na ito ay pasaporte ko sa anumang pabor o bentahe. Bagama't magkakaibigan kami, alam ko pa rin ang limitasyon, nirerespeto ko ang kanilang abito at pangako sa Simbahan, ginagalang ang kanilang bokasyon. Ito ang dahilan kaya hindi ako pumapasok sa silid ng sinumang paring kaibigan ko. Gaano man kami kadikit, gaano man ang tiwala na binibigay sa akin, alam ko pa rin na bawa't indibidwal ay may pribadong buhay. Bawa't isa ay may kani-kaniyang space, maging pari man siya o lalo nga't pari siya.



Dahil marami akong kabigang pari, akala ng iba ay marami akong kuwento tungkol sa mga pari. Inaasahan ng karamihan na ako ang silbing tagapaghawak ng mga sikreto ng mga pari. Ang katotohanan, mas marami silang sikretong hawak tungkol sa akin dahil sa kanila ako nangungumpisal. Kaya kung akala ng lahat na may tsismis akong alam tungkol sa sinumang pari, nagkakamali kayo.



Pero yun ang totoo, maging ang mga pari ay hindi ligtas sa mga tsismoso't tsimosa, sa mga malisyoso't malisyosa, sa mga makabagong Pariseo. Yung paring kaibigan ko, natsismis na bakla. Dahil close kami, bakla rin daw si Padre. Kaya ayun, inaabangan ang pilantik ng daliri, paghawi ng buhok, pagtinis ng boses. Lahat lalagyan ng kulay at ibig sabihin, patungkol sa kanilang hinuha na bakla nga si Padre.



Noong nagkaanak ang sekretarya ni Padre, natsismis naman na siya ang ama. Kasabwa't pa raw ako. Ako raw ang tulay, ako raw natataranta sa pagtatago sa kanilang dalawa. Hay. Ano ba talaga Kuya? Bakla ba o nakabuntis? Ang masakit, ang nagtsitsismis nito ay mga taong malapit mismo kay Padre, mga taong pinakikinabangan si Padre.



Maging si Hesus ay biktima rin ng tsismis at ng mga taong walang magawa kundi magbantay ng bawa't kilos at salita ng kapwa. Sa Ebanghelyo ngayon (Marcos 3:1-6), ang mga Pariseo ay nagmatyag kay Hesus kung pagagalingin nga nito ang paralitiko sa Araw ng Pahinga. Noong nagpagaling nga si Hesus, nagtipon-tipon naman sila sa mga iba pang may galit kay Hesus at dun ay nag-usap ng mga pintas at kuwento laban sa Panginoon.



Kitam, maging si Hesus biktima ng tsismis! Maging mga pari! Walang sinisino ang mga manghuhusga at mapaggawa ng kuwento. Ang mas lalong masakit, ang mga tsismoso't tsismosang ito ay mga taong nagmamagaling, nagpapanggap na mabait o nagmamalasakit, at kunwaring naglilingkod sa Simbahan.



Pero ito lang masasabi ko, ang pari ay pari ng walang hanggan. Walang sinuman o anumang tsismis ang makakasira nito hanggang sila ay naglilingkod dahil at para kay Hesus.

Top Five People to Block, Unfriend and Unfollow in 2011

They are everywhere, so beware. Here goes.

1. Miserable people wanting you to be miserable too. As they say, misery loves company. But hold it, don't let yourself be drawn and get drowned by this type of people. For them listening to their vents is never enough, you have to actually find your own miseries. Feeling for them is not sufficient, you have to actually despair and feel frustrated in life even you have no reason to. That's the truth, they are miserable and desperate and they want everybody else to be the same.

2. Rumor mongers. Their tongues are bladed, their words are the fiercest weapon man has ever invented. Rumors do kill people so why let them float? Stay away, stay away or be swayed.

3. Posers and Fakes. They don't just steal or assume identities, they make you believe they are what they are not and they are not what they are. They project to be caring and protective friends; the truth is, they just want to hear your stories so that they will have stories to tell to somebody else. They will feed you not just stale food but wrong info about other people and about themselves. They pretend to be sweet, religious and kind hearted but the truth is, they swarm your FB photos to make up stories. They stalk you to have something to talk about. They don't care if you're a priest or a basketball player, all they want is your CI.

4. Nega. Nitpicking is their hobby, finding fault is an achieved skill. Kvetching is their favorite past time, venting ires and tempers is like a second skin. They are never proactive, they never do anything except to yak and yak and yak. Their tweets, wall posts and statuses are all about everything B-A-D. Nothing and no one is too good for them except themselves. As Desiderata states, they are vexations to the spirit, so why do we have friends like them?

5. Plagiarists. An SC justice, speech writers of MVP, a prof from UP ---- they did it and it doesn't mean it's cool to follow. So please, if you'd post a quotation, make sure you don't claim it as your own. If you can't cite or footnote the source, don't make it appear it's your original. If you'd write a note or a blog, make sure your idea is not copied or derived from another blog. Stealing blogs is a cyber-crime. Plagiarism is a crime. Intellectual property is protected by law. You don't want to be labeled criminals or have friends like them.

Top Five Diet Plans in 2011

This is how I ate in 2010 and I will continue to do so in 2011:

1. Meatless lunch at least twice a week.

2. No extra rice to half rice to no rice at all.

3. No snacks or if you must, try vegetable juice like carrot or malunggay juice. Some fruit juices have too much sugar but you can also try grape and jackfruit.

4. Eat More Fish. protein from the sea is definitely better than any meat, even white meat.

5. No junk food. Sodium, sugar and everything harmful and addictive, that's why they are called junks.

And here are the sins, when it comes to eating, I committed in 2010 that I hope to stop or moderate in 2011.

1. I love all the desserts at Cocktales in Trinoma. As they say, desserts are stress busters.

2. I am a buffet warrior. From Spiral to Yakimix to Dads to ABSCBN parties. Hopefully, I would have the power to say no to all buffets (Good luck to me!)

3. Japanese burger and shawarma.

4. Hazelnut Choco and Quezo Real ice cream from Selecta; Pistachio and Tiramisu Ice Cream from Amici. Yummy!

5. Sub zero beer in Foodlocker. Can anybody resist this one?

Bata

Lahat tayo ay minsang naging bata. Maging ang Diyos, sa kanyang pagkatawang tao, ay dumaan sa pagiging bata. Kaya nga kahapon ay ipinagdiriwang natin ang Kapistahan ng Santo Nino. Sari-saring imahe, iba't ibang interpretasyon ng Batang Hesus. May dumadayo at nakikiindayog sa Sinulog; may namamanata at sumasama sa prusisyon sa Tondo o Pandacan. Nakikisaya, nagbibigay pugay kay Hesus na minsang naging bata.

Sa Ebanghelyo ay binigyang diin ni Hesus na upang tayo ay maligtas ay dapat tayong manatiling bata o tumulad sa katangian ng mga bata. Subali't pinaalala rin na sinumang hindi nangangalaga o yumuyurak sa mga karapatan ng mga bata ay tiyak na mananagot sa kabilang buhay.


Ano bang mga katangian ng mga bata? Sabi, di raw marunong magsinungaling. Pero ang katotohanan, marami na ring bata ang magaling gumawa ng kuwento o magsabi ng hindi totoo. Sabi, inosente at payak ang kaisipan. Pero ang katotohanan, maraming bata ang batak na sa trabaho, mga child worker, mga namamalimos, mga naglalako ng paninda, mga humaharap na sa araw-araw na karera ng buhay, mga batang kailangang mag-isip ng paraan kung paano makikipagbuno sa mundong ibabaw. Sabi, busilak ang kalooban at likas ang kabutihan. Pero ang katotohanan, hayag na rin ang mga bata sa mga makamundong pagnanasa, sa mga pang-aabuso, sa materyalismo, sa mga panunuhol at pandaraya, sa mga kasalanang dati-rati ay gawain lang nga nakakatanda.

Pero yun ang katotohanan, tayong mga nakakatanda ang sumira sa mga likas na katangaian ng mga bata. Tayo ay nagturo sa kanilang magsinungaling dahil di naman natin talaga pinapakinggan. Tayo ang nagtulak sa kanilang tumayo sa lkanilang mga sariling paa at sa mundo'y makipagsapalaran dahil di naman natin ginalang mga pangangailangan at karapatan. Tayo ang naghatid sa kanila sa mundo ng kasalanan dahil tayo ang nagbukas ng pintuan at nagbiugay ng di magandang halimbawa.

May panahon pa kung tatanggapin lang natin ang ating pananagutan sa mga bata. Hindi lamang tuwing Pasko o tuwing nanghihingi ako sa ating Children's Christmas Party. Araw-araw ay pananagutan nating pangalagaan ang karapatan, kakayahan, katangian ng mga bata.

May pag-asa pa kung yayakapin lang natin ang katotohanang: minsan tayo rin ay naging bata, minsan si Hesus mismo ay naging bata; kaya hindi natin hahayaang mapariwara at mawala ang saysay ng bawa't bata.

Top Five in 2011: Part 2

Top Five People I Wish Not to See or Hear in 2011

1. Bishop Oscar Cruz. As a Catholic, I will defend my faith and my religion. But that doesn't mean I will defend members of the clergy who swagger their habits to manipulate others in their flock. This Bishop should stop blabbering or people think he's demented or simply KSP. Just yesterday he quipped that devotion to Black Nazarene proved that we're in deep poverty. I don't know where he studied Philo 102 (Logic) but he's implying that we cling to God because we are poor. Hello, Bishop, it is called FAITH. We believe, we pray, we worship, we join the procession, we touch, we cling, we weep... all because of FAITH. How about you Bishop, you talk a lot because of what? MOney? Hmmmm, jueteng money?

2. Raymond Gutierrez and Tim Yap in Party Pilipinas. So gay but they refused to be labeled such. Well, that's their right and I don't really give a damn if they are closeted or posers or bis. All I am caring about are the children watching them. Parental Guidance tag is not enough. It's not of being gay that they make them bad for TV, it's the fact that they are what they are.

3. Katrina-Hayden-Vicky. I saw Hayden at Fully Booked, Boni High last Tuesday night. He looked fresh and rich. Dear Katrina, the guy is having the time of his life! Vicky, the guy is spending your money! Hahaha! Enough already. Please. What happens in your bedroom and videocam should stay in your bedroom and memory card or laptop. Spare us.

4. Brazilian Models. They are gorgeous but poor and making us all look foolish in drooling over them. Time to look for fresh, new talents who are true-blooded Pinoys.

5. TV5 News Team. They all look the same that they might as well tagged as The Discards. Really. Luchi should realize that TV is a cruel medium and even the most talented, most intelligent Maria Ressa has long accepted that. Luchi doesn't look and sound good on TV, notwithstanding the crisp HD camera of TV5. And Erwin? Lourd? Better shut up people, YOU SIMPLY DON'T HAVE THE TALENT. And Paolo? Remember the Pnoy Presscon with Mel and Ted? Paolo was disastrous there and he never recovered. I just pity Sheryl Cosim. Wrong move, girl.

archer's journal: Top Five in 2011

archer's journal: Top Five in 2011: "Part 1: Top Five words/phrases we should stop using in 2011 1. Dude. This is so 90's and we should finally give our requiem to this word; it..."

Top Five in 2011

Part 1: Top Five words/phrases we should stop using in 2011

1. Dude. This is so 90's and we should finally give our requiem to this word; it has already served its purpose and extinguished its coolness. Even the ambulant vendor in our neighborhood would say, dude bj? [he meant, kuya bili ka ng buko juice?]

2. Everything that's repeated like major-major, really-really, very-very. I don't know why celebrities would always "Thank you very, very much to Someone Up There most especially to God and to my parents, my mother and father, I really, really love you, all of you". Venus Raj and Ryan Bang became both famous and notorious for saying major-major and really-really respectively in 2010, time we all moved on.

3. Epic. And we are not talking about Beowulf here. Everything huge, and disastrous like Ondoy, have become that, epic. If you didn't meet expectations or got ditched by your gf, you say, epic fail. The hostage crisis in Luneta is all that, epic and a failure. Rosario, that bad movie of Manny Pangilinan tried to be epic in porportion but ended up epic shortfall. So let's all erase everything 'epic' and use the word properly like 'have you read the epic El Cid?'

4. Msg Me. Did you inbox me? Have you opened my PM? I msged you last night and you didn't msg back. Let's stop talking Facebook-Greek here.

5. Be, Bes, BFF. I am sure your friend will appreciate it more if you will call him or her by first name. Besides, friends who swore on forever ended up worst enemies. Go ask Ping and Erap.

The S-word

The more I have it, the more I want it. Clearly, it's an addiction to S, not shabu, not sex, not shopping. My S addiction is this: sleeping. It's a talent, a gift, a past time. I can sleep anywhere, at any position, at any given time. Sometimes, I wake up only to sleep again. Or I sleep to have the energy to sleep and sleep.

I have slept watching a boring UAAP game or a Sharon Cuneta concert; considering basketball and Sharon are two of my favorites. I have slept while having sex, no not after but during, while somebody was doing something to me and I was just too sleepy to get a hard-on.

My ex-boss hated making a client call with me. On our way to client or back to our office, I will just sleep while he drove. Long travels are my opiums, giving me the luxury to sleep and sleep. One time, on a trip to Cebu, I was wakened up by a handsome steward (his name is Rancy and I think he's gay too) to tell me that they have to clean up the plane and I was the last passenger remaining. And do I have to tell you how many times I missed my bus stops for sleeping? I hated walking back but I could sleepwalk on top of the world.

This is the reason why I don't watch TV alone, whether it's Imortal, Glee, or TLC. I will be sleeping right at the first commercial gap. If it's a good movie, I will try to fight off the temptation as moviehouses are paradise for sleepaholics like me. If it's really a bad movie like Rosario, I'd take my money's worth by snoring for the whole Trinoma to hear.

I have slept in Wensha steam room and the attendants thought I had an attack. I have slept in a couch of a Gilly's, not of drunkenness but because I thought the DJ was playing a lullaby. How many Christmases, get togethers, gimmicks, parties, night outs that they have found me sleeping or sleepy in a corner? My, I could sleep atop the toilet bowl just to escape my crazy friends or relatives. They can knock like hell but I am already knocked off in deep slumber.

So that's my secret, my S addiction. Now you know, you better excuse me as I try to catch some S-word again.

The G-Word

Half of me feels for her, half not. The truth is I was not really close-close to her. I got to know her only thru her boyfriend, her ex rather. The boyfriend's perennial question to me was: have you seen my girlfriend? There was an exasperating time I almost snapped back: I'm here. As if I really care. OMF! OK, I really care for the boyfriend and I would always locate the girlfriend for him. Somehow I get this silly feeling that the boyfriend made me his girlfriend-GPS. I felt so valuable to him that I had to overcome my innate gerlaluphobia – extreme fear of girlfriends. Really.

But the unexpected, which I half-expected, half-prayed for actually, happened. They broke up. The more unexpected thing was this: she opened up to me. I told her I was not the perfect person to talk to, I am biased, I am opinionated, I am a bitch and to top it all, I love her ex-boyfriend.

After we’d talked, I found myself feeling for her, at least half of me felt for her. No, it isn't sympathy. No, I won't join the hate campaign against the ex-boyfriend (repeat after me: I love the ex-boyfriend). No, it doesn't mean we are already tight. She just entrusted to me her version of the story and I just listened. That was it. Heavily opinionated that I am, I knew I made some comments about the boy, about the girl, about them, and yes, about moving on.

The girl wants to move on but first, she has to hear him say the word Goodbye.

Suddenly, that G-word became so important, so vital to one's moving on. Tell me about it, how long she would wait for the G-word? What if the boy refuses to say it or believes he has already done so? Does goodbye really matter? What if nobody wants to say goodbye because they still expect there's hello again?

Is the G-word really that essential for you to live your life again? Do you really say goodbye or you just block him or her on Facebook? Do we deserve a goodbye from a failed relationship? Do we really need, or expect someone, to say it? Is the G-word a must to finally claim that there was closure?

Half of me felt for the ex-girlfriend, half of me believes that all she wants is to see him again. And for that I wish her another G-word: GOOD LUCK!

archer's journal: I am not.

archer's journal: I am not.: "I am not user-friendly. Translation: hindi ako manggagamit. I am not going to scratch one's back, I have my own balls to scratch. I am not g..."

I am not.

I am not user-friendly. Translation: hindi ako manggagamit. I am not going to scratch one's back, I have my own balls to scratch. I am not going to lick your ass, I'd rather lick something else. I'd rather be a bitch than be somebody's mop. I am not going to step on someone's toes to look taller. I am not going to befriend you because you have connections or because you are rich.

I am not a free loader. I have a friend, Fr Erik Adoviso. We used to be gourmands, we dine out almost every night. We will try every resto reviewed, every food featured. But when we discovered the word FITNESS, we gave up our dining adventure (we both want TLC be banned on cable TV, but hey, we're still watching most esp that show Man vs. Food) He eventually became vegetarian while I despised eating rice and drinking soft drinks ( I gave up beer for two years!). At dahil dun, wala nang nanlilibre sa akin. Of course, I will be invited in dinners, lunches, breakfasts, parties, etc. But still, I won't beg for a free lunch. Besides, I'm on a diet. At hindi rin po ako PG (no, not patay gutom, hindi po ako POOR GAY).

I am not available. The door is always open, the windows are wide enough for the elephant to enter my world. But if your business is to buy my loyalty, more than the friendship I offer, NO WAY. You cannot give me gifts to tell you a story about this and that. You cannot wring my long neck with a Swarovski in order for me to speak up against somebody else.

I am not a Gossip Girl. I have a friend who had a stroke and died because of a rumor. I wept not just because he was gone, I cried more because I didn't defend him. I kept quiet, I didn't stop those rumors. I HAVE LEARNED MY LESSON. I Hate Rumor Mongers. I Hate Rumor Mongers. I Hate Rumor Mongers. If there's anything I hate in this wonderful world, it's not the existence of cockroaches and rats, it's the fact that tsismosas and tsimosos are just within our midst. SO PLEASE, DON'T PASS A RUMOR TO ME.

I am not a wrecker. In correlation with me being no Gossip Girl, I will not exhaust my energy to put down someone. No way, sister. I will not be happy to see someone fall (unless it's a game or a competition, but still, after the game, it's back to normal) or rejected. I WAS REJECTED AND KICKED OUT by a lot of people in the past and I would not want anybody to experience the same. I am not going to bulldoze someone's career or dream. I am not going to PRAY FOR SOMEONE'S FAILURE (Ok, I prayed for Boston to lose...is that counted?)

I am not cheap. The truth is, the best things in me are FREE. I can lend my ears to listen to you. I can extend my hands, I can wrap my arms to warm you. I can offer you my shoulders, lean on them and you can even wet them with your tears. But you cannot afford my dignity, you cannot just step on it and stay alive.

I am not gay. Weh. :)

Death and Life

The Church, the institution not the people, got a battery of stupid and hysterical defenders. This I have realized at our Pastoral Forum on RH Bill. The original speakers were Atty. Jo Imbong from the legal office of CBCP and Bro. Rene Perez of the Family Life Ministry of the Archdiocese of Manila. But there was a third wheel, perhaps due to the fact we are a Trinitarian parish, another speaker with a title Doctor and goes with the name Ligaya. It was Atty. Jo who recommended her so that there will, according to her, be a ‘scientific and medical’ point of view on the whole issue. I was the moderator of the day. I first introduced the woman with a title Doctor and goes with the name Ligaya, last name Acosta.

I never saw it coming. Her long introduction about her achievements and past life was already ominous on what her talk would dwell on. No, it wasn’t ‘scientific and medical’, it was fanatic and yes, idiotic. The only time she used the word scientific was when she hit the lectern and told her bewildered audience she can prove that homosexuals are ‘deficient’ and she could prove it, yes ma’am, ‘scientifically’. Whoa. Out of the topic, she pursued and pushed it. She flipped her slides and introduced their Culture of Death conspiracy theory. DEATH as per her brilliant mind stands for D-Divorce, didn’t look on EAT as my eyes popped on H which stands for HOMOSEXUALITY. We, gay people, promulgate and promote a culture of death in this Catholic country, based on her presmise. She ranted on, how can gay people support RH Bill when we do not know what reproduction means or when we can’t even be reproductive ‘ eh ang pagtatalik na lalaki sa lalaki e di naman nakakagawa ng anak! ‘ AIDS pa dinudulot, kamatayan hindi buhay!

I felt like being there inside the crater of Bulusan. I walked out. I didn’t create a scene, I just left quietly and with dignity. I don’t want to give her the satisfaction of arguing with a Gay Catholic. I am so above her, I will not argue with a bitch with a title Doctor and goes with a name Ligaya. She doesn’t deserve her name, she doesn’t deserve my anger. I pity her 11 children and her henpecked husband.

Death is just a stroke away but they never thought of it. That same day, our Parish Priest (to pacify me perhaps) asked me to join him in officiating wedding rites for Myra and Lito. Myra has breast cancer, with her time tick-tocking already. But Lito, a tall, good-looking man, proposed marriage not out of pity but because of love and a blissful life (whatever is left of it) together. Because Myra can no longer stand up on her own, the wedding was set at their modest home. Myra isn’t rich, we had to bow to enter their cramped but clean house. Lito isn’t rich either or he is after any inheritance or pension. A tricycle with a golden heart, he finances Myra’s chemo sessions and buys her meds. Now, that’s love. That’s life. And they want that love-life to be bound by marriage. I was silently crying like everybody else. We were all witnesses not only to the heartwarming ceremony but also to one great love-life story.

Ligaya, the woman with a title Doctor sees DEATH in everybody and in everything.

Myra and her husband Lito, the tricycle driver, see LIFE full of love.

I am 43.

Written on one of my favorite shirts: Free the 43. Actually, it's a call on behalf of the 43 Morong health workers still detained in Camp Bagong Diwa. One fine day I was wearing that shirt and have realized that I could truly relate with the message. It finally sunk on me that I am already 43, but am I free? My mind, not just the shirt, with proverbial clenched fist is yelling: Freedom!

I am 43 and I want freedom from all worries. 20 plus-plus years ago, soothsayers have predicted the end of the world in year 2000. I was young and stupid to believe so, I got naturally scared. I thought of Noah and the Great Flood: I didn't know how to swim! Later on my life, I found myself swimming amidst the deep ocean of worries. I flooded myself with all the cares and worries of the world. I was close to drowning from all the unnecessary worries when I found Jesus holding a Life Vest specially made for me. He was there saying'don't be afraid, it's Me' and encouraged to walk above the waterworld of worries. Now, I am staying afloat even a tempest or a perfect storm would come.

I am 43 and I want freedom from negativity. There were years in my life that I was a walking bitch. I doubted almost every intention, motive, aspiration. I dampened anyone's enthusiasm to be with me. I shooed people and made them shut their mouths and shoot their faces. I slammed door to anyone who knocked, turned my back to anyone who asked. In reality, it was just my defense mechanism. I bitched to cover up my shortcomings. I bitched because I myself was worthless. I bitched because I was so negative towards almost every thing. I bitched because I was wounded. It took the Great Healer to make me finally decide to be happy and remove all the clouds of negativity. Today, though it's not a clear day every day, I feel sunshine is on me with Jesus shining brightly in my heart. By the way, I have resolved to stay away from negative people (including those rumormongers and Facebook stalkers). They are 'vexations to the spirit.'

I am 43 and I want freedom from fear of love. I was afraid to love, to even show or demonstrate affection towards anyone. I was afraid to be used and abused for showing love so I just kept to myself whatever love I felt. I was afraid to be rejected that's why I never made the first step. I was afraid to be left behind so I steeled myself not to give my heart to anyone. I was afraid to cry alone. The truth is I was crying, all by myself. I was crying for all the love in the world that I didn't notice or just let pass. I was crying for the pain I inflicted to myself. No one has truly hurt me. It was just me hurting myself for deciding to be alone and left alone. I shielded myself too much that the spikes and bolts I used to cover me started to kill me. A knight in the shining armor didn't come to rescue me, He came with a cross. Jesus unburdened me and carried the cross for himself. And He did it for love. Now, I have undergone more than an open heart surgery. Jesus showed me names of all the people I loved and I still love etched in my heart, including my parents, including you my friend who may be reading this. I just hope it's never too late to love again and be loved.

They say life begins at 40. I am 43 and I am free to begin my life all over again.

Munting Langit 7: Mga tagakalat at nagkakalat

"Whoever is not with me is against me and whoever does not gather around me, scatters."

Sa buhay natin marami tayong kinakalat. Minsan, ang buhay natin mismo ay nagkakalat. Maliwanag sa paalala ng Ebanghelyo ngayon: kung hindi ka tunay at ganap na kakapit kay Kristo, ang buhay ay sadyang magkakalat.

May mga mabuting tagakalat sa ating paligid. Noong isang umagang patungo ako sa talipapa, nakita ko si Aling Aida na nakatayo sa isang umpukan ng mga kababaihan. May mga naglalaba sa tabi, may nagkakape, may isang tinatanggalan ng kuto ang anak --- sila at iba pang babae ay nakikinig sa kinakalat ni Aling Aida. Saglit akong huminto at nakinig. Umagang-umaga, habang iba ay abala at ang ilan ay tulog pa, ito na si Aling Aida, naghahatid na ng Mabuting Balita, nagbabahagi ng Salitang Diyos at nanghihikayat na sumapi sa Batayang Pamayanang Kristyano.

Sa kabilang banda ay mga tagakalat ng kasamaan. Sila yung walang ginawa kundi gumawa ng kwento. Sila yung masaya ng may nasisirang buhay dahil sa tsismis na kanilang nilikha't pinalawig. Sila yung tagabulong, tagasulsol, taga-udyok, tagagatong. Di nila alam, sila yung mga buhay ay nagkakalat.

Ang masakit, mga taong Simbahan din sila tulad ni Aling Aida. Pero hindi tulad ni Aling Aida na tahimik na naglilingkod, sila ay maiingay, mga mapang-ibabaw, mapagkunwari. Sila yung mga mahilig mag-bida at magpasikat.Akala mo sila ang nagbigay ng donation kung umasta. Akala mo matulungin, pero ang totoo nais ka lamang nilang makasama sa kanilang 'network of katsismisan'. Sumasabay na nga sila sa uso --- dati sa gilid lang Simbahan naghuhuntahan o sa ilalim ng puno, dati linya lamng ng telepono sinusunog. Ngayon, load na ang inuubos makapagtext lang ng tsismis. Pati Facebook ay pinasok, para makapaghanap ng bagong 'ebidensya' sa kanilang hatid na tsismis.

Ang masakit, magaling silang magpanggap na sila ay mga mababait na 'sister' ng Parokya. Maraming nababaitan sa kanila. Siguro, totoo. Pero iba naman ang MABAIT sa MABUTI. Mabait nga pero mabuti ba ang hangarin? Mabait nga sa kapwa pero mabuti ba siyang alagad ni Kristo? Anong balita ba ang kanilang hinahatid? Ano ba ang kanilang kinakalat?

Mabuti na lamang ay may mga Aling Aida sa aming Parokya. Nagkalat man ang mga 'mababait na tsismosa', nananaig pa rin ang mga 'mabubuting tagakalat' na matiyagang tagataguyod ng Munting Langit dito sa lupa.

munting langit 6: maliliit na pamamaraan