Monday, November 28, 2011

Trying new things at 44

I am 44 and I want to learn and explore more.

Yesterday, I pushed myself to go to a higher level of Yoga. After all the flexing, stretching and balancing, I thought I was ready to twist or be twisted. Back in grade school, I was the champion in Bending Bodies Game.  I dreamt of becoming a gymnast, Nadia Comeneci was my hero. But I never really pursued that. I procrastinated all my life. But yesterday I was as stubborn as a fearless child:  resolved to join the more  difficult Yoga class.  I flexed my body like never before. Like I stood on mid-air. Like I flew and soared. I was like my hero, graceful in every execution and installation. At 44, I am ready to do more.

And you think the 'higher' Yoga was enough for me? No, I went on to join another group exercise. This time, 'ang nakakawalang poise' called Body Combat. I looked at my 'classmates' and talked to myself aloud: Tonichi, if these people can do it, why can't you?  When the class started, I am humbled and must be humiliated at first. My classmates moved like butterflies that stung like bees. They punched, they boxed, they kicked  --- they knew the steps, they knew the moves, the routines. They are Alis and I was just Nonito --- no, a nobody. For the first round, I thought of giving up. I was near the exit, I can just leave without being noticed. Nobody noticed me anyway when I came in. I learned that in that class, there's no special treatment for new students. It's either you join them at the floor, watch and learn, or walk out that door. But yesterday I was like a caterpillar that's so excited to be a butterfly that stings like a bee. Yelled to myself: This is it Tonichi! Punch, Box, Kick, Jump, Cut, Jab! I knew I was 'mukhang tanga' in following and missing the routines. But at the end of last round, I was standing like Ali or Manny or Nonito --- no, I was just Tonichi. Fierce and fearless. At 44, I am reinventing and rediscovering myself.

What will I do next?




Tuesday, November 22, 2011

Maging sunshine para sa iba

I've got sunshine on a cloudy day...' - My Girl.

Maulang araw na naman sa ating lahat. Traffic, may kaunting baha, basa sa paligid, mahirap magpatuyo ng damit, nakakatamad kumilos, nakakaantok --- at marami pang ibang 'sickness' na bitbit ng ulan. Pero sa ibang tao, araw-araw umuulan. Araw-araw may pinagdadaanan. May problema, may balakid sa pangarap, may bitbit na alahanin. Every day is cloudy for some people due to their problems, worries, anxieties, and fears.

Maaaring walang pang-tuition, walang pambayad sa Meralco, walang load. Iniwan ng boyfriend, binasted ng pinakasisinta, pinagpalit sa iba. Maaaring bumagsak sa exam, di pumasa sa interview, di nakasagot ng maayos sa recitation. Maraming ulan na pinagdadaanan. Maaaring ambon o bagyo sa ilan, pero alahanin pa rin para masira ang araw ng sinumang may bitbit nito.

Kaya sana, maging sunshine tayo para sa kanila. Huwag nang magsuplada. Iaabot na yung bayad sa jeep at huwag nang magbingi-bingihan. I-hold na yung elevator para makasakay si Ate na maraming bitbit (literally and figuratively). Umusog na ng kaunti para maging komportable yung iba maski papaano. Paunahin na yung nagmamadali, huwag nang mainis. Huwag nang magpakanega, huwag nang bumisina nang bumisina. Huwag nang sumimangot o magmura. Huwag nang mambara, huwag nang kumontra sa post nag may post, huwag nang magcomment sa wall ng iba kung alam mong ikakasama lang ng loob niya. Huwag nang mangflood ng mga hinaing o reklamo mo sa buhay. Hayaan na rin yung mga flood ng flood, tweet ng tweet --- tandaan, may pinagdaraan nga lang at maaaring sa social network lang may kumakausap sa kanila.

Hindi naman kailangang kumandirit o mag-ballet sabay awit nang 'goood morniiing sa inyooooooo'. Smile lang ayos na. Sige samahan na rin ng Good Day o Seize the Day parang McDonalds lang. Basta mahalaga, maski papaaano, nakapagpagaan tayo ng pakiramdam ng iba. Malay mo, yung binati mo ng Good Morning e manghoholdap pala ng banko dahil desperado na. Pero dahil binati mo siya, nagbago isip at hinarap ang araw ng may pag-asa.

Sa Ebanghelyo ngayon [Luke 21:5-11]. , panay katapusan ang pinahayag ng Panginoon: katapusan ng templo, katapusan ng Jerusalem, katapusan ng sanlibutan. At maraming tao na parang ganun ang pakiramdam araw-araw. May lindol sa paligid, may kulog sa dibdib, may delubyo sa isip, may kalamidad na sa kanila'y bumabagabag, may digmaang nananaig sa kanilang ginagalawan, may taggutom sa hugkag na pagkatao at tagtuyot sa pagod nang mga puso.  May ambon, may bagyo, every day is cloudy.  Pero binibigay ni Hesus ang walang katapusang awa at pag-asa, walang katapusang pag-ibig at pagmamalasakit, walang katapusang kaligtasan. Si Hesus ang tunay na Sunshine ng ating buhay na nagbibigay liwanag araw-araw, si Hesus ang nagbibigay gabay para malagpasan anuman ang ating pinagdadaanan.


Nawa'y tulad ni Hesus, maging sunshine tayo para sa iba. Smile.










Monday, November 21, 2011

Huling Asa

This is the last time that I will write or talk  about him. Tawagin na lang natin siyang Asa Boy. Siya ang laman ng  ilang blog, siya rin ang laman ng kuwento ko sa ilang kaibigan kong hiningan ko payo ng kung go or no go. Apparently, no go na talaga. At kahapon nga, natuldukan na ang anumang natitirang pag-asa na maging kami nga.

May common friend (CF) kami, nagkita kami kahapon sa gym. Sabay kaming nagbuhat. Alam ni CF na ayaw ko nang pag-usapan si Asa Boy. Pero kahapon, while he was spotting me on incline press, sinabi sa akin ni CF na nagpaalam na si Asa Boy sa kanya.

Paalam? Mag-aabroad?


Uy, biglang naging interesado...


Wala lang, gusto ko lang malaman...


Wag na, baka magalit ka lang...


May mga bagay na sana nga hindi na lang natin nalalaman o hindi na lang pinaalam. Pero dahil sinimulan na ni CF, hindi ko na siya pinigilang magkwento.

Hindi siya mag-aabroad, sasama na kay Senator.


Si Senator ay ang kanyang kliyente. Mayaman siguro, hindi ko alam. Maganda siguro estado sa buhay, hindi ko alam. Noong nag-uusap pa kami ni Asa Boy ay hindi ko tinatanong ang tungkol sa kanila ni Senator, bilang respeto. Nagkuwento siya tungkol rito pero hindi ako nagtatanong. Minsan tinutukso ko siya rito, pero naiinis siya pag ginagawa ko to. Honest naman si Asa Boiy na madalas siyang regaluhan ni Senator. Alam kong may hindi siya sinasabi tungkol sa kanila ni Senator, pero hindi nga ako nagtatanong. Pero ngayon parang ang dami kong tanong.

Ibabahay na siya ni Senator?


Sila na ni Senator?


Paano na trabaho niya? Kay senator na siya magtratrabaho? Kay Senator na siya aasa?


Paano na kami? Paano na ako? Asa pa ako?


Hindi na, hindi na talaga. Sabi nga ni CF, mukhang kiniwento sa kanya para ipaalam na rin sa akin. Para matapos na ang lahat, para mawala na anumang natitirang pag-asa. Sabi ko nga, wala naman talaga siyang maasahan sa akin. Hindi ko naman kaya ang ibinibigay a sa kanya ni Senator. Hindi ko kayang tapatan, hindi ko sasabayan.

Pero sabi ni CF, hindi naman pera o materyal na bagay ang inaasahan sa akin. Sabi raw ni Asa Boy, umasa raw siya na may patutunguhan kami. Umasa raw si Asa Boy sa akin, sa aming dalawa bilang isa. Pero dahil sinabi ko raw na wala, umasa na lang siya ibang bagay. Umasa na lang siya kay Senator.

Hay. Promise, last na ito.




Thursday, November 10, 2011

In fairness to me

Sa aking  FB status kahapon, tinanong ako ng isang kaibigang pari kung sino kaaway ko. Sabi ko, wala akong kaaway. Ang boring na nga ng buhay ko kasi matagal-tagal na rin akong walang kaaway. Not that I wish for it, nakakapanibago lang. And I like the change, I like the peaceful difference of not having an enemy.

Pero alam kong may mga taong ngitngit o galit sa akin. Ang nakakaloka, hindi ko alam kung bakit. Para bang nagising na lang sila isang umaga at nag-usap-usap na huwag nating pansinin si Tonichi. Pero alam ko rin naman na noon pa man, may something na yung friendship namin. It stood on a hollow ground. Shallow. Didn't blossom or grow. Sa simula mo lang, wala nang spark o magic.

Ang masakit, ako palagi yung kontrabida, ako palagi yung suplada, ako raw yung namimili, ako raw yung hindi mabait.

Sigh.

In fairness to me, hindi ko naman hinahangad na sabitan ng medalya sa pagiging pinakamabait. Pero nagsusumikap akong MAGPAKABUTI. Hindi rin ako nagpapanggap na mabait na laging nagbibigay ng kung ano-ano, tapos may agenda pala. Tapos maninira pala ng kapwa. Tapos sasaksakin pala sa likod ang mga taong di nila gusto. Magpapanggap na mabait, itataas ang sarili at magmamalaki. Sige na, kayo na ang mabait. Basta ayokong masiraan ng bait.

In fairness to me, hindi ako namimili ng kaibigan. Sa dami nang naranasan kong rejection, sa dami kong kakilalang bading na biktima ng di pagtanggap ng lipunan --- ako pa ba ang magiging choosy? Dun sa may tunay na nakakakilala sa akin, makikita na pati sa sikyu, tricycle driver, nagwawalis ng kalye e chumichika ako.At kinukuha akong ninong ng mga anak nila kahit hindi ko naman sila close. (Hindi ko na nga mabilang inaanak ko, basta lagpas 45 na.). That's the point, aminin na natin, namimili tayo ng kaibigang pwedeng sabihan ng sikreto o talaga ka-close. Namimili tayo ng taong pwede tayong humarap ng walang make-up o maskara. Namimili tayo ng kaibigang pwedeng  tumawa ng malakas na kita ngala-ngala. Hindi yun pagiging choosy, hindi yun rejection. Sadyang may iba't ibang level lang talaga ng pagkakaibigan.

At hindi ko pinipilit na kailangan e paakyatin mo rin ako sa kuwarto mo. Hindi ko rin pinipilit na isama ako sa lahat ng lakad sa lahat ng oras. Hindi ko rin pipilitin na maging Ninong ng anak mo. Sadyang may kaibigang para sa tamang oras, lugar at pagkakataon. At may kaibigan ding pang-all around, pang all the time. Mayroon din naman kaibigang may parameters. Aminin man natin o hindi.

In fairness to me, hindi naman talaga ako si Lucy Torres na Miss Congeniality ang special award.  At lalong hindi ako si Sharon Cuneta na Miss Photogenic ang award dahil laging naka-smile at lahat favorite. Pero hindi ako suplada. Para lang akong si Gretchen Barretto. Hindi suplada, maganda lang talaga.

In fairness to me, ayoko nang maging kontrabida. Tapos na ang episode na pagiging Cherie Gil at Gladys Reyes ko. Hindi naman talaga ako bad. Pero para na akong kinahon sa ganitong label. Minsan nakakainis, minsan nakakaiyak, minsan nakakagalit, minsan sabay-sabay na emotions. Eto ka na nga, nagsusumikap na magpakabuiti pero nakatatak na talaga sa'yo na bitch ka, bad ka, mataray ka Tonichi, kilala kita Tonichi pala-away ka...

Sigh.

In fairness to me, I know I have mellowed, I have matured gracefully and beautifully. I am not picking my battles, on the contrary, I am not picking any. Yung mga dating kaibigan na ayaw na sa akin, so be it. Ganun talaga. I will take comfort to the fact na wala naman akong atraso sa inyo. Ang alam ko lang, alam na lahat na bading ako, kayo hindi...mahirap talagang itago yan, mga neng.

In fairness to me, I am Gretchen Barretto. You want war? I won't give you war, because I am enjoying this peace so much. Maiinggit na lang kayo mga girlash.

.  

Wednesday, November 2, 2011

asa

Nabaligtad na yata ang mundo. Noong isang blog ko, ako nagsabi na 'di na ako aasa pang muli...'. Pero kahapon, siya ang nagsabi sa akin nito. 


Siya: Ano ba, sabihin mo mga kung may pupuntahan to...sabihin mo kung wala, para di na ako umasa...


Ako: Ha? [Iniba ko topic] Kagigising mo lang ba?


Siya: Oo, pero alam ko sinasabi ko, ano nga, may dapat ba akong hintayin o wala? Para di na ako aasa...


Ako: [tumawa lang]


Siya: Ganyan ka naman, akala mo lahat joke...


Ako: Seryoso ba? O sige, wala na lang...


Siya: Anong wala?


Ako: Yung tanong mo di ba...tama ka, para di ka na nga umasa...Siguro yun ang safe answer...


Siya: Safe answer?


Ako: Kasi ayokong magpa-asa. I know the feeling...Yun. Gusto ko lang i-enjoy nang walang inaasahan...


Siya: Sige...


Ako: Anong sige?


Siya: E wala naman pala, di sige. [sabay alis]


Ako: [tulala - walang background music - walang maramdaman]


The truth is I love being loved. I love being in love. But having a relationship because of that love is way too heavy for me. No, not because of my religious convictions or 'hang-ups' - as they say. No, not because I am scared of what people, including my brothers and relatives, would say. No, not because I am not ready; I am too old for it actually.


But yes, I love love but I just can't handle it. 


Ngayon, aasa pa ba akong may magmahal sa akin?