Wednesday, November 2, 2011

asa

Nabaligtad na yata ang mundo. Noong isang blog ko, ako nagsabi na 'di na ako aasa pang muli...'. Pero kahapon, siya ang nagsabi sa akin nito. 


Siya: Ano ba, sabihin mo mga kung may pupuntahan to...sabihin mo kung wala, para di na ako umasa...


Ako: Ha? [Iniba ko topic] Kagigising mo lang ba?


Siya: Oo, pero alam ko sinasabi ko, ano nga, may dapat ba akong hintayin o wala? Para di na ako aasa...


Ako: [tumawa lang]


Siya: Ganyan ka naman, akala mo lahat joke...


Ako: Seryoso ba? O sige, wala na lang...


Siya: Anong wala?


Ako: Yung tanong mo di ba...tama ka, para di ka na nga umasa...Siguro yun ang safe answer...


Siya: Safe answer?


Ako: Kasi ayokong magpa-asa. I know the feeling...Yun. Gusto ko lang i-enjoy nang walang inaasahan...


Siya: Sige...


Ako: Anong sige?


Siya: E wala naman pala, di sige. [sabay alis]


Ako: [tulala - walang background music - walang maramdaman]


The truth is I love being loved. I love being in love. But having a relationship because of that love is way too heavy for me. No, not because of my religious convictions or 'hang-ups' - as they say. No, not because I am scared of what people, including my brothers and relatives, would say. No, not because I am not ready; I am too old for it actually.


But yes, I love love but I just can't handle it. 


Ngayon, aasa pa ba akong may magmahal sa akin?

No comments: