Tuesday, January 25, 2011

Relo 3

Ang wall clock namin sa bahay ay abante ng mahigit sa sampung minuto. Ganundin sa relong bigay ng aking kaibigan. Katwiran ko ay ayokong mahuli sa anumang lakad, ayokong mataranta, ayokong mabansagang late-comer. Pero ito rin mismo kaya hindi ako mahilig magrelo: ayokong paalipin sa oras. Sino bang may gusto na laging nakatingin sa orasan? Sa iba, parang ang bagal ng oras. Sa iba, laging bitin o kulang, laging mabilis, madaling lumipas. Sa akin, sakto lang. Lagi akong may oras dahil ayokong ang oras ang magdikta ng aking buhay.

Bago mag-Pasko binigay ng aking kaibigan ang relong suot ko ngayon. Pasalubong niya ito sa akin galing Amerika. (May iba pa siyang binigay pero hindi ko na babanggitin kung ano-ano at baka mainggit ang iba naming katropa). May kalakip na sulat ang munting kahon:

Pare, alam kong hindi ka mahilig magsuot nito. Pero pinaghirapan kong hanapin ito. Kaya sana isuot mo...

Medyo tinamaan ako sa sulat at naalala ko ang Papa ko. Naalala ko ang inis at tampo niya nuoong hindi ko nga sinuot ang relong graduation gift niya sa mismong araw ng aking pagtatapos. Nakabalik na siya sa Saudi ay halos di niya ako kinausap o kinibo man lang. Inisip ko na lang na sanay na ako ng ganun. Manhid na rin siguro ako. Hindi ko na ikukuwento ang relasyon naming mag-ama pero naging daan sana ang relong graduation gift niya sa akin para maski papaano ay may connection kami habang nasa Saudi siya. Subali't yung mismong relong graduation gift niya ang nagpalalim ng aming hidwaang mag-ama.

Noong nagtapos na ako ng kolehiyo at nagtrabaho sa isang ad agency sa Makati, pinadalhan ako muli ng Papa ko ng relo. Mas maganda, mas mamahalin. Ang tingin ko nga ay may ginto sa gitna, Sauding-saudi ang dating. Bago ang relo na iyon ay simubukan ko na ring magka-Swatch, Tag, at Guess. Lahat ng yun ay hindi ko rin nasuot ng matagal. Iniisip ko nga ngayon, saan nga ba napunta ang mga relong yun?

Pero itong relong mamahalin na bigay ng Papa ko, alam ko kung saan napunta. Lagi ko itong suot para makabawi sa ginawa ko sa graduation gift niya. Saka isa pa, bagay na bagay na pamporma sa mundo ng advertising. May ilang kaibigang tinutukso akong Saudi Boy, anong oras na? Pero hindi ko pinapansin. Pakiramdam ko lang, inggit sila dahil mukha talagang sosyal ang relong mamahalin na bigay ng Papa ko.

Ang hindi ko alam, ang relong mamahalin na bigay ng Papa ko ang magiging mitsa ng buhay ko. Naholdap ako sa Quezon Ave. Ang masakit pinaghubad pa ako. Inalis ko lahat ng suot ko maliban sa aking underwear at sa relong mamahalin na bigay ng Papa ko. Binigay ko ang wallet at kinuha pati sapatos ko. Pero ang relo, pilit kong tinakpan. Sabi nuong isa sa holdaper, akin na yang relo mo. Sabi ko, Boss, arbor na lang to, bigay sa akin ng Papa ko eh, importante to sa kanya, kaya dapat pahalagahan ko....Ayaw mo, ayaw mo? Sigaw noong isa pang holdaper, habang inuundayan ako ng saksak at ako naman ay ilag nang ilag. Nadaplisan ako ng isang beses sa may hita at nang nakakita na ako ng dugo ay sinuko ko na ang relong mamahalin na bigay ng Papa ko.

Iyak ako ng iyak sa galit. Pinulot ko ang mga damit at medyas na kanilang kinalat sa kahabaan ng Quezon Ave. Sumakay ako sa taxi at nagpahatid sa bahay namin. Di ko pinansin ang sugat ng daplis na saksak. Ang iniisip ko ang sugat na lilikhain na naman ng relong mamahalin na naholdap lamang. Iisipin na naman ng Papa ko, hindi ko pinahalagan ang bigay niya, ang anumang galing sa kanya.

...pahalagahan mo iyan ha... - ito yung huling kataga sa maikling sulat na kalakip sa relong bigay ng kaibigan ko bago mag-Pasko. Kaya naalala ko ang Papa ko. Sana napatawad na niya ako, saan man siya naruroon ngayon. Sana nga napahalagahan ko hindi lang ang anumang relong bigay niya, kundi siya mismo noong nabubuhay pa siya. Sana napahalagahan ko ang pagiging mag-ama namin.





Monday, January 24, 2011

Relo 2

Habang may ginagawa akong research, parang nanadya ang relong bigay ng aking kaibigan. Bagama't nakalong sleeves ako, ang relong bigay ng aking kaibigan ay tila nakasilip at naghihintay o maaaring nagbabantay sa aking sususunod na hakbang ngayong araw. Tila ba nagpapaalala na ipagpatuloy ko na ang kuwento ko tungkol sa relong graduation gift ng Papa kop.

Hindi ko nasuot ang relong graduation gift ng Papa ko sa araw ng aking pagtatapos ng high school. Lame excuse pero totoo, nakalimutan ko. Ang aga-aga kasi ng 'call time', tanghaling tapat samantalang alas tres pa naman yung simula ng programa. Kailangan daw ay nandun na kami at nakasuot na ng Barong Tagalog. Ang mga parents at iba pang guests ay dapat nakapasok na sa venue ng 2PM. Dahil dito, nagmamadaling nauna na ako sa aking mga magulang. Pawis na pawis akong dumating sa venue at unang inintindi ay yung ayos ng aking buhok. Noong medyo nahimasmasan ay nakipagkuwentuhan na at harutan sa mga kaibigan. Kulitan. May iyakan at kung ano-ano pang kaeklayan. Wala sa isip ko yung relong graduation gift ng Papa ko.

Noong pinapila na kami para sa simula ng martsa, natanaw ko na ang aking magulang sa assigned seat nila. Kumakaway ang aking Papa. Akala ko naman ay excited lang siya. Ngumiti lang ako dahil bawal pa kaming lapitan at hindi kami puwedeng umalis sa pila. Habang nagmamartsa ako ay natanaw ko pa rin ang Papa ko na parang may sinesenyas. Hindi ko naintindihan.

Natapos ang graduation, yakapan at piktyuran, at nakarating na sa bahay kung saan may salo-salo ang pamilya. Dun ko lang napansin na parang tahimik ang Papa ko bagama't kasama namin siyang kumakain. Inisip ko lang na pagod siya o naiinitan o naiinip. Hindi ko inisip na siya ay naiinis.

May party sa aming bahay noong kinagabihan. Nagpunta ang mga kaklase ko at iba pang kaibigan sa ibang batch. Nag-disco kami sa bahay. Masaya kami at maingay. Sayawan kahit marshmallow at hotdog lang ang pagkain. May punch na nilagyan namin ng gin, ayun, lalo kaming naging maingay at magulo. Ala-una ng madaling araw ay nahinto ang kasiyahan. Binuksan kasi ng Papa ko ang ilaw at pinatay ang tugtog. Tapos na raw ang party. Pinauwi ang aking mga bisita.

Napahiya ako noon at parang gusto kong awayin ang Papa ko. Pero dahil, pagod at lasing na rin ako, natulog na lang akong luha sa aking mga mata.

Tanghali na akong nagising, tinamad bumangon at nakatitig lamang sa kisame. Inisip ko yung magaling kong ama. Thank you for spoiling my night. You did it again, Papa, you made another reason for me to hate you. Yes, I hate you! Para akong si Sharon Cuneta sa Dear Heart na walang tigil sa pag-eemote. I hate you!

Mayamaya ay bumangon na rin ako at inayos ko ang kama. Sa pagpagpag ko ng unan at kumot, may maliit na kahon na bumagsak. Ang relong hindi ko nasuot sa araw ng graduation. Ang relong bigay ng lalaking kinamumuhian ko nuong oras na iyon. Ang relong pinaghirapan ng Papa ko sa Saudi. Ang relong dahilan ng kanyang pananahimik at pagpapahinto ng aming party. Ang relong magpapatibay sana ng aming connection bilang mag-ama.

Pero dahil na rin sa relong hindi ko sinuot nuong graduaton ko, nadagdagan ang lamat ng aming relasyon bilang mag-ama.

Friday, January 21, 2011

relo

Ako ang taong hindi mahilig sa borloloy sa katawan. Wala akong alahas at hindi talaga ako magsusuot; galing Saudi o may hepa ang tingin ko sa mga taong maraming suot na alahas. Maski relo ay di ko nakagawiang magsuot. Pero ngayon habang tinitipa ko ito ay eto at 'nakakabigat' sa aking kaliwang braso ang relong regalo ng aking kaibigan noong Pasko.

Halos lahat ng naging relo ko ay galing sa mga taong mahal at minahal ko.

Noong grumadweyt ako ng grade school ay relo ang regalo sa akin ng Mama ko. Natatandaan ko pa ang galak sa mukha ng aking ina noong inabot niya sa akin ang munting kahon. Mas excited pa siya sa akin noong sinisira ko na ang balot at kitang-kita kong namilog ang kanyang mga mata noong tumumbad ang maganda at mukhang mamahaling relo. Suot mo na, suot mo na...kitam bagay sayo...naku anak, tamang-tama sayo... Sabay pupog ng halik sa akin. Tuwang-tuwa siya sa aking bagong relo na siya ang nagbigay. Sa aking isip, alam kong mahalaga sa Mama ko ang regalong iyon kaya sinuot ko ito saan man ako magpunta. Kaya nga noong first year high school ako ay napagkamalan akong anak-mayaman dahil sa relong bigay ng aking Mama. Dahil dito, tinago ko ang relo sa aking bag at sinusuot lamang kapag malapit na ako sa bahay namin. Para lang makita ng Mama ko na suot ko ang relong regalo niya.

Noong nagpunta sa Saudi ang Papa ko ang unang padala niya sa akin ay relo. Medyo mas malaki ito kaysa sa bigay ng Mama ko, dahil binata ka na, sabi niya sa kalakip na sulat. Tinago ko pa rin ang bigay ng Mama ko at sinuot ang galing sa Papa ko. Tukso ng mga kaibigan ko, hindi raw ako pantay maglakad dahil sobrang bigat ng aking bagong relo. Kaya ang ginawa ko, tinago ko na lang ang relong regalo ng Papa ko sa kahon kasama ng relong regalo ng Mama ko.

Malapit na akong magtapos ng high school ay umuwi ang Papa ko para siya raw magsabit ng aking medalya. Natural hinanap niya ang relong pinadala niya dati. Sabi ko, tinago ko. Kinakahiya mo ba ang regalo ko sa'yo? Gaya ng alam ng nakakarami kong kaibigan, hindi ako close sa tatay ko at alam kong pamamaraan niya yung pagbibigay ng relo upang magkaroon kami ng 'connection' kahit wala siya dito sa Pilipinas. Hindi ako nakasagot sa tanong na iyon pero alam kong nasaktan ko siya. Kinagabihan habang kumakain ay may inabot siya sa akin, maliit na kahon na alam ko na kung anong laman: relo. Suot mo iyan sa graduation mo ha.

Alam kong pag sinuot ko ang relo na iyon ay, kahit papaano, mapapasaya ko ang aking mga magulang. At alam ko rin na testamento lamang ang relo sa pagiging proud sa akin ng Papa ko, maski mas maraming taong hindi kami nagkita, mas maraming taong hindi kami nagkausap, mas maraming taong magkalayo ang aming kalooban sa isa't isa. Alam kong mahalaga sa kanya ang relong regalo niya sa akin kaya napagpasyahan kong isusuot ko ito sa araw ng aking graduation.

Pero hindi ko ito nasuot.

(to be continued)

Wednesday, January 19, 2011

Pari

Marami akong kaibigan at kakilalang pari. Pinagmamalaki ko ito pero hindi ibig sabihin na ito ay pasaporte ko sa anumang pabor o bentahe. Bagama't magkakaibigan kami, alam ko pa rin ang limitasyon, nirerespeto ko ang kanilang abito at pangako sa Simbahan, ginagalang ang kanilang bokasyon. Ito ang dahilan kaya hindi ako pumapasok sa silid ng sinumang paring kaibigan ko. Gaano man kami kadikit, gaano man ang tiwala na binibigay sa akin, alam ko pa rin na bawa't indibidwal ay may pribadong buhay. Bawa't isa ay may kani-kaniyang space, maging pari man siya o lalo nga't pari siya.



Dahil marami akong kabigang pari, akala ng iba ay marami akong kuwento tungkol sa mga pari. Inaasahan ng karamihan na ako ang silbing tagapaghawak ng mga sikreto ng mga pari. Ang katotohanan, mas marami silang sikretong hawak tungkol sa akin dahil sa kanila ako nangungumpisal. Kaya kung akala ng lahat na may tsismis akong alam tungkol sa sinumang pari, nagkakamali kayo.



Pero yun ang totoo, maging ang mga pari ay hindi ligtas sa mga tsismoso't tsimosa, sa mga malisyoso't malisyosa, sa mga makabagong Pariseo. Yung paring kaibigan ko, natsismis na bakla. Dahil close kami, bakla rin daw si Padre. Kaya ayun, inaabangan ang pilantik ng daliri, paghawi ng buhok, pagtinis ng boses. Lahat lalagyan ng kulay at ibig sabihin, patungkol sa kanilang hinuha na bakla nga si Padre.



Noong nagkaanak ang sekretarya ni Padre, natsismis naman na siya ang ama. Kasabwa't pa raw ako. Ako raw ang tulay, ako raw natataranta sa pagtatago sa kanilang dalawa. Hay. Ano ba talaga Kuya? Bakla ba o nakabuntis? Ang masakit, ang nagtsitsismis nito ay mga taong malapit mismo kay Padre, mga taong pinakikinabangan si Padre.



Maging si Hesus ay biktima rin ng tsismis at ng mga taong walang magawa kundi magbantay ng bawa't kilos at salita ng kapwa. Sa Ebanghelyo ngayon (Marcos 3:1-6), ang mga Pariseo ay nagmatyag kay Hesus kung pagagalingin nga nito ang paralitiko sa Araw ng Pahinga. Noong nagpagaling nga si Hesus, nagtipon-tipon naman sila sa mga iba pang may galit kay Hesus at dun ay nag-usap ng mga pintas at kuwento laban sa Panginoon.



Kitam, maging si Hesus biktima ng tsismis! Maging mga pari! Walang sinisino ang mga manghuhusga at mapaggawa ng kuwento. Ang mas lalong masakit, ang mga tsismoso't tsismosang ito ay mga taong nagmamagaling, nagpapanggap na mabait o nagmamalasakit, at kunwaring naglilingkod sa Simbahan.



Pero ito lang masasabi ko, ang pari ay pari ng walang hanggan. Walang sinuman o anumang tsismis ang makakasira nito hanggang sila ay naglilingkod dahil at para kay Hesus.

Tuesday, January 18, 2011

Top Five People to Block, Unfriend and Unfollow in 2011

They are everywhere, so beware. Here goes.

1. Miserable people wanting you to be miserable too. As they say, misery loves company. But hold it, don't let yourself be drawn and get drowned by this type of people. For them listening to their vents is never enough, you have to actually find your own miseries. Feeling for them is not sufficient, you have to actually despair and feel frustrated in life even you have no reason to. That's the truth, they are miserable and desperate and they want everybody else to be the same.

2. Rumor mongers. Their tongues are bladed, their words are the fiercest weapon man has ever invented. Rumors do kill people so why let them float? Stay away, stay away or be swayed.

3. Posers and Fakes. They don't just steal or assume identities, they make you believe they are what they are not and they are not what they are. They project to be caring and protective friends; the truth is, they just want to hear your stories so that they will have stories to tell to somebody else. They will feed you not just stale food but wrong info about other people and about themselves. They pretend to be sweet, religious and kind hearted but the truth is, they swarm your FB photos to make up stories. They stalk you to have something to talk about. They don't care if you're a priest or a basketball player, all they want is your CI.

4. Nega. Nitpicking is their hobby, finding fault is an achieved skill. Kvetching is their favorite past time, venting ires and tempers is like a second skin. They are never proactive, they never do anything except to yak and yak and yak. Their tweets, wall posts and statuses are all about everything B-A-D. Nothing and no one is too good for them except themselves. As Desiderata states, they are vexations to the spirit, so why do we have friends like them?

5. Plagiarists. An SC justice, speech writers of MVP, a prof from UP ---- they did it and it doesn't mean it's cool to follow. So please, if you'd post a quotation, make sure you don't claim it as your own. If you can't cite or footnote the source, don't make it appear it's your original. If you'd write a note or a blog, make sure your idea is not copied or derived from another blog. Stealing blogs is a cyber-crime. Plagiarism is a crime. Intellectual property is protected by law. You don't want to be labeled criminals or have friends like them.

Monday, January 17, 2011

Top Five Diet Plans in 2011

This is how I ate in 2010 and I will continue to do so in 2011:

1. Meatless lunch at least twice a week.

2. No extra rice to half rice to no rice at all.

3. No snacks or if you must, try vegetable juice like carrot or malunggay juice. Some fruit juices have too much sugar but you can also try grape and jackfruit.

4. Eat More Fish. protein from the sea is definitely better than any meat, even white meat.

5. No junk food. Sodium, sugar and everything harmful and addictive, that's why they are called junks.

And here are the sins, when it comes to eating, I committed in 2010 that I hope to stop or moderate in 2011.

1. I love all the desserts at Cocktales in Trinoma. As they say, desserts are stress busters.

2. I am a buffet warrior. From Spiral to Yakimix to Dads to ABSCBN parties. Hopefully, I would have the power to say no to all buffets (Good luck to me!)

3. Japanese burger and shawarma.

4. Hazelnut Choco and Quezo Real ice cream from Selecta; Pistachio and Tiramisu Ice Cream from Amici. Yummy!

5. Sub zero beer in Foodlocker. Can anybody resist this one?

Bata

Lahat tayo ay minsang naging bata. Maging ang Diyos, sa kanyang pagkatawang tao, ay dumaan sa pagiging bata. Kaya nga kahapon ay ipinagdiriwang natin ang Kapistahan ng Santo Nino. Sari-saring imahe, iba't ibang interpretasyon ng Batang Hesus. May dumadayo at nakikiindayog sa Sinulog; may namamanata at sumasama sa prusisyon sa Tondo o Pandacan. Nakikisaya, nagbibigay pugay kay Hesus na minsang naging bata.

Sa Ebanghelyo ay binigyang diin ni Hesus na upang tayo ay maligtas ay dapat tayong manatiling bata o tumulad sa katangian ng mga bata. Subali't pinaalala rin na sinumang hindi nangangalaga o yumuyurak sa mga karapatan ng mga bata ay tiyak na mananagot sa kabilang buhay.


Ano bang mga katangian ng mga bata? Sabi, di raw marunong magsinungaling. Pero ang katotohanan, marami na ring bata ang magaling gumawa ng kuwento o magsabi ng hindi totoo. Sabi, inosente at payak ang kaisipan. Pero ang katotohanan, maraming bata ang batak na sa trabaho, mga child worker, mga namamalimos, mga naglalako ng paninda, mga humaharap na sa araw-araw na karera ng buhay, mga batang kailangang mag-isip ng paraan kung paano makikipagbuno sa mundong ibabaw. Sabi, busilak ang kalooban at likas ang kabutihan. Pero ang katotohanan, hayag na rin ang mga bata sa mga makamundong pagnanasa, sa mga pang-aabuso, sa materyalismo, sa mga panunuhol at pandaraya, sa mga kasalanang dati-rati ay gawain lang nga nakakatanda.

Pero yun ang katotohanan, tayong mga nakakatanda ang sumira sa mga likas na katangaian ng mga bata. Tayo ay nagturo sa kanilang magsinungaling dahil di naman natin talaga pinapakinggan. Tayo ang nagtulak sa kanilang tumayo sa lkanilang mga sariling paa at sa mundo'y makipagsapalaran dahil di naman natin ginalang mga pangangailangan at karapatan. Tayo ang naghatid sa kanila sa mundo ng kasalanan dahil tayo ang nagbukas ng pintuan at nagbiugay ng di magandang halimbawa.

May panahon pa kung tatanggapin lang natin ang ating pananagutan sa mga bata. Hindi lamang tuwing Pasko o tuwing nanghihingi ako sa ating Children's Christmas Party. Araw-araw ay pananagutan nating pangalagaan ang karapatan, kakayahan, katangian ng mga bata.

May pag-asa pa kung yayakapin lang natin ang katotohanang: minsan tayo rin ay naging bata, minsan si Hesus mismo ay naging bata; kaya hindi natin hahayaang mapariwara at mawala ang saysay ng bawa't bata.

Tuesday, January 11, 2011

Top Five in 2011: Part 2

Top Five People I Wish Not to See or Hear in 2011

1. Bishop Oscar Cruz. As a Catholic, I will defend my faith and my religion. But that doesn't mean I will defend members of the clergy who swagger their habits to manipulate others in their flock. This Bishop should stop blabbering or people think he's demented or simply KSP. Just yesterday he quipped that devotion to Black Nazarene proved that we're in deep poverty. I don't know where he studied Philo 102 (Logic) but he's implying that we cling to God because we are poor. Hello, Bishop, it is called FAITH. We believe, we pray, we worship, we join the procession, we touch, we cling, we weep... all because of FAITH. How about you Bishop, you talk a lot because of what? MOney? Hmmmm, jueteng money?

2. Raymond Gutierrez and Tim Yap in Party Pilipinas. So gay but they refused to be labeled such. Well, that's their right and I don't really give a damn if they are closeted or posers or bis. All I am caring about are the children watching them. Parental Guidance tag is not enough. It's not of being gay that they make them bad for TV, it's the fact that they are what they are.


3. Katrina-Hayden-Vicky. I saw Hayden at Fully Booked, Boni High last Tuesday night. He looked fresh and rich. Dear Katrina, the guy is having the time of his life! Vicky, the guy is spending your money! Hahaha! Enough already. Please. What happens in your bedroom and videocam should stay in your bedroom and memory card or laptop. Spare us.


4. Brazilian Models. They are gorgeous but poor and making us all look foolish in drooling over them. Time to look for fresh, new talents who are true-blooded Pinoys.

5. TV5 News Team. They all look the same that they might as well tagged as The Discards. Really. Luchi should realize that TV is a cruel medium and even the most talented, most intelligent Maria Ressa has long accepted that. Luchi doesn't look and sound good on TV, notwithstanding the crisp HD camera of TV5. And Erwin? Lourd? Better shut up people, YOU SIMPLY DON'T HAVE THE TALENT. And Paolo? Remember the Pnoy Presscon with Mel and Ted? Paolo was disastrous there and he never recovered. I just pity Sheryl Cosim. Wrong move, girl.

archer's journal: Top Five in 2011

archer's journal: Top Five in 2011: "Part 1: Top Five words/phrases we should stop using in 2011 1. Dude. This is so 90's and we should finally give our requiem to this word; it..."

Top Five in 2011

Part 1: Top Five words/phrases we should stop using in 2011

1. Dude. This is so 90's and we should finally give our requiem to this word; it has already served its purpose and extinguished its coolness. Even the ambulant vendor in our neighborhood would say, dude bj? [he meant, kuya bili ka ng buko juice?]

2. Everything that's repeated like major-major, really-really, very-very. I don't know why celebrities would always "Thank you very, very much to Someone Up There most especially to God and to my parents, my mother and father, I really, really love you, all of you". Venus Raj and Ryan Bang became both famous and notorious for saying major-major and really-really respectively in 2010, time we all moved on.

3. Epic. And we are not talking about Beowulf here. Everything huge, and disastrous like Ondoy, have become that, epic. If you didn't meet expectations or got ditched by your gf, you say, epic fail. The hostage crisis in Luneta is all that, epic and a failure. Rosario, that bad movie of Manny Pangilinan tried to be epic in porportion but ended up epic shortfall. So let's all erase everything 'epic' and use the word properly like 'have you read the epic El Cid?'

4. Msg Me. Did you inbox me? Have you opened my PM? I msged you last night and you didn't msg back. Let's stop talking Facebook-Greek here.

5. Be, Bes, BFF. I am sure your friend will appreciate it more if you will call him or her by first name. Besides, friends who swore on forever ended up worst enemies. Go ask Ping and Erap.

Monday, January 10, 2011

The S-word

The more I have it, the more I want it. Clearly, it's an addiction to S, not shabu, not sex, not shopping. My S addiction is this: sleeping. It's a talent, a gift, a past time. I can sleep anywhere, at any position, at any given time. Sometimes, I wake up only to sleep again. Or I sleep to have the energy to sleep and sleep.

I have slept watching a boring UAAP game or a Sharon Cuneta concert; considering basketball and Sharon are two of my favorites. I have slept while having sex, no not after but during, while somebody was doing something to me and I was just too sleepy to get a hard-on.

My ex-boss hated making a client call with me. On our way to client or back to our office, I will just sleep while he drove. Long travels are my opiums, giving me the luxury to sleep and sleep. One time, on a trip to Cebu, I was wakened up by a handsome steward (his name is Rancy and I think he's gay too) to tell me that they have to clean up the plane and I was the last passenger remaining. And do I have to tell you how many times I missed my bus stops for sleeping? I hated walking back but I could sleepwalk on top of the world.

This is the reason why I don't watch TV alone, whether it's Imortal, Glee, or TLC. I will be sleeping right at the first commercial gap. If it's a good movie, I will try to fight off the temptation as moviehouses are paradise for sleepaholics like me. If it's really a bad movie like Rosario, I'd take my money's worth by snoring for the whole Trinoma to hear.

I have slept in Wensha steam room and the attendants thought I had an attack. I have slept in a couch of a Gilly's, not of drunkenness but because I thought the DJ was playing a lullaby. How many Christmases, get togethers, gimmicks, parties, night outs that they have found me sleeping or sleepy in a corner? My, I could sleep atop the toilet bowl just to escape my crazy friends or relatives. They can knock like hell but I am already knocked off in deep slumber.

So that's my secret, my S addiction. Now you know, you better excuse me as I try to catch some S-word again.